بریده‌هایی از کتاب آویزان از نخ

به نظر می‌رسد یک قانون ازلی و ساده وجود دارد هرچه استعداد کم‌تر تظاهر به هنر بیشتر.

باید از شرِّ دوستان الکی و این مگسان گرد شیرینی خلاص شوی قبل از آن‌که تو را هم همراه شیرینی نابود کنند.

بسیاری از اندیشه‌های استوار که ظاهرا در استحکامشان نزاعی نبود فروریخت.

به نظر می‌رسد یک قانون ازلی و ساده وجود دارد هرچه استعداد کم‌تر تظاهر به هنر بیشتر.

پدرم همیشه می‌گفت: «زود خوابیدن و زود بیدار شدن آدم را سالم، پول‌دار و عاقل می‌کند» در خانه، ساعت هشت چراغ‌ها خاموش بود و سپیده‌دم با بوی قهوه و بیکن و نیمرو از خواب بلند می‌شدیم. پدرم یک عمر این دستور را دنبال کرد جوان‌مرد و مفلس و فکر می‌کنم چندان هم عاقل نبود. من نصیحت او را گوش نکردم دیر خوابیدم، دیر بیدار شدم. حالا نمی‌گویم دنیا را فتح کرده‌ام اما ترافیک صبح‌ها را دیگر ندارم

پدرم مردی بود با صورتی عرق‌کرده قرمز عصبانی و به نظر می‌رسید هرچه بیشتر کار می‌کرد فقیرتر می‌شد

باید از شرِّ دوستان الکی و این مگسان گرد شیرینی خلاص شوی قبل از آن‌که تو را هم همراه شیرینی نابود کنند.

باید از شرِّ دوستان الکی و این مگسان گرد شیرینی خلاص شوی قبل از آن‌که تو را هم همراه شیرینی نابود کنند.

اوضاع هیچ‌وقت خوب نبوده و قرار هم نیست بهتر شود جالب این‌جاست که هراس‌هایی که در کودکی سراسیمه‌ات می‌کرد همچنان با توست در راه‌های مختلف با چهره‌های گوناگون

هرچه استعداد کم‌تر تظاهر به هنر بیشتر.

یک‌بار باهاش حرف زدم گفتم زندگی یه جورایی ملال‌آوره و خالی باید فقط یه چند لحظه‌ای توی این بلبشو آرام بود و خوش گذروند

مرگش نبود که ناراحتم می‌کرد اعتقاد خشکش بود در زندگی که اذیتم می‌کرد

دنیا دارد به پایان می‌رسد با یک بنگ! به زودی و تنها چیزی که خواهد ماند موش صحرایی است و چندتایی سوسک.

بهترین چیز درباره‌ی «قبول نداشتن خود» این است که نمی‌گذارد این وظیفه‌ی کثیف تقصیر به گردن دیگران انداختن را انجام دهی.

تصمیم گرفتم وختی بزرگ شدم برم یه جایی مث ایسلند زندگی کنم درو به روی کسی باز نکنم غیر از شانسم رو هیچ‌چی حساب نکنم با یه زن زیبا و چندتایی حیوون وحشی زندگی کنم که کم و بیش چیزیه که اتفاق افتاده.

باید از شرِّ دوستان الکی و این مگسان گرد شیرینی خلاص شوی قبل از آن‌که تو را هم همراه شیرینی نابود کنند.

«زود خوابیدن و زود بیدار شدن آدم را سالم، پول‌دار و عاقل می‌کند»

حالا این تو، این خیابونا ارزونی خودت جناب عصیانگر.

همه‌مان این را می‌دانیم که جاودانگی در این دنیا می‌تواند تجربه‌ای بسیار کوتاه باشد اما در درازمدت ناموجود. با این حال بازی با رویای جاودانگی هنوز شیرین است.

یادمان می‌رود واقعاً درباره‌ی چه می‌نویسیم و هرچه بیشتر یادمان می‌رود کم‌تر می‌توانیم شعری بگوییم که روی صفحه بر دو پایش بایستد، داد بزند، بخندد داریم مثل خیلی از شاعرانی می‌شویم که مجله‌ی شعر را این‌قدر ملال‌آور و غیر قابل خواندن و متفرعن می‌کنند. اصلا دیگر نباید نوشت چرا که تبدیل شده‌ایم به آدم‌های متقلب، مصنوعی و دودوزه باز.

اما باز هم مثل آن روزها می‌روم سینما روزنامه می‌خوانم، چشم به دیوار می‌دوزم و همه‌اش فکر می‌کنم چطور شد این‌طور شد. دیگر کتاب‌هایم کمکی نمی‌کنند شعرهایم هم هیچ‌چیز، هیچ‌کس نمی‌تواند کمکم کند تنها من هستم، در انتظار. نفس می‌کشم، فکر می‌کنم دیگر حتی چیزی نیست که درباره‌اش شجاعت به خرج دهم این‌جا دیگر چیزی نیست.

مثل روباهی از دست شکارچی در می‌روم اگر خوش‌بخت‌ترین آدم روی زمین نباشم شک ندارم خوش‌شانس‌ترین آدم زنده هستم.

چیزی که احتیاج دارم، واقعاًً احتیاج دارم این است که بخندم از آن خنده‌هایی که همیشه می‌کردم چون در این قفس نه کاری است برای انجام دادن نه جایی برای رفتن چیزی که احتیاج دارم، واقعاًً احتیاج دارم که با دیوارها روبه‌رو شوم

نمی‌توان به عقب بازگشت نمی‌توان جلوتر هم رفت ناامیدانه آویزانیم از میخ کوبیده بر این جهانی که خود ساخته‌ایمش.

برخی از ادیبان نیاز به دیوانگی وان‌گوگ یا رنج و عذاب موتزارت و یا داستایوسکی پشت به دیوار در برابر جوخه‌ی اعدام دارند تا هنر بیافرینند

بیرون انداختن ساعت شماطه‌دار پدرم همیشه می‌گفت: «زود خوابیدن و زود بیدار شدن آدم را سالم، پول‌دار و عاقل می‌کند» در خانه، ساعت هشت چراغ‌ها خاموش بود و سپیده‌دم با بوی قهوه و بیکن و نیمرو از خواب بلند می‌شدیم. پدرم یک عمر این دستور را دنبال کرد جوان‌مرد و مفلس و فکر می‌کنم چندان هم عاقل نبود. من نصیحت او را گوش نکردم دیر خوابیدم، دیر بیدار شدم. حالا نمی‌گویم دنیا را فتح کرده‌ام اما ترافیک صبح‌ها را دیگر ندارم از خیلی از دردسرهای معمولی دورم و با آدم‌های جدید و بی‌نظیر آشنا شده‌ام یکی از آن‌ها خودم کسی که پدرم هرگز او را نشناخت.

اگر خوش‌بخت‌ترین آدم روی زمین نباشم شک ندارم خوش‌شانس‌ترین آدم زنده هستم.

چون در این قفس نه کاری است برای انجام دادن نه جایی برای رفتن چیزی که احتیاج دارم، واقعاًً احتیاج دارم که با دیوارها روبه‌رو شوم و آماده رویارویی باشم با این مادر به خطا مرگ، با احساس شادی چرا؟ چون دور می‌شوم از تو از چه کسی؟ تو، موش صحرایی با چشمانی چون چشمان زن.

دیگران هیچ‌کدام درد و عذاب را نه خود انتخاب کرده بودند و نه از آن خوششان می‌آمد.

باید از شرِّ دوستان الکی و این مگسان گرد شیرینی خلاص شوی قبل از آن‌که تو را هم همراه شیرینی نابود کنند.