کتاب راز آنچه مرقوم داشته‌اید

مهدی مطلّبی در کتاب راز آنچه مرقوم داشته‌اند... به نقد و بررسی توافقنامه ژنو و سوئیس به همراه بررسی تاریخچه مذاکرات هسته‌ای از سال ۱۳۸۲ تا ۱۳۹۴ پرداخته است.

درباره کتاب راز آنچه مرقوم داشته‌اند.

مهدی مطلّبی در این کتاب پس از پرداختن به پیشینه غرض‌ورزی‌ها و دشمنی‌های مستکبرین با جمهوری اسلامی، به تاریخ پرونده هسته‌ای ایران پرداخته و اهمیت و نکات کلی و اساسی درباره آن را بررسی کرده است. پس از آن تاریخ مذارکرات هسته‌ای ایران و دستاوردهای توافق ژنو را بررسی کرده و در فصل سوم بحث به رسمیت شناختن حقوق هسته‌ای ایران و موضوع برداشته شدن تحریم‌ها در توافق ژنو و پس از آن بیانیه سوئیس (توافق لوزان) را بررسی کرده است. در فصل آخر کتاب هم نظرات و خطوط قرمز مقام معظم رهبری درباره مذاکرات هسته‌ای دولت را مطرح و تحلیل کرده است.

خواندن کتاب راز آنچه مرقوم داشته‌اند را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

پژوهشگران علوم سیاسی و علاقه‌مندان به موضوع هسته‌ای ایران و تحریم‌ها می‌توانند با خواندن این اثر اطلاعات جالبی در این باره به دست آورند.

جملاتی از کتاب راز آنچه مرقوم داشته‌اند

یکی از مهمترین مباحثی که در سخنرانی های متعددی توسط رهبر معظم انقلاب درباره مذاکرات هسته ای اخیر مطرح گردیده است، علت تجویز این مذاکرات با وجود عدم خوشبینی از سوی ایشان می باشد. ایشان علت بلامانع دانستن مذاکرات هسته ای -خصوصاً با ایالات متحده آمریکا- را ضرورت حصول «تجربه» برای ملت و مسئولین می دانند. تجربه ای که ظرفیت فکری ملت را بالا خواهد برد. آن تجربه نیز این است که با تعلیق غنی سازی، امید همکاری شرکای غربی به هیچ وجه وجود ندارد. البته در بیان ایشان ملت یکبار دیگر این مطلب را در سالهای ۱۳۸۲ و ۱۳۸۳ تجربه کرده بود، اما با زنده شدن دوباره این فکر در کشور لازم است دوباره ملت به این تجربه برسند که راه رسیدن به افتخار و عزت کشور، تکیه بر توان داخلی خویش و عدم اعتماد و امید به دشمنان این نظام است:

«من اعتماد ندارم، خوشبین نیستم به مذاکره، لکن میخواهند مذاکره کنند، بکنند؛ ما هم به اذن‌الله ضرری نمیکنیم. یک تجربه‌ای در اختیار ملّت ایران است - که حالا من مختصراً عرض خواهم کرد - این تجربه ظرفیّت فکری ملّت ما را بالا خواهد برد؛ مثل تجربه‌ای که در سال ۸۲ و ۸۳ در زمینهٔ تعلیق غنی‌سازی انجام گرفت، که آن‌وقت تعلیق غنی‌سازی را در مذاکرات با همین اروپایی‌ها، جمهوری اسلامی برای یک مدّتی پذیرفت.

خب ما دو سال عقب افتادیم، لکن به نفع ما تمام شد. چرا؟ چون فهمیدیم که با تعلیق غنی‌سازی، امید همکاری از طرف شرکای غربی مطلقاً وجود ندارد. اگر ما آن تعلیق اختیاری را - که البتّه به‌نحوی تحمیل شده بود، لکن ما قبول کردیم، مسئولین ما قبول کردند - آن روز قبول نکرده بودیم، ممکن بود کسانی بگویند خب یک ذرّه شما عقب‌نشینی میکردید، همهٔ مشکلات حل میشد، پروندهٔ هسته‌ای ایران عادی میشد.