کتاب اصول اخلاقی برنامه های توانبخشی شناختی انسان

درباره کتاب اصول اخلاقی برنامه های توانبخشی شناختی انسان

ارتقای شناختی انسان (HCE) اصطلاحی برای برنامه‌هایی است که تصور می‌شود توانایی‌های شناختی همچون توجه، حافظه یا استدلال را بهبود می‌بخشند. چنین توانمندی را می‌توان به اشکال مختلفی از طریق به‌کارگیری مداخلات دارویی و ژنتیکی، تحریک مغزی، حواس و ابزارهای دیگری از قبیل عینک‌های هوشمند انجام داد. از آنجا که مجادلات اخلاقی در ارتباط با ارتقای شناختی انسان (HCE) بیشتر حالت قطبی پیدا کرده است، هدف کتاب اصول اخلاقی برنامه های توانبخشی شناختی انسان بحثی منطقی در ارتباط با چارچوب‌های اخلاقی است که ممکن است از سوی تصمیم‌گیران برای سنجش اخلاقی برنامه‌های (HCE) به شکل کثرت‌گرا و جزئی‌گرا به کار گرفته شوند. نویسندگان این کتاب این کار را با درنظرگرفتن چارچوب‌های اخلاقی مورد استفاده در حیطه‌های نزدیک به (HCE) و ارزشیابی کاربرد آن‌ها برای تصمیم‌گیری اخلاقی در این حوزه انجام دادند. آن‌ها معتقدند چارچوب‌های مناسب باید قادر باشند تمامی ارزش‌های اخلاقی مرتبط را ادغام کنند (جامع باشند)، موجب شفافیت شوند و برای افراد غیرفیلسوف کاربرد داشته باشند. گفت‌وگوهای اخلاقی مرتبط با دو برنامه HCE -مواد و داروهای ارتقای شناختی و تحریک مغزی غیرتهاجمی- به منظور مروری بر مسائل اخلاقی که چارچوب‌های اخلاقی باید شامل آن شوند، تحلیل می‌شوند. ارزشیابی کتاب نشان می‌دهد که به‌نظر رویکردهای مبتنی بر اصول، بهترین گزینه برای چارچوب اخلاقی باشند. نویسندگان انواعی از ماتریکس اخلاقی و رویکرد سنجش مؤثر را برای کاربرد در حوزهٔ HCE توسعه داده‌اند.

خواندن کتاب اصول اخلاقی برنامه های توانبخشی شناختی انسان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزهٔ توانبخشی شناختی انسان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب اصول اخلاقی برنامه های توانبخشی شناختی انسان

«ما برای بررسی مسائل مربوط به تقویت شناختی انسان، از یک رویکرد دومرحله‌ای استفاده کردیم. در مرحلهٔ اول یک پژوهش نظام‌دار اجرا کردیم و سپس منابعی را که در ادبیات پژوهشی مربوط به این موضوع یافته بودیم به آن افزودیم. پژوهش‌های یافت‌شده در مرحلهٔ اول نه‌تنها موضوعات زیادی را در اختیار ما قرار دادند، بلکه تعداد زیادی منابع جدید هم پیدا کردیم که به نظرمان معیارهای ورود به تحلیل ما را داشتند.

در مرحلهٔ اول با مراجعه به وب‌سایت «Thompson-Reuter’s Web of Science» و جست‌وجوی دو اصطلاح بسیار کلی «اخلاقیات» و «تقویت شناختی» توانستیم ۸۷ مقاله پیدا کنیم. سپس آن‌ها را غربالگری کردیم. در مرحلهٔ غربالگری، مقاله‌هایی را که کاملاً به موضوع ما نامرتبط بودند و آن‌هایی را که نیمه‌کامل بودند؛ مثلاً فقط چکیده‌هایی که برای شرکت در یک کنفرانس ارسال شده بودند و مقاله‌هایی که از نوع همکار-مروری نبودند، حذف کردیم. در نهایت، سی مقاله باقی ماند. بررسی این مقاله‌ها نشان داد که اغلب مقاله‌های مربوط به برنامه‌های خاص، روی تقویت‌کننده‌های دارویی متمرکز بودند و فقط تعداد بسیار کمی از آن‌ها تکنیک‌های تحریک غیرتهاجمی مغز را بررسی کرده بودند. بعد از مطالعهٔ این مقاله‌ها، منابعی را که از مباحث مجموعهٔ اول مقاله‌ها حمایت یا آن‌ها را رد می‌کردند، افزودیم. علاوه‌براین، مقاله‌های مربوط به تحریک غیرتهاجمی مغز را افزودیم و در نهایت ۶۷ مقاله برای تحلیل فراهم آمد.

مسائل اخلاقی که در بافت دو برنامهٔ موردنظر ما مطالعه می‌شود، به دو طبقه اصلی تقسیم می‌شود. طبقهٔ اول مربوط به مسائل اخلاقی سلامت است و آیتم‌هایی مثل امنیت و اثربخشی را شامل می‌شود. طبقه دوم به مسائل مربوط به پیامدهای فردی و اجتماعی استفاده از این شکل‌های تقویت شناختی می‌پردازد و آیتم‌هایی مانند عدالت در دسترسی داشتن به HCE، خالص بودن دستاوردهای فردی، توزیع عدالت در سطح اجتماع و اجبار به استفاده از تقویت‌کننده‌های شناختی را شامل می‌شود. یکی دیگر از مسائل اخلاقی که در بافت استفاده از تکنیک‌های تحریک غیرتهاجمی مغز بسیار مطرح می‌شود، مسئلهٔ خودمختاری و توافق؛ به‌خصوص در بافت استفاده از این طبیعی‌ها برای کودکان است.

اگرچه اصالت و طبیعی بودن دو مفهوم کلیدی در بحث‌های مربوط به برنامه‌های عمومی تقویت هستند، اما بسیاری از مقاله‌هایی که آن‌ها را مرور کردیم یا این دو عامل را نادیده گرفته بودند، یا آن‌ها را به‌عنوان زیرمجموعهٔ یک مبحث دیگر مطرح کرده بودند، اما ما به دلیل اهمیت کلی این مفاهیم در حوزهٔ بحث گسترده‌تر دربارهٔ برنامه‌های تقویتی، در ادامه به آن‌ها خواهیم پرداخت.

رازداری یک موضوع بسیار مهم در برخی برنامه‌های HCE است (مانند عینک‌های هوشمند) اما برای دو برنامه‌ای که در اینجا ذکر می‌کنیم رازداری اهمیتی ندارد. اگرچه رازداری در اینجا مطرح نشده است، اما یک چارچوب اخلاقی باید بتواند چنین مسئله‌ای را نیز پوشش دهد. تحلیل اخلاقیات مربوط به عینک‌های هوشمند نیز با موضوعی مثل مسئولیت‌پذیری، تعامل اجتماعی، قدرت و ایدئولوژی روبه‌رو بود (هافمن و همکاران، ۲۰۱۶). ما ابتدا دو برنامه (یا بهتر بگوییم، دو حوزهٔ برنامه) را که در این پژوهش روی آن‌ها متمرکز بودیم شرح می‌دهیم. سپس مقاله‌های اصلی را که در این پژوهش یافتیم، بررسی می‌کنیم.»