بریده‌هایی از کتاب معشوق مجازی

مهراس! فردا خورشید خواهد درخشید، حتا اگر ما مرده باشیم و با خروس بانگ بامدادی سر ندهیم!

من در حالی‌که با آخرین مرگم در جدالم تو را بامهربانی به یاد خواهم آورد.

پس گریزگاه کجاست؟ من به کدام جانب باید بگریزم؟

دروغ بود این‌که مرا پایتخت قلبت می‌پنداشتی. من دریافتم که تنها مکانی بی‌ارزش از حومه‌های شهر تو هستم.

زبان، ابزار سوءتفاهم است. تنها سکوت زبان عاشقان است.

مهراس! فردا خورشید خواهد درخشید حتا اگر ما مرده باشیم و با خروس بانگ بامدادی سر ندهیم.

من همواره به‌سوی نور می‌روم و از دهلیزهای نفتالین می‌گریزم...

من زندگی را نزیسته‌ام، تا سزاوار مرگ باشم!

عشق تو شجاعت است و آزادی و رهایی، حتا از عشق تو!

بااشتیاق در انتظار آخرین قطار بودم و آن‌گاه که رسید، از جای برنخاستم و خیره به او چشم دوختم تا دور شد. بر پیاده‌روِ ایستگاه به خواب رفتم در حالی‌که او را در خواب می‌دیدم.

در زندگانی من، نه جملهٔ معترضه باش و نه فاصلهٔ میان دو جمله. تو تمامی زندگی منی؛ نقطهٔ آخر خط و تنها کلمه در آغاز خط: دوستت می‌دارم.

چشمانم را می‌گشایم بر اسرائیل که بر طبل جنگ می‌کوبد، و چشم‌هایم را می‌بندم بر امریکا که بر طبل جنگ می‌کوبد. زندگی، پرواز گنجشکی میان دو انفجار است، و یکی دو واژه بر یک سطر! اگر عشق تو نمی‌بود، باور نمی‌کردم که زیسته‌ام و بی‌گمان سوگند می‌خوردم که درون گورم زاده شده‌ام...

لحظات غیرمجازی دو لحظهٔ بزرگ است که شخص از آن‌ها غافل است و آگاه نیست: لحظهٔ زاده شدن و لحظهٔ مرگ.

هنگامی که پروانه طعم پرواز آزادانه را می‌چشد هنگامی که نشئهٔ حرکت بال‌هایش را در هوا می‌شناسد، هیچ‌کس نمی‌تواند او را به پیله‌اش بازگرداند، و قانعش کند که کرم پیله بودن برایش بهتر است.

مهراس! فردا خورشید خواهد درخشید حتا اگر ما مرده باشیم و با خروس بانگ بامدادی سر ندهیم.

نسیم خوری، شاعر لبنانی که مدتی در پاریس و جاهای دیگر زیسته است، در نغمه‌های ملتی گنگ، اشعاری که دربارهٔ جنگ‌های جنوب لبنان و آوارگی‌هایش سروده است، خاطرنشان می‌کند، سفر از بیروت به پاریس، در حقیقت سفر از زخمی خونین، به زخمی دیگرست. او می‌گوید: «مرگ، مادر من / و فقر، پدر من است / من فرزند گذرنامه‌ها هستم.»

مرا بعد از مرگ درون کتاب‌هایم می‌یابی هر وقت آن‌ها را بخوانی، ببینی و بپسندی، و من تو را می‌بینم اما تو هرگز مرا نخواهی دید، من به تو خوش‌آمد خواهم گفت اما تو صدای مرا نخواهی شنید. اندک‌اند کسانی که اشباح را ببینند و با آن‌ها دوست باشند. مهراس! با شبح من در لابه‌لای اوراق کتابم دوست باش زیرا شبح من مانند جغد، لطیف است

ای دوست! او را گناهی نیست، این خود زندگی است که گناهکار است،‌ زیرا همواره روی ریل خویش در حرکت است، او به‌سرعت می‌رود، و او را باکی نیست که چه کسی در حالت مستی از قطار سریع‌السیرش به بیرون سقوط می‌کند. یا خردمندی به سببی دیگر،‌ خود را از قطار پرتاب می‌کند...

در زندگانی من، نه جملهٔ معترضه باش و نه فاصلهٔ میان دو جمله. تو تمامی زندگی منی؛ نقطهٔ آخر خط و تنها کلمه در آغاز خط: دوستت می‌دارم.

آن‌چه را که انسان امروز گم کرده عشق است.

دیگری همان‌قدر حق زندگی و آزادی دارد که ما داریم.

هنگامی که پروانه طعم پرواز آزادانه را می‌چشد هنگامی که نشئهٔ حرکت بال‌هایش را در هوا می‌شناسد، هیچ‌کس نمی‌تواند او را به پیله‌اش بازگرداند، و قانعش کند که کرم پیله بودن برایش بهتر است.

چشمانم را می‌گشایم بر اسرائیل که بر طبل جنگ می‌کوبد، و چشم‌هایم را می‌بندم بر امریکا که بر طبل جنگ می‌کوبد. زندگی، پرواز گنجشکی میان دو انفجار است...

جوانان ساک‌ها و تابوت‌هاشان را حمل می‌کنند و از بامداد در برابر کنسولگری‌ها صف می‌کشند، تا برای سفر به قاره‌ای دیگر ویزا بگیرند، آنان برای عروسی به نام ویزا، رقابت می‌کنند، در رویاهاشان با او سفر می‌کنند در جست‌وجوی زمانی دیگر نانی دیگر... مرگی دیگر... و جلادی دیگر!...

در پشت تریبون‌ها، با جملات کلیشه‌ای دربارهٔ شهیدان یاوه‌سرایی می‌کند، در حالی‌که بر طبل‌های بیگانگی می‌کوبد، و هر که را با او همراه نباشد، خائن می‌نامد... اما شهید می‌آید و او را سرزنش می‌کند، تنها بدان جهت که با خون او تجارت می‌کنند... و بدان جهت که او را در این آخرین خوابگاهش آسوده بگذارند...

فرزند زن خدمتکار به جنگ رفت و به‌خاطر وطن جان داد... اما پیشوای معنوی به مجلس ختمش رفت و با خطبه‌ای غرّا در رثای او سخن گفت. مردم در زیر نور فلاش‌های خبرنگاران برایش کف زدند و تصویرش بر صفحهٔ تلویزیون‌ها ظاهر شد در حالی‌که تبریک و تسلیت می‌گفت! و در اوج نشئهٔ عزاداری به‌جای عکس شهید، عکس او را بر دیوار خانهٔ شهید آویختند...

اگر عشق تو نمی‌بود، باور نمی‌کردم که زیسته‌ام و بی‌گمان سوگند می‌خوردم که درون گورم زاده شده‌ام...

مرگ را دیدم، تا به او تسلیت بگویم به‌خاطر رحلت کارمندی دیگر، از فعال‌ترین کارگزاران در مؤسسه‌اش: دیکتاتوری دیگر کنار رفت... با اشک تمساح تشییعش می‌کنیم و در تظاهرِ به اشک ریختن از یکدیگر سبقت می‌گیریم.

عشق نمی‌گذارد یأس و نومیدی بر او غلبه کند. او با عشق تمامی عناصری را که پیرامونش وجود دارد به‌صورت غیرمجازی (حقیقی) می‌یابد و خاطرنشان می‌کند اگر عشق حذف شود، همه‌چیز مجازی می‌گردد و دچار معناباختگی می‌شود.

جنگ ستارگان مجازی مهراس! فردا خورشید خواهد درخشید، حتا اگر ما مرده باشیم و با خروس بانگ بامدادی سر ندهیم!