کتاب نوشتن برای تئاتر

کتاب نوشتن برای تئاتر نوشتهٔ جانت نیپ ریس و ترجمهٔ تالین آبادیان است. انتشارات افراز این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این کتاب آموزشی حاوی ۱۶ گام برای خلق نمایشنامه است.

درباره کتاب نوشتن برای تئاتر

کتاب نوشتن برای تئاتر در ۱۶ فصل، ۱۶ گام برای خلق نمایشنامه را به شما ارائه کرده است. با مطالعهٔ این کتاب آموزشی در خواهید یافت که ۱۲ عادت یک نمایشنامه‌نویس موفق چه می‌تواند باشد، ۵۰ پرسش هنگام نوشتن یک نمایشنامه چیست، نکات مهم دررابطه‌با شخصیت و مکان و دیالوگ کدام است، بازنویسی چیست و چرا باید انجام شد و چطور می‌توان نمایشنامه را پایان‌بندی کرد؛ همچنین این کتاب درمورد اقتباس، بایدها و نبایدهای نمایشنامه‌نویسی، نقش منتقدان، تربیت یک نمایشنامه‌نویس و مفهوم نمایشنامه‌نویس‌بودن سخن گفته است.

نمایشنامه متنی است که برای اجرا روی صحنه نوشته می‌شود. این مدیوم نوشتاری، اصول و قواعد مربوط به خود را دارد؛ هر چند دارای اصولی مشترک با شیوه‌های دیگرِ نویسندگی نیز هست. جانت نیپ ریس در کتاب نوشتن برای تئاتر به این حرفه و هنر کهن پرداخته است؛ هنری که سرآغاز آن را می‌توان یونان باستان دانست.

خواندن کتاب نوشتن برای تئاتر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران هنر تئاتر و علاقه‌مندان به نگارش نمایشنامه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نوشتن برای تئاتر

«نویسنده بودن، مستلزم داشتنِ فضایی محفوظ و ویژه برای پرداختن به حرفهٔ مورد علاقه‌تان است. نمایشنامه‌نویسی را می‌شناسم که در گوشه‌ای از اتاق نهارخوری خانه‌اش می‌نویسد. همه‌چیز بر روی میز کوچکش با نظم خاصی چیده شده‌اند و بریده‌های کوچک کاغذ یادداشت بر پنجرهٔ مقابل چسبانده شده. نویسندهٔ دیگری را می‌شناسم که فقط در دفتر کارش در دانشگاه می‌نویسد. اتاق هیچ پنجره‌ای ندارد، ولی پوسترهای سیرک و علائم و چراغ‌های رنگارنگ دیوارهایش را پوشانده‌اند. معمولاً موسیقی فولکلور از دفترش شنیده می‌شود. همه‌چیز آن‌جا به‌هم‌ریخته است، کاغذها و کتاب‌ها در همه‌جای اتاق پراکنده‌اند و ته‌سیگارها در زیرسیگاری تلنبار شده‌اند. هیچ‌کس حق ورود به اتاقش را ندارد. عجیب است! چطور در چنین مکانی قادر به نوشتن است؟ او نمایشنامه‌نویس بسیار موفقی است، فعال و همواره به‌دنبال تجربه‌های نو و تازه. نمایشنامه‌نویس دیگری را می‌شناسم که با همسر نویسندهٔ خود در خانه‌ای در نیویورک زندگی می‌کند. دو اتاق هم‌شکل برای دو نویسنده در دو طرف خانه طراحی و ساخته شده‌اند. همه‌چیز در این اتاق‌ها تمیز و مرتب است. هر تکه‌کاغذ در جای خود قرار دارد. به‌نظر می‌رسد هیچ کس پشت این میزها کار نمی‌کند، ولی هر دوی این نویسندگان در سال، سه یا چهار پروژه اجرا می‌کنند و همواره مشغول نوشتن، بازنویسی و اصلاح آثار خود هستند. این نویسندگان قادر به کار در دفتری شلوغ و نامرتب نیستند، همان‌طور که آن نویسنده نمی‌تواند در محلی غیر از دفترِ به‌هم‌ریختهٔ خود بنویسد. همکار دیگر نمایشنامه‌نویسم در انبار متروکی کار می‌کند. هیچ چیز بر دیوارها نیست جز یک نقاشی از یک ماشین‌تحریر باشکوه. تصویر زیبایی است که تأثیر شدیدی بر بیننده می‌گذارد، به‌خصوص اگر بیننده، نویسنده و نمایشنامه‌نویس باشد.»

*

«شوق و شجاعتِ دیدن و بازگو کردن حقیقت، تنها ابتدای کار است. در مقاله‌ای با عنوان «سنت و استعداد فردی»، تی. اس. الیوت می‌گوید که «هیچ شاعر یا هنرمندی به‌تنهایی اثری را خلق نمی‌کند و ایدهٔ آن اثر تنها متعلق به خود او نیست.» الیوت می‌گوید که قبل از هر اثر جدیدی که بر صحنه می‌آید، رشته‌ای از آثار دیگر وجود داشته است و به‌همین دلیل لازمهٔ تربیت یک هنرمند، دادن آموزش دربارهٔ تمامی ادب و هنر گذشته است. ایدهٔ جدید باید بر دیوار سنت و هنر گذشته‌ها کوبیده شود و از نتیجهٔ این برخورد، دوباره خلق شود؛ به‌عبارتی خلق کردن به‌معنی پر کردن فضایی است که پیش از آن خالی بود.

ماجرایی از زندگی نویسندهٔ اهل جنوب، فلانری اوکانل، بازگو می‌کنند، زمانی که وارد بخش ادبیات دانشگاه آیووا شد و خواست پل ایگل شاعر را ملاقات کند. در دیداری که با ایگل داشت، فلانری جوان آن‌قدر هیجان‌زده شده بود و با شوق به لهجهٔ جنوبی صحبت می‌کرد که شاعر چیزی از گفته‌های او نفهمید. سرانجام پل ایگل تکه‌ای کاغذ با یک مداد به دست او داده بود و از او خواسته بود درخواستش را بنویسد. فلانری چنین نوشته بود: «من فلانری اوکانل نویسنده هستم و از وضعیت خود در دانشگاه ایووا رضایت ندارم.» نکتهٔ جالب این بود که او خود را یک نویسنده خوانده بود و نه یک دانشجو یا فردی که می‌خواهد در «آینده» نویسنده شود.»