کتاب خبرمایه

کتاب الکترونیکی «خبرمایه» نوشتهٔ میرا گرنت و با ترجمهٔ زهرا چفلکی، اثری است که نشر کتابسرای تندیس آن را منتشر کرده است. این کتاب نخستین جلد از مجموعهٔ «زامبی خبر» به شمار می‌آید و در ژانر علمی-تخیلی و وحشت جای می‌گیرد. داستان در دنیایی پساآخرالزمانی روایت می‌شود که زامبی‌ها بخشی از واقعیت زندگی انسان‌ها شده‌اند و خبرنگاران جوانی در تلاش برای کشف حقیقت و روایت آن هستند. «خبرمایه» با ترکیب عناصر علمی، سیاسی و اجتماعی، تصویری متفاوت از جهان زامبی‌ها ارائه می‌دهد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب خبرمایه

«خبرمایه» اثری داستانی در ژانر علمی-تخیلی و وحشت است که توسط میرا گرنت نوشته شده و به‌عنوان جلد اول مجموعهٔ «زامبی خبر» شناخته می‌شود. این کتاب در قالب رمان و با روایتی چندلایه، دنیایی را به تصویر می‌کشد که پس از شیوع ویروسی مرگبار، زامبی‌ها به بخشی از زندگی روزمرهٔ انسان‌ها بدل شده‌اند. روایت داستان از زبان خبرنگاران جوانی بیان می‌شود که در این جهان پرخطر، مأموریت دارند حقیقت را جست‌وجو و گزارش کنند. ساختار کتاب با تلفیق روایت‌های اول‌شخص، وبلاگ‌ها و اسناد خبری، فضای رسانه‌ای و نقش آن در جامعهٔ بحران‌زده را برجسته می‌کند. میرا گرنت با بهره‌گیری از دانش علوم رایانه، پزشکی، جامعه‌شناسی و سیاست، جهانی باورپذیر و پیچیده خلق کرده است که در آن مرز میان حقیقت و روایت رسانه‌ای به چالش کشیده می‌شود. «خبرمایه» نه‌تنها به ماجرای بقا در دنیایی پر از زامبی می‌پردازد، بلکه دغدغه‌های اخلاقی، اجتماعی و رسانه‌ای را نیز در بطن داستان جای داده است.

خلاصه داستان خبرمایه

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان «خبرمایه» در آینده‌ای نزدیک و پس از وقوع رستاخیز زامبی‌ها آغاز می‌شود؛ زمانی که ویروسی به نام کلس‌اَمبرلی جهان را دگرگون کرده و زندگی انسان‌ها را به دو دستهٔ مبتلایان و نامبتلایان تقسیم کرده است. شخصیت‌های اصلی، جورجیا و شاون میسن، خواهر و برادری هستند که به‌عنوان خبرنگار و وبلاگ‌نویس در دنیای جدید فعالیت می‌کنند. آن‌ها با همراهی دوستشان بافی، در قالب تیمی رسانه‌ای، به مناطق خطرناک سفر می‌کنند تا اخبار و واقعیت‌های پنهان را برای مخاطبان خود روایت کنند. داستان با ماجرای تعقیب و گریز آن‌ها با زامبی‌ها در سانتاکروز آغاز می‌شود و به‌تدریج وارد لایه‌های عمیق‌تری از جامعهٔ پساآخرالزمانی می‌شود؛ جایی که قوانین جدید، آزمایش‌های خون، مقررات سختگیرانه و ترس دائمی از آلودگی، زندگی روزمره را شکل داده‌اند. در این میان، نقش رسانه‌ها و وبلاگ‌نویسان در شکل‌دهی افکار عمومی و افشای حقیقت، محور اصلی روایت است. جورجیا و شاون نه‌تنها با خطرات زامبی‌ها، بلکه با تهدیدهای سیاسی، توطئه‌ها و سانسور نیز روبه‌رو هستند. روایت کتاب با ترکیب بخش‌هایی از وبلاگ‌ها، اسناد خبری و روایت‌های شخصی، تصویری چندوجهی از تلاش برای بقا، حقیقت‌جویی و مسئولیت رسانه‌ای در دنیایی پر از وحشت و بی‌اعتمادی ارائه می‌دهد.

چرا باید کتاب خبرمایه را بخوانیم؟

«خبرمایه» با رویکردی متفاوت به ژانر زامبی، نه‌تنها بر بقا و ترس‌های آخرالزمانی تمرکز دارد، بلکه نقش رسانه، حقیقت و مسئولیت خبرنگاران را در جامعه‌ای بحران‌زده برجسته می‌کند. این کتاب با ترکیب عناصر علمی، اجتماعی و سیاسی، دنیایی واقع‌گرایانه و پرجزئیات خلق کرده است که خواننده را به تفکر دربارهٔ قدرت اطلاعات و تأثیر رسانه‌ها در شکل‌دهی واقعیت و افکار عمومی وامی‌دارد. روایت چندلایه و شخصیت‌پردازی دقیق، تجربه‌ای متفاوت از داستان‌های زامبی ارائه می‌دهد و مخاطب را با پرسش‌های اخلاقی و اجتماعی روبه‌رو می‌کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به داستان‌های علمی-تخیلی، وحشت و روایت‌های پساآخرالزمانی مناسب است. همچنین کسانی که دغدغهٔ رسانه، حقیقت‌جویی و نقش خبرنگاران در جوامع بحران‌زده را دارند، از خواندن «خبرمایه» لذت خواهند برد. مخاطبانی که به دنبال داستانی پرتنش و چندلایه با محوریت بقا، سیاست و رسانه هستند، این اثر را جذاب خواهند یافت.

بخشی از کتاب خبرمایه

«خطِ شروع تعریف داستانِ ما باشد آن‌جا که در این ۲۶ سال گذشته، شده خطِ پایان داستان‌هایی بی‌شمار. با یک احمق شروع می‌کنیم؛ در این خصوص، احمقِ ما برادرم، شاون، است. او که کار بهتری گیر نیاورده، با خود می‌گوید بروم بیرون و با تکه‌ای چوب یک زامبی را سیخونک بزنم تا ببینم بعدش چه می‌شود. حالا انگار خودمان نمی‌دانستیم سربه‌سر زامبی که بگذاری، چه می‌شود: زامبی درجا می‌چرخد و گازت می‌گیرد و تو تبدیل به همان چیزی می‌شوی که سیخونکش می‌زدی. این‌که موضوع تازه‌ای نیست. بیش‌تر از بیست سال است که دیگر موضوع تازه‌ای محسوب نمی‌شود. خدایی‌اش را بگوییم، ’قبل از وجود زامبی‌ها‘ هم انتظار چنین واکنشی می‌رفت. آن اول که سروکلۀ مبتلایان پیدا شد و فریادزنان اعلام کردند به‌گوش باشید که ’مرده‌ها دارند برمی‌خیزند و روز رستاخیز فرا رسیده است‘، زامبی‌ها دقیقاً همان‌طوری رفتار کردند که فیلم‌های ترسناک دهه‌ها نشانمان می‌دادند، با این تفاوت که این بار واقعاً اتفاق می‌افتاد. شیوع ناگهانی بود. یک روز، اوضاع عادی بود؛ روز بعد، آدم‌هایی که قرار بود مرده باشند، برخاستند و به هر چیز دم دستشان می‌رسید، حمله کردند. قضیه برای تمام افرادی که درگیر بودند، ناراحت‌کننده بود جز همان مبتلایان که دیگر آب از سرشان گذشته و این‌جور چیزها به هیچ‌جایشان نبود. شوک اولیه جای خودش را داد به فرار و جیغ‌وداد که در نهایت منجر به پخشِ بیش‌ترِ عفونت شد، شمار حملات را افزایش داد و این سرآغاز همین شد که به این‌جا رسیدیم. خب، حالا ما در این عصر روشن‌فکری، ۲۶ سال بعد از رستاخیز، چه داریم؟ احمق‌هایی که با تکه‌های چوب به زامبی‌ها کرمولک می‌ریزند. این هم ما را برمی‌گرداند سر پلۀ اول، یعنی برادر من و این‌که چرا او احتمالاً عمری طولان نخواهد داشت و عاقبت‌به‌خیر نخواهد شد.»