کتاب نماز تراویح، سنت یا بدعت؟

کتاب نماز تراویح، سنت یا بدعت؟ از گروه پژوهش مجمع جهانی اهل بیت و گردآوری‌شده توسط عبدالکریم بهبهانی و ترجمهٔ کاظم حاتمی طبری و ویراستهٔ امرالله نصیری است و انتشارات مجمع جهانی اهل بیت آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب نماز تراویح، سنت یا بدعت؟

معاونت امور فرهنگی مجمع جهانی اهل بیت (ع) در راستای رسالت خود جهت ارتقای شناخت و آگاهی پیروان اهل بیت (ع) در موضوعات، سطوح، مخاطبان و عرصه‌های مختلف، در حوزه‌های تولید کتاب و مجلات به زبان‌های متعدد و سایر محصولات فرهنگی به فعالیت پرداخته است.

کتاب نماز تراویح، سنت یا بدعت؟ با هدف معرفی معارف اهل بیت (ع) و پاسخ به شبهات مخالفین به ویژه وهابیان و سلفی‌ها تهیه شده و حاصل تلاش علمی و پژوهشی گروهی از پژوهشگران و نویسندگان فرهیخته و صاحب نظر و ارجمند است.

نماز تَراویح نوعی نماز است که اهل سنت با تمسک به‌دستور عمر بن خطاب در شب‌های ماه رمضان به جماعت می‌خوانند. فقهای شیعه با تأسی به سیره معصومین(ع) در احکام و چگونگی خواندن این نماز با اهل سنت اختلاف نظر دارند. پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) ضمن تاکید بر به‌جا آوردن نوافل ماه رمضان به صورت فُرادی، اقامه این نوافل به‌صورت جماعت را نهی و آن را بدعت می‌دانند.

در زمان ابوبکر، نوافل ماه رمضان به صورت فُرادی خوانده می‌شد تا اینکه عمر بن خطاب به خلافت رسید و دستور داد نماز تراویح را به جماعت بخوانند و این را «بدعت خوبی» دانست.

حضرت علی(ع) وقتی به خلافت رسید، تلاش کرد از خواندن این نماز به جماعت جلوگیری کند، اما با مخالفت شماری از مسلمانان مواجه شد و برای جلوگیری از تفرقه میان لشکر، از خواسته‌ خود دست برداشت. امروزه نماز تراویح در شب‌های ماه رمضان در مساجد اهل سنت، خصوصا مسجد الحرام و مسجد النبی برگزار می‌‌شود.

خواندن کتاب نماز تراویح، سنت یا بدعت؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران دین اسلام پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نماز تراویح، سنت یا بدعت؟

«در شریعت اسلام، «واجبات» از جمله چیزهایی است که بجا آوردن آن برای انسان مؤمن به خدا و روز قیامت، به عنوان یک امر ضروری در جهت رسیدن وی به کمال مطلوب، لازم است، به نحوی که هر گونه کاستی در ادای آن، رسیدن به مقام شایسته انسانی را در معرض خطر قرار داده و انسان را حتی از نیل به پایین ترین مراتب کمال باز، می دارد.

«مستحبّات» نیز اموری هستند که مؤمن مقید به واجبات را بیشتر به کمال و تقرّب به خدا می رساند.

نماز واجب روزانه بر انسان واجب است، ولی مقید بودن به اوّل وقت، فضیلتی است که نشان از اهمّیت دادن زیاد بنده به این واجب الهی است که خداوند ایشان را به آن مشرّف کرده است. بجا آودن نماز در جماعت هم، این چنین است و پلّه ای دیگر از کمال معنوی انسان مؤمن است.

«عبادت» در شریعت اسلامی چند ویژگی دارد:

یکی این که: بسیار متنوّع است و در طول زندگی انسان، شامل تمام حالات در تمام زمانها می شود. هیچ یک از ادوار زندگی انسان، از روز تولّد تا مرگ، از دایرهٔ «عبادات» خالی نیست و این استمرار، میزان توجّه اسلام را به تربیت انسان نشان می دهد؛ تربیتی که جز با تمرین و حرکت مستمر در مسیر ارتباط با خدای سبحان و به تدریج، حاصل نمی شود.

دیگر این که: عبادات در اسلام توقیفی است و انسان، حقّ کم، یا زیاد کردن چیزی از آنها را به حسب رأی خود ندارد و این مسأله در میان مسلمانان، اجماعی است. در این صورت، نا چاریم در بارهٔ «نماز تراویح» درماه رمضان که برخی از مسلمانان به آن اقدام می نمایند، تحقیق کنیم که آیا این نماز را شارع حکیم، تشریع کرده و حکم و جزئیات آن را توضیح داده است؟ یا این که در شریعت اسلام، چنین چیزی تشریع نشده و انجام آن، بدعت است و چون بدعت، ریشه ای در کتاب و سنّت ندارد، حرام است؟»