کتاب یک مهمانی یک رقص و داستان های دیگر

کتاب یک مهمانی یک رقص و داستان های دیگر نوشتهٔ آیزاک باشویس سینگر و ترجمهٔ مژده دقیقی است. انتشارات نیلوفر این مجموعه داستان کوتاه را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب یک مهمانی یک رقص و داستان های دیگر

کتاب یک مهمانی یک رقص و داستان های دیگر شامل ۱۱ داستان کوتاه است. بیشتر ماجراهای کتاب برای یهودیان اروپای شرقی اتفاق می‌افتند. آیزاک باشویس سینگر دین شخصیت‌هایش را مشخص کرده است، اما این موضوع هیچ تأثیری در روند داستان‌ها ندارد. در این مجموعه داستان، اتفاقاتی روایت می‌شود که ممکن است برای هر شخصی پیش بیاید. این داستان‌ها خط صافی را دنبال می‌کنند. سینگر در این مجموعه‌، کاملاً هوشمندانه به پیچیدگی‌های عواطف و رفتار انسان نگریسته و نتیجه را با بیانی طنزآمیز روایت کرده است. سینگر بیشتر به‌خاطر داستان‌های کوتاهش معروف است.

داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

خواندن کتاب یک مهمانی یک رقص و داستان های دیگر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر آمریکا و قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آیزاک باشویس سینگر

آیزاک باشویس سینگر در سال ۱۹۰۴ به دنیا آمد و در ۲۴ ژوئیهٔ ۱۹۹۱ درگذشت. او داستان‌نویسی آمریکایی، یهودی و برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات در سال ۱۹۷۸ است؛ او همچنین جایزهٔ کتاب ملی را دریافت کرده است. پدر ایزاک و پدربزرگِ مادری او خاخام بودند. او در سال ۱۹۳۵ به ایالات‌متحده مهاجرت کرد، سردبیر روزنامهٔ «فوروارد» در نیویورک شد و اکثر داستان‌های کوتاه خود را برای اولین‌بار در آن روزنامه چاپ کرد. سینگر تمام آثارش را به زبانِ ییدیش، زبان مادری خود، نوشته است. پس از به شهرت‌رسیدن، داستان‌های کوتاه و بلند او یکی پس از دیگری با نظارت خودش به انگلیسی برگردانده شدند. او این ترجمه‌ها را «نسخهٔ اصل دوم» می‌خواند. کسانی که با زبان ییدیش آشنایی دارند، هنوز هم به ظرایفی اشاره می‌کنند که در ترجمهٔ انگلیسی داستان‌ها گاه از دست رفته است؛ در مقابل گروهی باتوجه‌به ویژگی‌های زبان انگلیسی از جمله شفافیت، کارایی و سرراستی، نسخه‌های «اصل دوم» را حتی برتر از «اصل اول» می‌خوانند. زمستان‌های سرد نیویورک در واپسین سال‌های زندگی، دیگر به او اجازهٔ پیاده‌روی‌های طولانی نمی‌داد. سینگر به فلوریدا رفت و در همان‌جا در میامی درگذشت. نام او را پس از مرگش در سال ۱۹۹۱ بر یکی از خیابان‌های این شهر گذاشتند. سینگر، تحلیل‌های روان‌شناسانهٔ عمیقی از شخصیت‌هایش ارائه می‌داد و از لحاظ فکری، شیفتهٔ «اسپینوزا»، فیلسوف معروف هلندی بود و شهرت او بیشتر مرهون داستان‌های کوتاهش بود. کتاب «خانواده موسکات» یکی از رمان‌های اوست.

درباره مژده دقیقی

مژده دقیقی در سال ۱۳۳۵ به دنیا آمد. او مترجم ایرانی است که در ترجمهٔ آثار ادبی نویسندگان آمریکای شمالی به زبان فارسی فعال و پیشتاز است. دقیقی فارغ‌التحصیل رشتهٔ علوم سیاسی از دانشگاه شهیدبهشتی است و پس از تحصیل، مدتی در مطبوعات کار می‌کرد. «فرار» از آلیس مونرو، «نقشه‌هایت را بسوزان» از جِس رو و دیگران، «حلقه‌ٔ سرخ» (از سری ماجراهای شرلوک هولمز) اثر آرتور کانن دویل، «ببر سفید» اثر آراویند آدیگا، «ویرایش از زبان ویراستاران»، «زندان‌هایی که برای زندگی انتخاب می‌کنیم»، «ظلمت در نیمروز» از آرتور کوستلر، «خانواده مصنوعی و داستان‌های دیگر» و «زندگی عزیز» از ترجمه‌های او هستند.

بخشی از کتاب یک مهمانی یک رقص و داستان های دیگر

«"وانویلد کاوا"

اگر برای کم نوشتن به کسی جایزهٔ نوبل می‌دادند، این جایزه حتماً نصیب وانویلد کاوا می‌شد. در طول عمرش، یک بروشور نازک و چند مقاله چاپ کرده بود. نصف این بروشور از اسامی نویسنده‌ها و عناوین کتابها تشکیل می‌شد. با این حال، عضو باشگاه نویسندگان ییدیشِ ورشو بود و حتی در انجمن پِن هم عضویت داشت.»