کتاب بازیگری به شیوه متد

کتاب بازیگری به شیوه متد اثری از لی استراسبرگ است که با ترجمه مهدی ارجمند در انتشارات نقش و نگار به چاپ رسیده است. این کتاب هرآنچه را که لازم است درباره متد اکتینگ، از آغاز پیدایشش تا امروز بدانید به شما می‌گوید.

درباره کتاب بازیگری به شیوه متد

بازیگری مِتُد که با نام متد اکتینگ (Method acting) و نام متد استانیسلاوسکی هم شناخته می‌شود، یک فن تربیت بازیگر است. در این شیوه هنرمند خود را به جای کاراکتر داستان قرار می‌دهد و مدتی با آن زندگی می‌کند. به این ترتیب بهتر می‌تواند در نقشی که قرار است بازی کند، ظاهر می‌شود. 

اولین بار کنستانتین استانیسلاوسکی، کارگردان و مدرس تئاتر، این شیوه را مطرح کرد. بعدا لی استراسبرگ و استلا ادلر در اکتور استودیو این شیوه را بنیان نهادند و آن را به یکی از روش‌های محبوب و متدهای کارآمد بدل کردند. 

لی استراسبرگ، شاگردان بسیاری را به همین شیوه تربیت کرده است که در میان آن‌ها چهره‌های مشهوری مانند مارلون براندو، رابرت دنیرو، جک نیکلسون،مریل استریپ، پل نیومن، آل پاچینو، جیمز دین ، داستین هافمن، دنیل دی-لوییس، جانی دپ، لئوناردو دی‌کاپریو، کریستین بیل و واکین فینیکس نیز به چشم می‌خورد. 

کتاب بازیگری به شیوه متد، هر آنچه را که لازم است درباره این شیوه بدانید، از صفر تا صد به شما آموزش می‌دهد. 

کتاب بازیگری به شیوه متد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

خواندن کتاب بازیگری به شیوه متد را به تمام هنرمندان علاقه‌مند به بازیگری در سینما و تئاتر، پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب بازیگری به شیوه متد

آموزه‌های استانیسلافسکی و پیروانش نه تنها زندگی من را تغییر داد، بلکه دنیای نمایش قرن بیستم را دچار تحوّل کرد. به همان صورت که اینشتین و فروید با کشفیات خود درک ما را از فیزیک جدید و رفتار بشر تغییر دادند. دانش معاصر ما از هنر بازیگری مرهون صد سال تحقیقات این مرد روس است. شهرت او در تئاتر کمتر از شکسپیر نیست. هنوز نام و نوشته‌هایش در بطن مناقشات مربوط به مشکلات پرورش هنرپیشه به جای مانده است. متون آموزشی او حکم کتاب مقدّس را در این رشته پیدا کرده و به انحای مختلف بازگو می‌شوند.

بر خلاف دیدرو، او تنها یک نظریه‌پرداز نبود. تمام ایده‌ها و اندیشه‌هایش ناشی از تجربه عملی و کار صحنه‌ای‌اش در تئاتر بود. مشکلاتی که با آن روبه‌رو شد از نقش‌آفرینی‌های خود و بازیگران گروهش سرچشمه می‌گرفت. برای‌او را بشناسیم و پاسخ‌های خلّاقانه‌اش به معضلات بازیگری را دریابیم، نخست باید نگاهی دقیق به تجربه‌های شخصی و سیر تحولّات حرفه‌ای‌اش در تئاتر بیفکنیم. از همان نخستین بازی‌هایش در صحنه، او به مشکل «الهام» پی برده بود. همان معضلی که من به هنگام اجرای بازیگران بزرگ دریافته بودم. در کتاب شرح حال خود، «زندگی من در هنر» می‌نویسد که چگونه وقتی چهارده‌سالش بود در تئاتری کوچک و خانوادگی که پدرش درست کرده بود، بر روی صحنه رفت. به یاد می‌آورد که وقتی منتظر بود تا نقشش را بازی کند، چه حالی داشت. به هنگام اجرا ناگهان قلبش به طپش افتاد، چیزی از درونش جوشید و تمام بازی‌اش را تحت‌الشعاع قرار داد.

در آن لحظه کلمات و ژست‌هایش یک‌باره سرازیر شدند. تنفسش دچار مشکل شد. به سختی توانست جملات نقش را ادا کند. او عصبیت و عدم ترمز را با الهام واقعی اشتباه گرفته بود. فکر می‌کرد تماشاگران تحت تأثیر قدرت اجرای او واقع شده‌اند. وقتی کارش تمام شد، از اینکه بازیگران دیگر سراغش نیامدند، تعجب کرد. با اینکه فکرمی‌کرد شاهکار زده‌است، ولی درواقع بازی‌را باخته بود.

آگاهی استانیسلافسکی از اینکه چه بر او گذشته، قابل ملاحظه است. او اشاره می‌کند که فعالیت ذهنی بازیگر نمی‌تواند مبین این نکته باشد که او کارش را درست انجام داده و یا تأثیری مناسب بر تماشاگر گذاشته است. خودآگاهی و توانایی ارائه حقیقت عواطف، نیاز اصلی در فن و هنر بازیگری است. این نیروهای مهارکننده می‌بایست در لحظه خلاقیت به کار افتند. در واقع، لحظه آفرینش و لحظه نظارت می‌بایست بر هم منطبق شوند. رسیدن به این مرحله برای بازیگر بسیار دشوار است.

او در اولین تجربه صحنه‌ای‌اش گرفتار این تله شده بود. مسئله فوق، کشفی بزرگ به حساب می‌آمد. وی اصطلاح کشف را در مورد پژوهش‌هایش به کار می‌برد، چرا که تحلیل‌هایش مبتنی بر عمل و تجربه عینی بود. بر خلاف بسیاری نظرات انتزاعی که پیرامون بازیگری ابراز می‌شد، در کار استانیسلافسکی نظریه و عمل غیرقابل تفکیک بودند. دیوید مگارشاک که شاید بهترین شرح حال را درباره او نوشته باشد، به این قضیه با دیده شک می‌نگرد که وی این مسائل را از همان اولین اجرا دریافته باشد. به عقیده او این نتیجه‌گیری حاصل تجربیاتی است که استانیسلافسکی در دوره اول بازیگری‌اش در گروه آماتور آلکسیف کسب کرده است.