کتاب گریه بر مرگ مومنان

کتاب گریه بر مرگ مومنان از گروه پژوهش مجمع جهانی اهل بیت و ترجمهٔ حسین علی عربی و ویراستهٔ امرالله نصیری است و انتشارات مجمع جهانی اهل بیت آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب گریه بر مرگ مومنان

مکتب اهل بیت عصمت و طهارت (ع) که تبلور اسلام ناب محمدی (ص) و متکی بر منبع وحیانی است، معارف ژرف و عمیقی دارد که از اتقان، استحکام و برهان برخوردار است و مطابق با فطرت سلیم انسان‌هاست. این مکتب غنی و نورانی در پرتو عنایات الهی و هدایت ائمهٔ اطهار (ع) و نیز مجاهدت هزاران جهادگر عرصه‌های علم و فرهنگ در طول قرون گذشته و حال، بسط و گسترش یافته است.

پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی به رهبری حضرت امام خمینی (ره) و تأسیس نظام اسلامی با تکیه بر قوانین اسلامی و با محوریت ولایت فقیه، افق‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جدیدی را برای انسان‌های آزاده به‌ویژه مسلمانان و پیروان و محبّان اهل بیت (ع) گشود و توجه بسیاری از نخبگان و مستضعفان جهان را به خود معطوف کرد.

مجمع جهانی اهل بیت (ع)، مولود این دگرگونی مبارک است که به ابتکار مقام معظم رهبری حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای در سال ۱۳۶۹ شمسی/ ۱۹۹۰ میلادی تأسیس شد و تاکنون خدمات شایانی را در تبلیغ معارف قرآن و اهل بیت (ع) و حمایت از پیروان اهل بیت (ع) در سراسر جهان انجام داده است.

معاونت امور فرهنگی مجمع جهانی اهل بیت (ع) در راستای رسالت خود جهت ارتقای شناخت و آگاهی پیروان اهل بیت (ع) در موضوعات، سطوح، مخاطبان و عرصه‌های مختلف، در حوزه‌های تولید کتاب و مجلات به زبان‌های متعدد و سایر محصولات فرهنگی به فعالیت پرداخته است.

کتاب گریه بر مرگ مومنان با هدف معرفی معارف اهل بیت (ع) و پاسخ به شبهات مخالفین به‌ویژه وهابیان و سلفی‌ها تهیه شده و حاصل تلاش علمی و پژوهشی گروهی از پژوهشگران و نویسندگان فرهیخته و صاحب نظر و ارجمند است.

خواندن کتاب گریه بر مرگ مومنان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزهٔ اسلام پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گریه بر مرگ مومنان

«نظری اجمالی دربارهٔ گریه

«گریه» یک نیاز انسانی است که به هنگام مواجه شدن با مشکلات و سختیهای زندگی، به صورت طبیعی به آن روی می‌آورد. انسان در لحظات سخت و دشوار، راه گریزی ندارد، یا در وقتی که ناگهانی، خبر ازدست دادن عزیزی و یا ضرر و زیان مادّی و یا معنوی را به او بدهند، در این حالات، توازن نفسانی خود را از دست می‌دهد و به صورت طبیعی و ناخودآگاه عقدهٔ درونی خود را به وسیلهٔ گریه می‌گشاید. این نیاز، اختصاص به عقیده و مذهب خاصّی ندارد; زیرا گریه نشأت گرفته از حالتهای درونی و فطری انسانهاست.

اگر گریه یک حالت فطری است که انسان به هنگام رو به رو شدن با تنگناها و مصیبتها به آن روی می‌آورد، پس آن در واقع وسیله ای برای از بین بردن ناراحتیها و عقده های درونی است. آیا گریه فایده های دیگری هم دارد؟ یا این که همان بود که ذکر شد؟

اوّلاً: گریه دارای فایده های زیادی است که برخی از آنها مربوط به «سلامتی» و برخی، «نفسانی» و برخی، «سیاسی» می‌باشد که به صورت خلاصه برخی از آنها ذکر می‌شود:

الف: گریه روشی برای تزکیهٔ نفس از آلودگی و گناهان می‌باشد، به خصوص هنگامی که انسان از عملکرد گذشتهٔ خود، پشیمان و تائب است.

ب: گریه موجب می‌گردد که انسان، سختیها و دردهای محرومان و ستمدیدگان را درک نماید; زیرا گریه موجب بیداری وجدان درونی انسانها می‌گردد و انسان در این حالت، در برابر خداوند، اعتراف به کوتاهی و تقصیر خود می‌کند.

ج: گریه قساوت قلب را که بر اثر مهر زدن بر آن به وجود آمده است، معالجه می‌کند.

خداوند می‌فرماید:

{ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکم مِّن بَعْدِ ذَلِک فَهِی کالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً...}.

«سپس دلهای شما بعد از این واقعه سخت شد؛ همچون سنگ، یا سخت تر».

و نیز می‌فرماید:

{أَلَمْ یأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَلا یکونُوا کالَّذِینَ أُوتُوا الْکتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَیهِمُ الأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَکثِیرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ}.

«آیا وقت آن نرسیده است که دلهای مؤمنان در برابر ذکر خدا و آنچه از حق نازل کرده است، خاشع گردد؟! و مانند کسانی نباشید که در گذشته به آنان کتاب آسمانی داده شد، سپس زمانی طولانی بر آنان گذشت و قلبهایشان قساوت پیدا کرد و بسیاری از آنان گنهکارند».

د: گریه دارای بعد سیاسی است؛ زیرا در برخی موارد، بر اثر شرایط خاص حاکم بر جامعه، انسان قادر به رویارویی مستقیم با ظلم و ستم نمی‌باشد؛ زیرا انسان در این شرایط، احساس می‌کند که قادر بر انجام کاری در این زمینه نیست، در این حالت، بهترین روش برای مبارزه با ظلم، گریه می‌باشد; زیرا گریه در این شرایط، یک نوع مبارزه است.

ثانیاً: گفته اند: گریه از انگیزه های مختلفی نشأت می‌گیرد؛ گاهی انسان گریه می‌کند به هنگامی که با خبر خوشحال کننده ای که انتظار انجام آن را نداشت، رو به رو می‌گردد؛ چنان که به هنگام ناراحتی زیاد، ترس، رو به رو شدن با کاری دشوار و عجیب، دردهای زیاد، ریا، شکر و از خشیت خداوند، گریه به وی دست می‌دهد.»