دانلود و خرید کتاب صوتی چیزهایی که نمی توانیم بگوییم

کتاب صوتی چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم نوشته کلی ریمر است که با ترجمه حسین علیرضایی و صدای آزاده اکبری منتشر شده است. این کتاب داستان عشق است و قلب‌های شکسته.

درباره کتاب چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم

آلینا دختری در قرن ۲۰ است. او در سال ۱۹۴۲ زندگی می‌کند و داستان دیگر در سال ۲۰۱۹ روایت می‌شود که ماجرای زندگی آلیس را روایت می‌کند. داستان کتاب بین زندگی مدرن زمان حال و سال ۱۹۴۲، زمانی که لهستان توسط نازی‌ها اشغال شده بود در گردش است.

 آلینا و توماس از کودکی با هم دوست بودند. آن‌ها از همان موقع می‌دانستند که قرار است با هم ازدواج کنند. اوضاع برای آلینا سخت می‌شود و نازی‌ها کم‌کم قدرت می‌گیرند و اوضاع لهستان به هم می‌ریزد. 

آلیس زن جوانی است که با پسرش زندگی می‌کند، ادی یک پسر هفت ساله است که مانند کودکان دیگر نیست و آلیس باید همیشه مواظبش باشد. او در در قرن ۲۱ زندگی م‌کند و درگیر مشکلات زیادی است. 

شنیدن کتاب چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر به دانبال یک رمان جذاب هستید این کتاب را از دست ندهید

بخشی از کتاب چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم

داروهای ادی باعث شده در چند سال گذشته وزن زیادی اضافه کند و حالا وزنش به سی کیلوگرم رسیده است؛ بیشتر از نصف وزن خودم. نمی‌توانم مثل سال‌های نخستین تولدش او را بغل کنم و تا ماشین ببرم. همان زمان هم کار آسانی نبود، اما آن‌وقت‌ها ساده‌تر از پس این‌گونه ازکارافتادگی‌ها برمی‌آمدم؛ زیرا می‌توانستیم راحت مردم را از خودمان دور کنیم.

فاجعهٔ امروز وقتی آغاز شد که ادی به راهروی ماست‌ها رسید. او نسبت به هم‌کلاسی‌هایش در مدرسه، ذائقه‌اش در ماست خاص است (او ماست توت‌فرنگی و وانیلی مارک گوگرت را دوست دارد). هیچ جایگزینی برای مارک یا مواد داخلش پذیرفتنی نیست و پر کردن دوبارهٔ بسته‌های خالی قدیمی هم فایده‌ای ندارد؛ زیرا ادی به‌هیچ‌وجه گول نمی‌خورد.

مارک ماست حتماً باید گوگرت باشد. طعمش حتماً باید وانیل یا توت‌فرنگی باشد. و حتماً باید داخل بسته‌بندی باشد.

اخیراً در شرکت تولیدکننده تصمیم گرفته شد که تغییراتی در طراحی بسته‌بندی ماست‌ها ایجاد کنند. مارک روی بسته جابه‌جا و رنگ آن شادتر شده است. مطمئنم هیچ‌کس در شرکت گوگرت فکرش را هم نمی‌کند که این تغییر جزئی باعث شود یک پسربچهٔ هفت‌ساله ماست‌ها را با خشم و سردرگمی کف راهروی فروشگاه خالی کند.

ادی، گوگرت را به همان شکل و شمایل قبلی می‌شناسد و این تغییر برای او به این معناست که این خوراکی همان چیزی نیست که می‌تواند آن را تحمل کند. وقتی به فروشگاه می‌آمدیم او می‌دانست داریم به آنجا می‌رویم که ماست بخریم. بعد که رسیدیم و ادی به راهروی ماست‌ها رفت، آنجا را پر از چیزهایی دید که به‌عنوان غیرماست می‌شناخت.

همیشه سعی می‌کنم از این‌گونه حوادث جلوگیری کنم. به همین دلیل همیشه قفسه‌های یخچال خانه‌مان پر است از گوگرت. اگر مادربزرگم اخیراً در بیمارستان بستری نشده بود، قبل از اینکه ادی دو بستهٔ آخر ماست را بخورد و «ماست و سوپمون کم‌کم داره تموم می‌شه» تبدیل شود به «گندش بزنن، تنها چیزی که توی خونه مونده سوپه و ادی صبحانه سوپ نمی‌خوره»، امروز صبح که او مدرسه بود خودم تنها به اینجا می‌آمدم.

در واقع حالا نمی‌دانم با این فاجعه چه باید کرد. تنها چیزی که می‌دانم این است که اگر شرکت کمبل قوطی سوپ کدوحلوایی‌اش را تغییر دهد، نابود و از زندگی ناامید می‌شوم.