بریده‌هایی از کتاب گ‍زی‍ده‌ اش‍ع‍ار س‍ی‍ل‍وی‍ا پ‍لات‌

غرور کاذب پایانی تلخ دارد.

زندگی‌ات را کجا جاگذاشته‌ای؟

Tonight, for this person, blue is a beautiful color.

برای تو، یا هر کس دیگری، با اخلاص بسیار هستم تن تو مرا عذاب می‌دهد آن گونه که جهان خدا را.

زن پاها را به درون جمع کرده است آن‌گونه که گلی گلبرگ‌هایش بسته می‌شود

می‌لغزم و در هراسی ارغوانی غرق می‌شوم.

I have fallen a long way. Clouds are flowering Blue and mystical over the face of the stars. Inside the church, the saints will be all blue

آسان نیست تا بگویم، چقدر تغییر کرده‌ای اگر زنده‌ام حالا، آن روز مرده بودم با این همه، چون مجسمه دست نخورده. تو چون همیشه‌ای. تو یک قدم هم به جلو برنمی‌داری برای من. نه مجال نمی‌دهی تا چشم‌های سفیدم را مأیوسانه شاید، باز به آسمان بدوزم. از آبی ستاره‌ها آن‌گونه که وعده می‌دادی. نشانی نبود. به خواب ابد رفتم جایی تاریک در میان سنگ‌های سیاه پوشیده در برف زمستان

ما چشم بر هم می‌گذاریم گویی نشنیده‌ایم صدای فرسودن ستاره‌ها را.

صداست که مرا بیش از هر چیز به هراس می‌اندازد

I am the sun, in my white coat

به پای من نماز می‌برند اندوه‌شان را علف‌ها.

من مرموز نیستم در برابر عشق.

آسان نیست تا بگویم، چقدر تغییر کرده‌ای اگر زنده‌ام حالا، آن روز مرده بودم

بخت که یار باشد با گذری دشوار از این فصل خستگی می‌خواهم صورتی مرتب کنم از همه معجزه‌ها که اتفاق می‌افتد شاید به دلخواه آنها را پراکنده بخوانی. شگردهای شعله‌وار معجزه‌ها. انتظار دوباره آغاز می‌شود. انتظار بلند برای آن الاهه برای آن هبوط نادر، آن نامنتظر.

اگر او جای من بود. کاری را می‌کرد که من کردم.

Now I resemble a sort of god Floating through the air in my soul-shift Pure as a pane of ice. It's a gift.

The moon is my mother.

بهتر آن که بی‌صدا بنشینی، خیالبافی کنی زیر روشنایی ستارگان با نگاهی خیره و مات

من؟ تنها قدم می‌زنم در نیمه‌شب، در می‌نوردم زیرپا، خیابان را. این خانه‌های غرق در خواب، نفس می‌زنند از ضمیر من ماه، پیازی آسمانی بر شیروانی‌ها آویزان می‌ماند.

I Know you appear Vivid at my side, Denying you sprang out of my head, Claiming you feel Love fiery enough to prove flesh real, Though it's quite clear All your beauty, all your wit, is a gift, my dear, From me.

شکوفه زدم مثل شاخه‌های بهاری: با دست و پازدنی، تقلای دستی و پایی عروج از سنگ به ابر، اکنون خداگونه شده‌ام، به پرواز درمی‌آیم، در استحاله روح شفاف به مانند قالبی از یخ، که پاداش است.

دل می‌گیرد دریا پس می‌نشیند آینه‌ها را می‌پوشانند.

نگاهش به شعر از نوع جوشش هنری بود، اگر نمی‌توانست از ماده خامی که در دست دارد میزی بسازد، با خوشحالی به صندلی رضایت می‌داد، یا حتی بازیچه‌ای هم که می‌شد رضایتش را جلب می‌کرد.

ماه، مادر من است

ماه، مادر من است زیبا نیست مثل مریم پیراهن آبی‌اش، جغدها و شب‌پره‌ها را می‌پراند. چقدر می‌خواهم ایمان بیاورم به مهربانی‌اش؟

ماه، مادر من است

تن تو مرا عذاب می‌دهد آن گونه که جهان خدا را.

زندگی‌ات را کجا جاگذاشته‌ای؟

خیال از هر بافه‌ای، بهتر شکاف می‌خورد