کتاب پژوهشی در گویش سلاکجانی

کتاب الکترونیکی «پژوهشی در گویش سلاکجانی» نوشتهٔ سیدمجتبی میرمیران سلاکجایی در نشر میراث ماندگار چاپ شده است. با گذشت سال‌های بسیار از نشر دانش زبان‌شناسی هنوز بسیاری از زبان‌ها و گویش‌های ایرانی یا آن‌چنان که باید و یا هرگز بررسی نشده‌اند و ناگفته‌های بسیار دارند، گرچه دانش زبان‌شناسی اساساً متکفل بحث‌‌های قلمرو زبانی و تحلیل آن است و گام‌‌های اساسی برای شناخت گویش‌‌ها از معبر و منظر این دانش برداشته شده است؛ اما هنوز گویش‌‌هایی در اطراف و اکناف این سرزمین کهن وجود دارد که یا هنوز ناشناخته مانده‌‌اند، یا بخشی از ویژگی‌‌های یک گویش به‌‌نحوی مختصر و اندک بدان پرداخته شده است. گویش سلاکجانی مصداق آشکار عبارت اخیر است.

درباره کتاب پژوهشی در گویش سلاکجانی

گویش گیلکی سلاکجانی را در بیشتر موارد همگان با گویش گیلکی رشت یا به طور کلی گویش گیلکی اشتباه می‌کنند، عمده دلیل این خطا سیاست و روش نادرست پرکاربردترین رسانهٔ گروهی یعنی تلویزیون است که با وجود برداشتن گامِ مثبت راه‌اندازی شبکه‌های استانی و گفت‌و‌گو در آن به گویش همان استان، به‌ندرت و گاه هرگز سخنی، نقلی، نمایشی، سریال و اخباری به زبانِ دیگر گویش‌‌های آن استان ندارد و سبب گمنامی، در‌نتیجه نابودی یک گویش می‌شود. بنا‌بر‌این ضروری می‌‌نماید که پژوهشگران و زبان‌‌شناسان گام در راه گردآوری و بررسی گویش‌ها نهند؛ چرا که جایگاه گویش‌های ایرانی برای انجام و پیشبرد پژوهش‌های ادبی، زبانی، تاریخی، جامعه‌شناختی و مردم‌شناختی و به‌طور کلّی ایـران‌شناسی ویژه و منحصربه‌‌فرد است و ایـن همان خاصیتِ ذاتیِ زبان است. به قول ارنست کاسیرر، کلمه به صورت نوعی نیروی آغازین درمی‌آید که سراسر هستی و عمل، از آن سرچشمه می‌‌گیرد.

کتاب پژوهشی در گویش سلاکجانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به زبان‌شناسان و گویش‌شناسان پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب پژوهشی در گویش سلاکجانی

یک: آوانگاری کلّی

نـوعی از آوانگاری است که در آن جـزئیات آوایی مورد نظر نیست و در نوشتنِ آن بیشتر از نـشانه‌های حرفی استفاده می‌شود و نـشانه‌های زیر و زبری کاربرد چندانی ندارد. آوانگاری کلّی عموماً در مطالعات صرفی و نحوی و معنایی استفاده می‌شود.

دو: آواشناسی تفصیلی

نـوعی از آوانگاری است کـه در آن جزئیات دقیق آوایی مورد نـظر است و در آن تعداد بیشتری از نشانه‌های حرفی و نیز نشانه‌‌های زیـر و زبری استفاده می‌شود. آواشناسی تـفصیلی عموماً در مـطالعات گویشی و آواشناختی استفاده می‌شـود. .

انواع آوا

آواهای زبان بنا بر آنچه مرسوم است به گونۀ سنتی و بر اساس شیوۀ تولید و طبیعت آوایی‌شان دو دسته‌اند: «واکه» یا مصوت «همخوان» یا صامت

واکه

از نظر شیوۀ تولید، آوایی است که بر اثر ارتعاش تار آواها در حنجره تولید می‌شود و هنگام تولید و نیز گذر از اندام‌های گویایی به مانع و سدی برخورد نمی‌کند، بنا‌بر‌این دارای ویژگی رسایی است. در نتیجه دقیق‌تر از همخوان شنیده می‌شود. از این‌رو، هسته یا «قلۀ هجا» را تشکیل می‌دهد. و از نظر جایگاه، آوایی است که در آغاز واژه قرار نمی‌گیرد و همواره میان و پایان واژه می‌‌آید.

انواع واکه

واکه‌ها بر اساس شیوه و جایگاه تولید ویژگی‌هایی دارند که سبب تمایز و دسته‌بندی آن‌ها می‌شود.