کتاب پنجره گرد

 پنجره گرد اثری داستانی از محمدجواد بلالی است که در انتشارات کتاب یار مهربان به چاپ رسیده است.

 درباره کتاب پنجره گرد

داستان تخیلی و درباره جوانی ۳۵ ساله و درونگرا به اسم دیوید است است که در یک فضاپیما با سرعتی نزدیک به سرعت نور کار می‌کند. او متخصص مکانیک فضاپیما است که همراه یک زیست‌شناس ۴۰ ساله به اسم رابرت در این فضا‌پیما کار می‌کند. آنها مامورند که به دنبال کشف حیات بر روی یک سیاه تازه کشف شده بروند و نمونه‌گیری‌هایی انجام دهند و به زمین بفرستند چرا که احتمال می‌رود بر روی آن سیاره حیات جانوری و ابتدایی شکل گرفته باشد.

 خواندن کتاب پنجره گرد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 همه علاقه‌مندان به داستان‌های علمی-تخیلی مخاطبان این کتاب‌اند.

 بخشی از کتاب پنجره گرد

رابرت که داشت کمربندش را باز می‌کرد صورت تراشیده‌اش را با دستانش مالید و گفت: «خب ماموریت ما شروع شد.»

از پنجره بیرون را نگاهی انداخت و دید فضاپیما دارد با پنل‌های بزرگش انرژی موجود در فضا را ذخیره می‌کند (زمانی که کشف نشده بود به آن انرژی تاریک می‌گفتند) و پنل‌های آن به لطف پیشرفت علم انرژی را تبدیل به سوخت، اکسیژن و آب برای فضاپیما می‌کرد. البتیه این عادت بشر بود که بر هر چیزی که راجع به آن دانشی نداشت نام تاریک می‌گذاشت.

- تا ذخیره انرژی تمام می‌شود ما هم استراحتی بکنیم.

دیوید سری به نشانه موافقت تکان داد و آنها به محفظه خوابیدن رفتند. برای هرکدام محفظه‌ای جدا از هم وجود داشت. کمی سخت به نظر می‌رسید که آن‌همه کمربند و گیره‌ها را برای خواب ببندند اما عادت کرده بودند. در اینجا جاذبه وجود نداشت باید بی ر روی تختی معلق که با کابل وصل شده بود خوابید و خود را مانند بیماران روانی با آن کمربندها و گیره‌ای بزرگ به تخت بست. در اطراف هیم کلی سیم و کابل وجود داشت که احساس بدی برای خوابیدن می‌داد. ولی خوبی اینجا این است که صدایی وجود ندارد و بی‌مزاحمت می‌شود خوابید.

در این فاصله از زمین شب و روز معنی نداشت و معییر برای خوابیدن فقط خستگی بود و این هم به نوعی از جذابیت‌های دوری از اجتماع بود. البته بیشتر از ۵ ساعت نمی‌شد خوابید؛ اولا در جایی که جاذبه نیست آدم کمتر خسته می‌شود دوما باید به جای جای فضاپیما سر می‌زد و خرابی‌های احتمالی را درست می‌کرد. او قبل از خواب گاهی موسیقی گوش می‌داد یا با خود فکر می‌کرد. یک فضاپیما معلق در فضا بهترین جای ممکن برای فکرکردن بود زیرا مردم در زمین آن قدر مشغول دنبال کردن جنگ‌ها، دزدی‌ها و قتل‌ها در تلویزیون و پول درآوردن بودند که حق داشتند وقتی برای فکر کردن نداشته باشند.