دانلود و خرید کتاب صوتی لذت خواندن در عصر حواس پرتی

کتاب صوتی لذت خواندن در عصر حواس پرتی نوشتهٔ آلن جیکوبز و ترجمهٔ دانیال معنوی است. گویندگی این کتاب صوتی را علی امیری انجام داده و نشر سماوا آن را منتشر کرده است؛ کتابی در باب خواندن بر اساس میل درونی و گرایش‌های شخصی.

درباره کتاب صوتی لذت خواندن در عصر حواس پرتی

کتاب صوتی لذت خواندن در عصر حواس پرتی (The Pleasure of Reading in an Age of Distraction) دربارۀ خواندن بر اساس میل درونی و گرایش‌های شخصی است. آلن جیکوبز، منتقد و پژوهشگر ادبی و استاد دانشگاه بیلر با تکیه بر تجربۀ کتاب‌خوانی خودش، مخاطبان کتاب حاضر را دعوت کرده است تا همهٔ راهنماهای کتاب‌خوانی و فهرست‌های «باید/نباید بخوانید» را کنار بگذارند و با آغاز‌کردن از هوس، لذتشان از کتاب‌ها را بکاوند و راهنمای کتاب‌‌خوانی قرار دهند. کتاب صوتی حاضر با اشاره به عوامل متعددی که موجب حواس‌پرتی و عدم تمرکز می‌شود، به اهمیت مطالعهٔ متمرکز پرداخته و راهکارهایی مفید و کاربردی برای دستیابی به این هدف ارائه کرده است. این اثر از حواس‌پرتی در روزگار مدرن صحبت کرده است. نویسنده ابتدا به این موضوع اشاره می‌کند که چرا باید کتاب‌های مختلف را بخوانید و از این مطالعات چه سودی می‌برید. نویسنده که علاقهٔ وافرش به ادبیات و مطالعه را می‌توان در این کتاب صوتی به‌وضوح لمس کرد، به مخاطب خود یادآوری می‌کند که برای خواندن آثار مختلف در حوزه‌های گوناگون باید رویکردهای متفاوتی را نیز در پیش بگیرد؛ او سپس به این موضوع می‌پردازد که چه موانعی بر سر راه ما در انجام چنین فعالیتی وجود دارد و چطور می‌توان این موانع را از میان برداشت.

شنیدن کتاب صوتی لذت خواندن در عصر حواس پرتی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران مطالعه درمورد مطالعهٔ متمرکز پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صوتی لذت خواندن در عصر حواس پرتی

«چند سال پیش منتقد انگلیسی، اِی. دی. ناتل، کتاب فکورانه‌ای با عنوان چرا تراژدی لذت می‌بخشد نوشت که در آن به بررسی معمایی پرداخت که دست‌کم از زمان ارسطو ذهن مردم را درگیر کرده است. کسی فکر نمی‌کند تماشای تلوتلوخوردن اودیپوس نابینا از این سو به آن سوی صحنه یا کشته‌شدن هملت با شمشیر زهرآلود لائرتس یا حتی باعجله بیرون رفتن هدا گابلر از اتاق نشیمن با تفنگ پری در دست دلپذیر باشد و احتمالاً دلپذیر یا حتی لذت‌بخش واقعاً کلمات مناسبی نیستند و با این حال تعداد بسیاری از افراد باهوش و نجیب و حتی مهربان به دنبال تجربه‌ی مکرر این‌ها هستند. عجیب است و با وجود این، آنچه حتی عجیب‌تر است این است که بسیاری از همین افراد که به تماشای تئاتر می‌روند تا چنان رویدادهای هولناکی را ببینند خود را در کتاب‌هایی غرق می‌کنند که چنین داستان‌هایی را تعریف می‌کنند و آن‌قدر منقلب می‌شوند که اشک‌هایشان روی صفحات می‌چکد.

در طرف مقابل سبک تراژدی، مسئله از این نیز توجه‌برانگیزتر می‌شود: تعداد کمی از ما پرسیده‌ایم که چرا مردم میل دارند به تئاتر رفته و نظاره‌گر اجرای یک کمدی باشند؛ خنده همیشه لازم است و متاعی کمیاب، اما چطور ممکن است کسی از طریق ابراز عجیب اسکن‌کردن نشانگان سیاه روی تکه‌های کاغذ صحافی‌شده در جست‌وجوی آن خنده باشد؟ آیا خیلی عجیب نیست که فردی خیره به چنین نشانگانی بتواند از خنده روده‌بر شود؟ اما این اتفاق برای اکثر ما افتاده و تقریباً همه دیده‌ایم که برای دیگران هم بیفتد. کمتر چیزی این‌قدر پیش‌پاافتاده است.»