کتاب فرهنگ عاشورایی (جلد اول)

کتاب فرهنگ عاشورایی (جلد اول)؛ شخصیت و زندگانی امام حسین (ع) نوشتهٔ هادی نگارش و نادر حسین عبدالهی و حسم عاشوری لنگرودی و محمد علی کلهر است و انتشارات مجمع جهانی اهل بیت آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب فرهنگ عاشورایی (جلد اول)

بی شک بررسی و شناخت ابعاد گسترده قیام امام حسین (علیه السلام) با یک همایش و چند مقاله امکان‌پذیر نیست. چه آنکه این فقط یک قیام نبود بلکه توانست یک فرهنگ ایجاد کند، فرهنگ عمیقی که در زندگانی مسلمانان تأثیرگذار بوده و هست. فرهنگی که تاکنون نه‌تنها قدیمی و فرسوده نشده بلکه در طول تاریخ پس از عاشورا، همواره یک امید بوده، یک الگو، یک ارزش و یک فرهنگ، فرهنگ عاشورایی!

فرهنگ عاشورایی امام حسین (علیه السلام) به‌خوبی توانست فرهنگ‌آموزانی فهیم و با انگیزه تربیت کند. عاشقانی که عمق قیام حضرتش را درک کردند و حاضر شدند عزیزترین سرمایه زندگانی خود را در این مسیر در طبق اخلاص گذارده و تقدیم نمایند و با آغوش باز به استقبال شهادت روند. الگوپذیری از فرهنگ عاشورایی حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) به اصحاب آن امام همام خلاصه نشد، بلکه در سال‌ها و قرن‌ها بعد قیام‌ها و خروش‌هایی علیه حکام ظلم و جور را پدید آورد و منشأ به‌وجودآمدن صحنه‌هایی از آرمان‌خواهی، عشق و ایثار و شهادت‌طلبی در طول تاریخ شد.

فرهنگ عاشورایی، عاشوراها آفرید و کربلاها به‌وجود آورد و همواره پیروان اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) با عشق و علاقه و با ایمان راسخ، و با برپایی مجالس عزاداری، شعر و نوحه سرایی در زنده نگاه داشتن آن سخت کوشیدند و حتی در مسیر احیای نام و یاد و قیام عاشورایی امام حسین (علیه السلام) از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.

کتاب فرهنگ عاشورایی مجموعه مقالاتی در خصوص بررسی و تبیین گوشه‌ای از فرهنگ عاشورایی حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) است که در چند مجلد تدوین شده است. 

خواندن کتاب فرهنگ عاشورایی (جلد اول) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که در خصوص امام حسین (ع) پژوهش می‌کنند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فرهنگ عاشورایی (جلد اول)

«زندگانی پنجاه و هفت ساله امام حسین (علیه السلام) را می توان به چهار دوره مهم تقسیم کرد:

دوره اوّل در عهد رسول خدا (صلی الله علیه وآله):

امام حسین (علیه السلام) در شش سال آغازین حیات و رشد خویش از فیض هدایت و تربیت سه انسان برگزیده، یعنی «پیامبر (صلی الله علیه وآله)»، «علی (علیه السلام) » و «فاطمه (علیها السلام)» بهره مند بود. پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه وآله) بارها در حضور یارانش از امام حسین (علیه السلام) به عنوان یکی از امامانِ اثناعشر یاد می کرد و آنان را به محبت این امام همام سفارش می نمود. از ابو هریره نقل شده است که گفت:

«کنت عند النّبی (صلی الله علیه وآله) و ابوبکر و عمر و الفضل بن عباس و زید بن حارثة و عبد اللّه بن مسعود، اذ دخل الحسین بن علی (علیهما السلام) فاخذه النبی (صلی الله علیه وآله) و قبّله ثم قال، حزقة حزقة تَرَقَّ عین بقّه، و وضع فمه علی فمه و قال اللّهم انّی اُحبّه فاحبه و اَحبّ مَنْ یحبّه. یا حسین انت الامام ابن الامام ابو الأئمّة، تسعة من ولدک ائمّة ابرار;

پیش پیامبر بودم، ابوبکر، عمر، فضل بن عباس، زید بن حارثه و عبداللّه بن مسعود هم بودند.

در این هنگام حسین بن علی (علیه السلام) وارد شد، پیامبر (صلی الله علیه وآله) او را در بغل گرفت وبوسید و نوازش داد و گفت: خدایا من حسین را دوست دارم، دوستش بدار و هر که حسین را دوست دارد، او را دوست بدار. ای حسین تو امام هستی، پسر امام هستی و پدر امامان هستی; نُه امام نیکوکار و بر حق از فرزندان تو می باشند.»

دوره دوم در عهد امام علی (علیه السلام):

امام حسین (علیه السلام) به مدّت سی سال در دوره امامت پدر بزرگوارش حضرت علی (علیه السلام) زندگی کرد.

این دوره به دو دوره «سکوت» و «زمامداری» تقسیم می شود:

دوره سکوت; یعنی دوره بیست و پنج ساله زمامداری خلفای سه گانه (ابوبکر، عمر و عثمان) در این دوره امام علی (علیه السلام) به جهت رعایت مصلحت مهم تر; یعنی حفظ اسلام و مسلمانان، از حق خویش چشم پوشی و سکوت کرد. بنا به نقل تاریخ در این دوره که حسین بن علی (علیهما السلام) هنوز بیش از ده بهار از زندگانی اش سپری نشده بود، روزی وارد مسجد شد و دید عمر خلیفه دوّم بر فراز منبر نشسته است. حضرت با دیدن این صحنه بالای منبر رفت و به عمر گفت: «از منبر پدرم پایین بیا و بالای منبر پدرت برو» عمر که در این لحظه خود را باخته بود، پاسخی نداشت جز این که گفت: «پدرم منبری نداشت».

دوره زمامداری; یعنی پنج سالی که حضرت علی (علیه السلام) زمام امور را در دست گرفت، در این دوره، امام حسین (علیه السلام) به عنوان یک سرباز فداکار در کنار پدر بود و در سه نبرد «ناکثین»، «قاسطین» و «مارقین» حضوری فعّال داشت; به عنوان نمونه، در جنگ جمل از سوی امیر مؤمنان علی (علیه السلام) فرماندهی سپاه چپ لشکر را بر عهده داشت.۳۲

دوره سوّم در عهده امام حسن (علیه السلام):

در مدّت ده سالی که امام مجتبی (علیه السلام) منصب امامت را عهده دار بود، امام حسین (علیه السلام) چه در وضعیت جنگی و قیام امام مجتبی (علیه السلام) و چه در وضعیت قعود یا متارکه نظام و کناره گیری از حکومت، همواره در کنار برادرو یار و یاور او بود. امام حسین (علیه السلام) در راه اعتلای اهداف متعالی برادر از هیچ کوششی دریغ نمیورزید که این بحث در اولین فراز پژوهش حاضر پی گیری می شود.

دوره چهارم: در عهد امامت خویش:

این دوره که در بستر زمانی یازده ساله قرار دارد، بیش از ده سال با دوره زمامداری معاویه و حدود شش ماه با دوره حکومت یزیدهم عصر است.»