کتاب تخت خوابت را مرتب کن

کتاب تخت خوابت را مرتب کن نوشته ویلیام مک اچ ریون است که با ترجمه آریا فلاحتگر منتشر شده است. کتاب تخت خوابت را مرتب کن به شما یاد می‌دهد موفقیت در زندگی با تبعیت از اصول نظامی ممکن است.

درباره تخت خوابت را مرتب کن

کتاب تخت خوابت را مرتب کن، نتیجه تلاش مک‌رِیوِن برای توضیح ده درس است که در زمان آموزش خود در نیروی دریایی یادگرفته است و زندگی‌اش را تغییر داده است. او در این کتاب مسیر استفاده از این درس‌ها را برای تبدیل شدن به انسانی که اکنون هست، شرح داده و برای اشاره به افرادی که با نظم، تلاش، ممارست، افتخار و شجاعت خود الهام بخش او بوده‌اند، داستان‌هایی جذاب آورده است.

این کتاب پرفروش ۱۰ فصل دارد و هر فصل به یکی از اصول رفتاری و تربیتی یگان ویژه نیروی دریایی ایالت‌متحده آمریکا می‌پردازد. این رویکردهای رفتاری، ویژگی‌هایی هستند که می‌تواند زندگی روزمره افراد و اجتماع را بهبود بخشد و به پیش ببرد.

دریاسالار مک‌ ریون چکیده این کتاب را در قالب سخنرانی جشن دانش‌آموختگی دانشگاه تگزاس انجام داده است

خواندن کتاب تخت‌ خوابت را مرتب کن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر دوست دارید در زندگی موفق باشید و تغییرات بزرگ ایجاد کنید کتاب تختخوابت را مرتب کن را از دست ندهید.

بخشی از کتاب تخت خوابت را مرتب کن

من از همان اوایل دورهٔ آموزش نیروی دریایی دو نکتهٔ مهم را یاد گرفتم: ارزش کار گروهی و نیاز به کسی که در شرایط سخت و در وظایف دشوار بتوان به او تکیه کرد. برای تعلیم و فهماندن این درسِ حیاتی به تعدادی از ما «تازه کارها» که امیدوار بودیم به یک کارآزمودهٔ با تجربه نیروی دریایی تبدیل شویم، از یک قایقِ پارویی ده فوتی استفاده کردند.

ما در همهٔ مراحل آموزشِ نیروی دریایی به هر کجا که می رفتیم، باید قایقی را با خومان می‌بردیم. وقتی از خوابگاه‌ها می‌دویدیم، آن را روی سرمان می‌گذاشتیم، از بزرگراه رد می‌شدیم و به سمت سالن غذاخوری می‌رفتیم. ما آن را در حالتِ خمیده طوری حمل می‌کردیم تا بتوانیم به سمت تپه‌های شنی کورونادو بدویم. ما سوار بر قایق پارویی بی‌وقفه از شمال تا جنوب در امتداد خط ساحلی و از میان موج‌هایی که به ساحل برخورد می‌کردند پارو می‌زدیم؛ هفت مرد، که همگی با یکدیگر همکاری می‌کردند تا قایق پارویی را به مقصد نهایی برسانند.

اما ما نکتهٔ مهم‌تری را هم در سفرمان با قایق یاد گرفتیم. گاهی اوقات یکی از خدمهٔ قایق بیمار یا مجروح می‌شد و نمی‌توانست ۱۰۰ درصد از توانِ خود را به این کار اختصاص دهد. اغلب در روزهای تمرین خسته می‌شدیم، یا با سرماخوردگی یا آنفولانزا برمی‌گشتیم. در آن روزها، اعضای دیگر گروه به عنوان نیروی کمکی انتخاب می‌شدند. آن‌ها محکم‌تر پارو می‌زدند. آن‌ها عمیق‌تر حفر می‌کردند. آن‌ها جیره‌هایشان را به هم می‌دادند تا قدرت بیشتری داشته باشیم و بعداً در تمرین، وقتی که زمانش فرا می‌رسید، لطفشان را جبران می‌کردیم. قایق کوچک پارویی به ما فهماند که هیچ کس نمی‌تواند به تنهایی در طی تمرینات از عهدهٔ راندن آن برآید. هیچ فرماندهٔ ویژهٔ نیروی دریایی نمی‌تواند به تنهایی از این مبارزه جانِ سالم به در بَرَد و با گسترش دادن دیدگاه‌مان فهمیدیم که همهٔ ما در زندگی به افرادی نیاز داریم که در لحظاتِ سخت و دشوار باید در کنار ما باشند و به ما کمک کنند.