کتاب باغ های شنی

چاپ دوم کتاب باغ های شنی نوشتهٔ حمیدرضا نجفی است. انتشارات نیلوفر این مجموعه داستان کوتاه را روانهٔ بازار کرده است. این اثر، برندهٔ جایزهٔ بهترین رمانِ اولِ سال ۱۳۸۴ در بنیاد گلشیری است.

درباره کتاب باغ های شنی

کتاب باغ های شنی نوشتهٔ حمیدرضا نجفی است؛ کتابی که موردتوجه منتقدها قرار گرفت و جایزهٔ ادبی گلشیری را در ششمین دورهٔ این جایزه به خود اختصاص داد. نجفی خود از شاگردان «هوشنگ گلشیری»، نویسنده و مدرس ادبی بوده است. این کتاب دارای ۵ داستان کوتاه است؛ «دو، دو سَر»، «گمشده در آفریقا»، «پیش»،‌ «دَم آخر» و «مَخلَص».

داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

خواندن کتاب باغ های شنی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایران و قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب باغ های شنی

«گفتم: «برای کی؟» گراز، تیز و بُز گفت: «به شوفره ننه مرده دیگه!»

و آن ننه مرده، حالا داشت جای بخیه‌هایی را روی شکم سفید و پرمویش به دو سه تا مسافر نشان می‌داد و مجروح جنگی‌اش را بلند می‌گفت که مثلاً بشنوم و خیالم راحت شد که یخ‌ام گرفته. سیگار نذری را پک زدم و گراز به بپا وزوز کرد: «نه بابا خالی‌یه، گاریکی ماکو، مال این نقل‌ها نیست.»

مرا می‌گفت. هول شدم.»