بریده‌هایی از کتاب عشق از سویدای دل

من با زخمم هر زخمی را که می‌دیدم لمس می‌کردم

اقرار می‌کنم که مرا رنج می‌دهد اگر از گذشته‌ات با من سخن بگویی و این‌که تو بی‌من زیستی و زنده بودی و می‌خندیدی و سفر می‌رفتی درحالی‌که من با تو نبودم!

ای نادانِ گرامی کجایی؟ مرا از دست دادی، چرا که می‌خواستی مالک من باشی!… تباه کردی: نیروی هماهنگی‌مان را برای با هم پرواز کردن و توانِ از زمین کَنده شدن را با سفینهٔ زرین… کجایی تو؟ چرا از خویشتن خویش برای آزادی من، دشمنی ساختی و مرا ناگزیر کردی تا تو را از خاک زندگانی خویش برکَنم؟

من همهٔ مین‌های جنگی‌ام را به خاطر پاهای تو خنثی کردم و گذاشتم در بیشه‌های سرّی من گام برداری بی‌آن‌که گل‌های من، با خارهای سمی، تو را ببلعند… و بی‌آن‌که پیچک‌های شیطانی من گلویت را بفشارند… و بی‌آن‌که باتلاق‌های ریگزارهای متحرک من تو را در ژرفاهای خاموشی به بند کشند…

اکنون چیزی جز عشق باقی نمانده است…

من باید تو را، ترک می‌کردم تا به تو بپیوندم.

«دیوانگی بشر آن‌چنان ضروری است که دیوانه نبودنْ خود شکل دیگری از دیوانگی است.»

من می‌دانم که تو باید از من دور شوی اما در این لحظه مرا آن توان نیست که برای مرگم در آینده اشک بریزم