کتاب روباه

کتاب روباه نوشتۀ داوود براتی دهقی است. این کتاب در دی ماه سال ۱۴۰۰ برای اولین‌بار توسط انتشارات رادمهر منتشر شده است.

درباره کتاب روباه

شخصیت اصلی کتاب روباه پسری است که در سکوت با زن و بچه‌اش به زندگی خود مشغول است و در این بین از زندگی خاله‌اش شمیم برای ما می‌گوید و اتفاقاتی که پشت‌سرهم برای آنها پیش میاید. او زندگی خاله‌اش را که با ازدواج با مردی معتاد بدبخت شده است تعریف می‌کند و روایت تلخ آن‌ها را از زمان ازدواج برای ما روایت می‌کند.

خواندن کتاب روباه را به چه کسی پیشنهاد می کنیم؟

کتاب روباه برای افراد علاقه‌مند به داستان‌های خانوادگی و ایرانی می‌تواند خواندنی باشد.

درباره داوود براتی دهقی

داوود براتی دهقی در سال ۱۳۵۶ متولد شده است. او نویسنده معاصر ایرانی است.

بخش‌هایی از کتاب روباه

هوای تهران خیلی آلوده شده است و خیابان‌ها به‌قدری شلوغ شده‌اند که آدم وقتی برای خرید از خانه بیرون می‌رود دچار سرسام می‌شود. برای همین بهتر است به لواسان برویم تا لااقل در آرامش آنجا معنای زندگی را بفهمیم.

آن روز پنجشنبه وقتی نازنین و پونه از آمدن با من خودداری کردند، خود به‌تنهایی عازم خانه خاله شدم، اما ای‌کاش من نیز همچون آن دو در خانه می‌ماندم و به شهر نمی‌رفتم، چراکه از همان روز به مدت چهار هفته چنان ناخوش احوال و کلافه شده بودم که لحظه‌ای نمی‌توانستم از دست آن کلافگی و سردرگمی که بعد از آن مهمانی و اتفاقات بعد از آن به سراغم آمده بود رهایی یابم اما بهتر است قبل از هر چیز از خاله شمیم بیچاره که با وجود مردی همچون مهرداد از هر بیوه زنی تنهاتر بود و این که چرا زیباترین دختر فامیل ما که اگر در آن دعوای خانوادگی به دست آن مهرداد ازخدابی‌خبر و معتاد پای راستش نمی‌شکست و بعد هم برای همیشه لنگ نمی‌شد، بازهم در زیبایی و به قول مادرم کمالات میان زنان فامیل‌ها نداشت بگویم که چرا و چگونه به عقد مرد معتاد و بی‌غیرت همچون مهرداد درآمد.

حکایت این مصیبتی که به قول دایی پویان به سر خاله آمده بود، به پدربزرگم بازمی‌گشت که با داشتن شش دختر و سه پر، فردی عیالوار در روستای کوچک ما به‌حساب می‌آمد. آن روزها پدربزرگم تمام سعی و تلاش خود را به کار گرفته بود تا هر چه زودتر از دست آن به قول خود "مفت‌خورها" راحت شود، برای همین هر آدم چلاق و یا لاابالی که از راه می‌رسید، بی‌آنکه کمترین تحقیق با پرس و جویی دربارة اصل‌ونسبی داشته باشد، دختران همچون دسته‌گل خود را دودستی به او تقدیم می‌نمود و خیال می‌کرد هنر کرده است که توانسته برای دوجین دختر خویش شوهری ولو بی‌اصل‌ونسب دست‌وپا کند.