کتاب تاریخ ادبیات ایران (جلد سوم)

کتاب تاریخ ادبیات ایران (جلد سوم) نوشتهٔ ذبیح الله صفا و سید محمد ترابی خلاصهٔ جلد چهارم؛ از پایان قرن هشتم تا اوایل قرن دهم هجری است که در انتشارات فردوس منتشر شده است.

درباره کتاب تاریخ ادبیات ایران (جلد سوم)

این کتاب خلاصه‌ای کاربردی از جلد چهارم کتاب «تاریخ ادبیات ایران» است. موضوع این کتابپایان قرن هشتم تا قرن دهم یعنی دورهٔ تیمور تا مرگ شاه اسماعیل صفوی است. مجموعهٔ «تاریخ ادبیات در ایران» جامع‌ترین و کامل‌ترین تاریخ ادب‌فارسی سرزمین‌های تمدن ایرانی است و اولین بار در سال ۱۳۳۲ منتشر شد و پس از آن در بیش از نیم قرن اخیر پیاپی تجدید چاپ شده است.

نویسندگان در مقدمهٔ کتاب می‌گویند که کتاب «تاریخ ادبیات ایران (نسخهٔ ۸ جلدی)» برای متخصصان ادبیات کتابی کامل است اما مخاطبانی که متخصص ادبیات نیستند نمی‌توانند از تمام مطالب کتاب بهره ببرند. این مجموعه کوتاه‌تر از نسخهٔ اصلی است و به مخاطبان غیرمتخصص ادبیات کمک می‌کند بهترین مطالب مربوط به تاریخ ادبیات را بخوانند و از آن استفاده کنند.

خواندن کتاب تاریخ ادبیات ایران (جلد سوم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات ایران پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ذبیح‌ اللّه صفا

ذبیح‌اللّه صفا در ۱۶ اردیبهشت ۱۲۹۰ در شهمیرزاد از توابع بلوک سنگسر در استان سمنان متولد شد. پدرش سید علی‌اصغر صفای شهمیرزادی در شهر بابل بازرگان بود. دورهٔ ابتدایی را در سال ۱۳۰۴ در بابل به پایان رساند. آنگاه راهی تهران شد و در دبیرستان‌های سیروس و دارالفنون مشغول تحصیل شد و در سال ۱۳۱۲ تحصیلات متوسطه را به پایان رساند. سپس تحصیلات خود را در دانشسرای عالی و دانشکدهٔ ادبیات ادامه داد و در رشته‌های ادبیات و تعلیم‌وتربیت لیسانس گرفت، تا آنکه در سال ۱۳۲۱ با پذیرش رسالهٔ او با عنوان «حماسه‌سرایی در ایران» به درجهٔ دکتری نایل شد.

صفا خدمات آموزشی خود را با دبیری ادبیات فارسی در کلاس‌های دورهٔ دوم متوسطه در دبیرستان‌های تهران شروع کرد. از سال ۱۳۲۱ به درجهٔ دانشیاری کرسی تاریخ ادبیات دانشگاه تهران ارتقا یافت و در سال ۱۳۲۷ در همان کرسی استاد شد؛ تا این که در سال ۱۳۴۰ به بالاترین رتبهٔ استادی رسید. طی سال‌های ۱۳۴۱ و ۱۳۴۲ با سمت استاد مهمان در دانشگاه هامبورگ به تدریس پرداخت. در بازگشت از آلمان به مدیریت گروه زبان و ادبیات فارسی و سپس ریاست دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه تهران انتخاب شد و تا سال ۱۳۴۷ این سمت‌ها را به عهده داشت. در آن سال پس از تغییرات ناگهانی در نظام اداری و آموزشی دانشگاه به درخواست خود بازنشسته شد و تدریس خود را به‌صورت افتخاری ادامه داد. در سال ۱۳۴۷ برای بار دوم به آلمان رفت و یک سال دیگر در دانشگاه هامبورگ به تدریس پرداخت. پس از بازگشت به تهران عنوان استادی ممتاز دانشگاه تهران را یافت و ازآن‌پس در سال‌هایی که در تهران اقامت داشت به تدریس ادبیات حماسی، غنایی و دراماتیک در دورهٔ دکتری ادبیات فارسی ادامه داد.