کتاب نگاهی به شعر نیما یوشیج

کتاب نگاهی به شعر نیما یوشیج نوشتهٔ امید طبیب زاده است. انتشارات نیلوفر این کتاب را که بحثی در چگونگی پیدایش نظام‌های شعری است، روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب نگاهی به شعر نیما یوشیج

کتاب نگاهی به شعر نیما یوشیج کوشیده است تا جهان‌بینی و شعر این شاعر معاصر ایرانی و پدر شعر نو را تحلیل و همچنین چگونگی پیدایش نظام‌های شعری او را بررسی کند. امید طبیب زاده این کتاب را در ۵ بخش نوشته است. در بخش اول فرضیات ذهنی خود را درباره‌ٔ شعر نیمایی بیان کرده است. بخش دوم به شعر عروضی و بخش سوم به شعر مشروطه اختصاص دارد. طبیب‌زاده در بخش چهارم به‌تفصیل به مفهوم تجدد پرداخته است. بخش پنجم به «نیما یوشیج» و اشعار او اختصاص دارد. این بخش جهان‌بینی نیما، زندگی او، پشتکار و انگیزه‌اش را شرح داده است.

خواندن کتاب نگاهی به شعر نیما یوشیج را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

درباره امید طبیب زاده

امید طبیب زاده زبان‌شناسی ایرانی‌تبار است. او در مقطع کارشناسی در رشته‌ٔ زبان و ادبیات انگلیسیِ دانشگاه شهید باهنر کرمان تحصیل کرد. در دوران تحصیلش در دانشگاه شهید باهنر به ویلیام شکسپیر علاقه‌مند شد و بعدها ۲ کتاب مهم را دررابطه‌با شکسپیر ترجمه کرد. طبیب‌زاده در مقطع کارشناسی‌ارشد و دکتری در دانشگاه تهران تحصیل کرد و یکی از حوزه‌های فعالیتش وزن‌های شعر فارسی است. او در این زمینه بسیار فعال بوده و آثار درخشانی منتشر کرده است. طبیب‌زاده مدتی شاگرد «ابوالحسن نجفی» بود و از او وزن شعر می‌آموخت. او از این آموخته‌ها استفاده کرد و زیر نظر «یدالله ثمر»، رساله‌ٔ دکترایش را با موضوع «ساختار وزن شعر عامیانهٔ فارسی» نوشت. این رساله مدتی بعد به‌عنوان کتاب به چاپ رسید و از معدود آثار تألیفی درباره‌ٔ وزن شعر عامیانه‌ٔ فارسی به حساب می‌آید. از دیگر فعالیت‎‌های طبیب‌زاده در این حوزه‌ می‌توان به تألیف ۲ کتاب «وزن شعر فارسی» و «طبقه‌بندی وزن‌های شعر فارسی» بر اساس دست‌نوشته‌های ابوالحسن نجفی اشاره کرد. ابوالحسن نجفی کمی پیش از مرگ، یادداشت‌هایش را به شاگردش طبیب‌زاده داد تا آن‌ها را به کتاب‌هایی مرجع با موضوع وزن شعر فارسی تبدیل کند. کتاب «نگاهی به شعر نیما یوشیج» نیز اثر امید طبیب زاده است.

بخشی از کتاب نگاهی به شعر نیما یوشیج

«به اعتقاد نگارنده نیما در دوره پایانی حیات هنری‌اش، بیشتر از هر زمان دیگر راه و شیوهٔ بیان واقعی خود را پیدا می‌کند، به حدی که هرچه به پایان این دوره نزدیک‌تر می‌شود، بیشتر به شعر ناب دست می‌یابد.»