بریده‌هایی از کتاب هر چه باداباد

بِوِرلی گفت «اَنگوس، توی زندگی فقط دو مسیر وجود داره، رو کردن به خدا و پشت کردن به خدا.»

«تو یه بدن نیستی که روح داره، یه روحی هستی که بدن داره

توهین اگر واقعیت نداشته باشد بامزه است و اگر واقعیت داشته باشد یک درس مجانیِ زندگی.

هیچ‌کس هیچ‌وقت به من فکر نمی‌کرد. حالا که مُرده‌ام، فکرم به‌شدت درگیر چیزهایی شبیه این‌هاست: چه تعداد از تصمیمات مهم زندگی‌ام را فقط به این خاطر گرفته بودم تا کسانی که حتی متوجه حضورم نشده بودند درباره‌ام بد فکر نکنند؛

خودشکوفایی در شبکه‌های اجتماعی شکل مدرن نخ دندان کشیدن در ملأعام است.

کسی که راهیِ ته خط است میل چندانی به دیده شدن ندارد.

به‌نظرم اگر این آدم‌ها کسی را داشتند که مستقیم در چشمان‌شان نگاه کند، همهٔ دردهای‌شان درمان می‌شد.

«حال‌وروزت چه‌طوره؟» «عجب سؤال مشمئزکننده‌ای.»

«من توی گذشته زندگی کردم. از آینده ترسیدم. حال رو تلف کردم.»

«تازه‌عروس‌ها و تازه‌دامادها پناهجوهایی‌اند که از زندگی مجردی فرار می‌کنند، بیشتر آدم‌ها چهرهٔ کاملاً غلطی از خودشون نشون می‌دن و وارد پیوندهای زناشویی مادام‌العمرِ به لحاظ قانونی الزام‌آور می‌شن و دنبال خودشون یه رد دراز از حرف‌های نیمه‌راست باقی می‌گذارند. حاضرند هر کاری بکنند تا یک‌شبه با یه نفر پیر بشن.»

عشق با چوب جادویش مرض را وادار به عقب‌نشینی کرده بود.

و باز هم از قضاوت خاموش دیگران برای تشدید نفرت از خودت استفاده خواهی کرد.

گفت «بهشت باید پُر باشه از موجودات پویا. همین بهشت رو بهشت می‌کنه.»

دلم می‌خواست به او بگویم چه‌قدر اشتباه می‌کند، بگویم این‌جا خیلی چیزها آموخته‌ام، حالا نه دربارهٔ آخرت، دربارهٔ زندگی و چگونه زیستنش. به او گفتم که بالاخره فهمیده‌ام ما چیزی نبودیم جز فشارسنج پادار نظرات دیگران. چه بارها که سکوت بقیه را حمل بر قضاوت کردم! متوجه شدم که همهٔ خودانتقادی‌هایم گوشه‌وکنایه و حرف مردم بودند و هر وقت تظاهر به چیزی کردم هدفی نداشتم جز تحت‌تأثیر قرار دادن دیگران، و این‌که اگر بقیه نگاهت می‌کردند دلیلش این بود که ببینند نگاه‌شان می‌کنی یا نه و اگر به تو توجه می‌کردند فقط برای این بود که میزان توجه تو به خودشان را اندازه‌گیری کنند. بدون هیچ دلیل موجهی به‌قدری برای جلب رضایت بقیه له‌له می‌زدیم که حاضر نبودیم برچسب‌هایی را که به ما می‌زدند بکنیم، با وجود این‌که اصلاً چسبندگی نداشتند…

هیچ‌چیز برای من غیرقابل‌فهم‌تر از عمل کسانی نیست که به راحتیِ آب خوردن می‌توانند از یک حقیقت ابدی بروند سراغ حقیقت ابدی دیگری که هیچ سازگاری‌ای با قبلی ندارد.

این‌که مرگ هیچ عارضهٔ جانبی‌ای نداشت و در واقع درمان محسوب می‌شد

«بله! چون هر چی بیشتر بدونم، کمتر درک می‌کنم. این احساسیه که همیشه داشته‌ام. دانش ارزش دونستن نداره. این امکان وجود داره که آدم بیش‌ازحد از چیزها مطلع بشه. مشغولیت تمام‌وکمال به دنیا یعنی کنار کشیدن از واقعیت. حرفم معنی داره؟»

اولاً، من هیچ حرفی با نسل امروز دانشجوها ندارم، یه مشت مصرف‌کنندهٔ لوس غرغرو. عاشق خودشونند ولی به فردیت اعتقاد ندارند. من اصلاً سر از کارشون درنمی‌آرم.»

«چی می‌خوای، پولم رو یا وقتم رو؟»

«ببخشید. فقط به این دلیله که بعضی وقت‌ها، وقتی آمادگی نداری، یه صورت زیبا می‌تونه حیرت‌انگیز باشه.»

ضمناً، تجرّد بیهوده‌ترین وضعیت بشری است.

آرزو کردم کاش صدایم قطع نبود و می‌توانستم به او بگویم زندگی دوِ سرعت نیست، دوِ ماراتن است. آهسته و پیوسته قدم بردار.

زندگی بی‌معناست ولی بی‌ارزش نیست،

ما عروسک خیمه‌شب‌بازی نیستیم، ولی به‌قدری قابل‌پیش‌بینی هستیم که فرق چندانی با عروسک خیمه‌شب‌بازی نداریم.

ما زندگی‌مان را هدر داده بودیم؛ می‌بایست مرگ‌مان را هم هدر بدهیم؟

«من توی گذشته زندگی کردم. از آینده ترسیدم. حال رو تلف کردم.»

من همیشه باور داشتم که تقریباً همهٔ آدم‌های زمین یک مشت دروغ‌گوی خودبزرگ‌بین‌اند که فقط در بازاندیشی پیش‌آگاهی دارند. (اگر به آن‌ها بگویی «هی، یکی دقیقاً همین جای خونه به قتل رسیده»، تازه آن موقع است که می‌گویند «آره، گفتم یه حس عجیبی دارم.»

در این دنیای درهم‌برهم و سرگیجه‌آور، حجم اطلاعات هر ثانیه به شکل تصاعدی افزایش پیدا می‌کند. چه کاری از دست ما برمی‌آید؟ ما به گرد پای اطلاعات هم نمی‌رسیم. پس بهتر است کورمال‌کورمال در مه زندگی کنیم؛ در هر صورت به زندگی‌مان گه می‌زنیم.

ما در مسیرمان تا ابد این‌قدر سریع حرکت می‌کنیم که از خودمان جلو می‌زنیم، که البته

«بهشت باید پُر باشه از موجودات پویا. همین بهشت رو بهشت می‌کنه.»