کتاب هنردرمانی و مراقبت در سرطان

کتاب الکترونیکی «هنردرمانی و مراقبت در سرطان» نوشتهٔ دایان والر و کاریل سیبت با ترجمهٔ شقایق هاشمی شکفته در انتشارات یانا چاپ شده است. در سال‌های اخیر، هنردرمانگرها کار خود را در محیط‌های مختلفی انجام داده‌اند، در جاهایی که افراد مبتلا به سرطان یافت می‌شوند: در واحدهای سرطان‌شناسی، در آسایشگاه و بیمارستان‌ها، در خدمات مراقبت تسکینی، در منزل شخصی بیماران.

درباره کتاب هنردرمانی و مراقبت در سرطان

برخی سازمان‌های تخصصی داوطلبانه و بنیادهای غیر انتفاعی‌ای استفاده از هنر درمانی را در کانون توجه شیوه‌های مراقبتی خود قرار می‌دهند. این امر بدین معنا است که هنردرمانی به عنوان بخشی از طیف قانونی فعالیت‌هایی شناخته می‌شود که مجموعهٔ مراقبت‌ها در سرطان را تشکیل می‌دهد. تعداد هنردرمانگران بسیار زیاد شده است، فرصت‌های آموزشی و نظارتی گسترش یافته است و آگاهی از نقش هنرآفرینی و تفسیر و تعبیر در طول "سفر" سرطان تاکنون این‌گونه نبوده است.

این کتاب حول سه موضوع اصلی تصویر شده است که در سراسر متن اجرا خواهند شد:

اول، یک دیدگاه نظری جامع در مورد هنردرمانی و مراقبت از سرطان

دومین جنبه کتاب بر نمونه‌هایی از پزشکان مجرب انگلستان، ایتالیا، فرانسه و ایالات متحده، متمرکز است که مراجعه‌کنندگان مختلفی (کودکان، نوجوانان و بزرگسالان) را دربر می‌گیرد.

جنبهٔ سوم بازتاب شخصی هنر درمانگران است که خود سرطان را تجربه کرده‌اند، این وجه نشان می‌دهد که چگونه آنان به دنبال درک واکنش‌های خود به‌عنوان متخصص و از لحاظ فلسفی، روان‌شناسی، هنر و مردم‌شناسی برای حفظ خود بوده‌اند، اما گاهی اوقات به طور غیرمنتظره سیستم‌های پشتیبانی دیگری را نیز کشف می‌کنند.

عنوان ۱۶ فصل این کتاب به این ترتیب است:

فصل اول: مرگ و مردن - کن ایوانز

فصل دوم: "بین و مابین" عبور از آستانه - کاریل سیبت

فصل سوم: تصویر بدنی و هویت‌سازی - کن ایوانز

فصل چهارم: تجسم آستانه‌ای: تجربهٔ حسی و مجسم در درمان سرطان و هنردرمانی - کاریل سیبت

فصل پنجم: خط ساحلی: واقعیت‌های کار در سرطان و مراقبت تسکینی - میشل وود

فصل ششم: زنی با سرطان پستان در هنردرمانی - الیزابت استون ماتو

فصل هفتم: هنردرمانی به‌عنوان سپر پرسئوس برای کودکان سرطانی - سینزیا فاوارا ساکو

فصل هشتم: اثربخشی یک جلسه - جکی بالوکی.

فصل نهم: هنردرمانی با بیماران سرطانی در اواخر دوران نوجوانی: گزارش‌ها در مورد بلوغ، جدایی، فردیت و هویت‌یابی - کاترین هورن کانوی

فصل دهم: سفر شفابخش: برنامه گروهی ده هفته‌ای با تمرکز فرایندهای درمانی طولانی‌مدت - الیزابت گل لرنر...

فصل یازدهم: در فکر مرگ فرورفتن در هنردرمانی گروهی با بیماران سرطانی - پائولا لوزاتو

فصل دوازدهم: ترس از نیستی: راهکارهای دفاعی استفاده شده در گروه‌های هنردرمانی و سازمان‌های مربوط به بیماران سرطانی - بری فالک

فصل سیزدهم: خلق کردن در فقدان: چگونه هنردرمانگران روال معمول خود را در مراقبت تسکینی حفظ کنند - دیویدهاردی

فصل چهاردهم: هنردرمانی در بیمارستان: پاداش و ناامیدی - تیموتی دوزبری

فصل پانزدهم: داستان ناآگاهی: هنردرمانی در بخش سرطان‌شناسی خدمات سلامت ملی - مورین باکینگ

فصل شانزدهم: تجربهٔ یک هنردرمانگر مبتلا به سرطان: زندگی و مرگ با ببر - کاریل سیبت

کتاب هنردرمانی و مراقبت در سرطان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دوستداران هنر و روان‌شناسی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب هنردرمانی و مراقبت در سرطان

«ما در افکار پرپیچ‌وخم تصدیق می‌کنیم که چیزی اشتباه است و ترس‌های خود را با سایرین در میان می‌گذاریم. ما این کار را تدریجی انجام می‌دهیم، مثل اینکه خط سیری دارد، و گروه‌های مجزایی را می‌بینیم که ساختار زندگی ما را تشکیل می‌دهند. افراد در حاشیه و شاید همکاران کاری ما ابزاری برای بیان این موضوعات به ما می‌دهند. صرفاً اشاره به این که ما بیمار هستیم، فرصت آزمایش عکس‌العمل‌ها و امتحان کردن نقش فردی که بیماری جدی دارد را فراهم می‌کند. در این بخش، ما خود و سایر افراد را آزمایش می‌کنیم و شوک خود درباره آنها را می‌سنجیم. این مسئله شروع تناقض‌هایی است که در تاروپود بیماری مهلک بافته می‌شوند. بیمار بودن و انتظار بهبودی داشتن، طبیعی و نرمال است. ما درباره بیمار بودن، و داشتن نشانه‌هایی که می‌توانیم داشته باشیم، صحبت می‌کنیم. اما ما مالک بیماری مهلک خود نیستیم در واقع بیماری است که مالک ماست.

آنها به ما حمله می‌کنند و با ما مبارزه می‌کنند، به نظر می‌رسد که ما اصلاً میزبان نمی‌باشیم بلکه بازنده هستیم. داروهای پیشرفته، ما را در شرایط بدی قرار می‌دهند و باعث می‌شوند تا کانون توجه خود را به‌عنوان سوژه از خود دور کنیم و این مسئله به‌وسیلهٔ درمان دارویی تقویت می‌شود که به یک روندی تبدیل می‌شود که مانند یک آیین از طریق آن دوباره احیا می‌شویم. تا این مرحله، ما مبتدیانی هستیم که خود را از پیچیدگی‌های نهادهای مدرن، دور می‌کنیم چون گویی وارد یک فضای اجتماعی شده‌ایم که محکوم به آن هستیم. این ارتباط توسط افرادی که این بخش را اداره می‌کنند ایجاد نمی‌شود زیرا برخلاف بخش‌های مربوط به جذام و زندانیان در زمانه‌ای گذشته، ما به‌عنوان نگهبانانی عمل می‌کنیم که آیین پزشکی تسکینی مدرن را به اشتراک می‌گذاریم که به‌صورت ناخواسته فرد در حال مرگ را از فرد زنده جدا می‌کند.

تقاضاهای اجتماعی و روان‌شناختی از سوی آشنایان، متفاوت و سخت‌تر می‌شوند. ما می‌فهمیم که برخی از دوستان صمیمی وقتی که از ما حمایت می‌کنند، می‌خواهند بر ما تسلط پیدا کنند. این مسئله نوعی مالکیت مشروع برحسب هویت گروهی و تعلق است و در این حالت، ما بیشتر به نزدیکان خود تعلق داریم؛ بنابراین این عزیزان ما هستند که باید بیشتر در رنج بیماری ما سهیم شوند و آن را به دوش بکشند و ما خود را مرکز یک واقعه سخت و عجیب و یک اکتشاف می‌دهیم. وضعیت ما به‌عنوان فرد تغییر کرده است؛ با سلامت و زندگی طبیعی بیگانه می‌شویم و هم اکنون نام بیمار را یدک می‌کشیم.»