کتاب ماندن در وضعیت آخر

کتاب ماندن در وضعیت آخر نوشتهٔ توماس آنتونی هریس با ترجمهٔ رضا اردلان در شنیدار منتشر شده است. این خلاصهٔ کتاب توضیح می‌دهد که چگونه ما یک نسخه دستکاری شده از والدینمان هستیم!

درباره کتاب ماندن در وضعیت آخر

شخصیت انسان سه قسمت دارد؛ ما گاهی کودک هستیم، گاهی والد می‌شویم و فقط گاهی اوقات مثل یک فرد بالغ رفتار می‌کنیم. تحلیل رفتار متقابل به این معناست که متوجه شویم در رفتار با دیگران کدام یک از سه قسمت شخصیت ما ظاهر می‌شود. علاوه بر این باید درک کنیم کدام قسمت از شخصیت طرف مقابل به ما پاسخ می‌دهد. تمام واکنش‌های غیر قابل کنترل و عجیبمان به ماهیت رفتارهای متقابل روزانهٔ ما با دیگران بستگی دارد.

در خلاصهٔ کتاب ماندن در وضعیت آخر به پرسش‌های زیر پاسخ داده می‌شود:

۱. چرا ناگهان عصبانی می‌شویم؟

۲. چرا ترک عادت‌ها سخت است؟

۳. چگونه دیگران را بهتر بشناسیم؟

کتاب ماندن در وضعیت آخر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به کتاب‌های توسعهٔ فردی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب ماندن در وضعیت آخر

«یکی از بدترین حس‌های جهان را وقتی تجربه می‌کنیم که به آینه خیره می‌شویم، سرمان را روی بالش می‌گذاریم و یا در خلوتی عمیق از خودمان می‌پرسیم: «لعنتی، چرا اون کار رو کردی؟». حس‌های بدِ گذشته همیشه ما را تحت فشار قرار می‌دهند؛ حس غم‌انگیزِ خواستن و نرسیدن، حس شکست خوردن، یک اخم و یا یک بی‌احترامی که همه چیز را خراب کرده است. البته ما هنوز یک چیز را نمی‌دانیم، اینکه شاید نتوانیم جلوی این احساسات بد را بگیریم، اما می‌توانیم از ماندنش در ذهنمان برای یک روز کامل، یک هفته و یا حتی سال‌های متمادی جلوگیری کنیم.

برای درک بهتر اینکه واقعاً چه اتفاقی در درونمان می‌افتد و این احساس عجیب چگونه بعد از سال‌ها به یکباره بیرون می‌زند، لازم است با یک وضعیت روحی بیشتر آشنا شویم. ما در کودکی با وضعیت «من خوب نیستم، شما خوب هستید» روبه‌رو می‌شویم، اما این وضعیت به چه معناست؟ کودکان موجوداتی وابسته هستند. آن‌ها برای همه چیز - از غذا تا مراقبت - وابسته به والدینشان هستند. مغز ما همه‌ٔ اتفاقات، آموختنی‌ها و کلیه احساسات شدیدِ پنج سال نخست زندگی را ضبط می‌کند. این نوار ضبط شده در تمام طول زندگی آماده‌ٔ بازخوانی است. اگر گاهی اوقات احساس وابستگی شدید می‌کنیم به این دلیل است که دوباره کودک می‌شویم و همان احساس‌ قدیمی زنده می‌شود. درواقع ما دوباره همان احساس «من خوب نیستم، شما خوب هستید» را تجربه می‌کنیم.

شاید عجیب باشد، اما کودکیِ شیرین یک افسانه است؛ نه اینکه آن خاطرات شیرین واقعاً وجود نداشته‌اند، بلکه به این دلیل که ما نمی‌توانستیم اوضاع را کنترل کنیم. ما مجبور بودیم بازی را متوقف کنیم؛ چون وقت خواب رسیده بود، باید دست‌هایمان را می‌شستیم، صدای بلند، ریختن وسایل بازی و دویدن در خانه ممکن بود بقیه را عصبانی کند. حتی در بهترین موقعیت‌ها و با داشتن بهترین والدین هم کودک هیچ اطمینانی نداشت که احساسات خوب ادامه پیدا کند. تنها چیزی که می‌شد از این وضعیت فهمید، این بود: «شما همه‌کاره‌اید و من نیستم. شما خوب هستید و من نیستم.»

پدیده‌های مختلف چه شکلی بودند و ما آن‌ها را چگونه می‌دیدیم؟ دنیا چقدر بزرگ، عجیب و گاهی ترسناک بود و ما چقدر ناتوان بودیم. حتی فراموش می‌کنیم که روزی به این نتیجه رسیده بودیم که من خوب نیستم و شما خوب هستید؛ اما نمی‌دانیم که این باور برای همیشه در ذهنمان ضبط شده است.»