کتاب مدرسه داستان گویی

کتاب الکترونیکی «مدرسهٔ داستان‌گوبی: راهنمایی برای معلم‌ها» نوشتهٔ کریبس اسمیت، آدام گوئیلین و کیت بارن و با ترجمهٔ معصومه خلفی و مبینا پیروی، اثری آموزشی در حوزهٔ تعلیم و تربیت است که نشر مهو آن را منتشر کرده است. این کتاب به نقش و اهمیت داستان‌گویی در آموزش و پرورش می‌پردازد و راهکارهایی برای معلمان، والدین و مربیان ارائه می‌دهد تا بتوانند از قصه‌گویی به‌عنوان ابزاری مؤثر در یادگیری و رشد دانش‌آموزان بهره ببرند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب مدرسه داستان گویی

«مدرسهٔ داستان‌گوبی» اثری ناداستانی و آموزشی است که با تمرکز بر نقش داستان‌گویی در فرآیند یادگیری، به معلمان و مربیان نشان می‌دهد چگونه می‌توانند از روایت و قصه‌گویی برای تقویت مهارت‌های زبانی، تفکر انتقادی، خلاقیت و مشارکت اجتماعی دانش‌آموزان استفاده کنند. نویسندگان کتاب، با تکیه‌بر پژوهش‌ها و تجربیات عملی، رویکردی ساختاریافته و قابل تطبیق با نیازهای مختلف آموزشی ارائه داده‌اند. ساختار کتاب به‌گونه‌ای است که ابتدا به اهمیت بنیادین داستان در فرهنگ و آموزش می‌پردازد و سپس مراحل عملی پیاده‌سازی این روش در کلاس درس را شرح می‌دهد. کتاب شامل فصل‌هایی دربارهٔ انتخاب هدف یادگیری، آموزش گام‌به‌گام قصه‌گویی، عمق‌بخشی به داستان‌ها، نوشتن و بازآفرینی داستان، خلق روایت‌های جدید و پیوند بین‌درسی است. همچنین ابزارها و تکنیک‌هایی برای آموزش مهارت‌های غیرادبی مانند مباحثه، متقاعدکردن و گزارش‌نویسی در قالب داستان ارائه شده است. این راهنما با مثال‌ها و تمرین‌های متنوع، معلمان را در مسیر تبدیل کلاس درس به محیطی پویا و خلاق همراهی می‌کند.

خلاصه کتاب مدرسه داستان گویی

کتاب «مدرسهٔ داستان‌گوبی» با مقدمه‌ای دربارهٔ جایگاه قصه در آموزش آغاز می‌شود و تأکید دارد که روایت، هستهٔ مرکزی هنر و یادگیری انسانی است. نویسندگان، داستان‌گویی را نه‌تنها ابزاری برای انتقال زبان و فرهنگ، بلکه روشی برای رشد شناختی، اجتماعی و عاطفی دانش‌آموزان می‌دانند. در ادامه، کتاب به معرفی مدل مدرسهٔ داستان‌گوبی می‌پردازد که بر چهار مهارت کلیدی ارتباط، همکاری، تفکر انتقادی و خلاقیت استوار است. این مدل، با بهره‌گیری از عناصر نه‌گانهٔ سازندهٔ داستان (مانند شخصیت‌پردازی، مسئله، حال‌وهوا، آغاز و پایان جذاب و...)، به معلمان کمک می‌کند تا روایت را به‌عنوان سکوی پرش یادگیری به کار ببرند. در فصل‌های بعدی، مراحل عملی آموزش داستان‌گویی شرح داده شده است: شنیدن، ترسیم نقشه، گام‌بندی و بیان. این مراحل به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا داستان را به‌خوبی درک و بازگو کنند و مهارت‌های زبانی و ارتباطی خود را تقویت کنند. کتاب همچنین به عمق‌بخشی داستان‌ها از طریق نمایش، شعر، موسیقی، نقاشی و بازآفرینی روایت‌ها می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه می‌توان با فعالیت‌های خلاقانه، یادگیری را لذت‌بخش‌تر و مؤثرتر کرد. در بخش‌هایی از کتاب، به آموزش نوشتن داستان، بازنویسی و خلق روایت‌های جدید پرداخته شده و ابزارهایی برای طرح‌نویسی و ویرایش داستان ارائه شده است. همچنین شش ساختار تفکر و برقراری ارتباط (مانند مباحثه، متقاعدکردن، توضیح دادن و...) معرفی شده‌اند تا معلمان بتوانند مهارت‌های غیرادبی را نیز در قالب روایت آموزش دهند. در نهایت، کتاب با ارائهٔ مثال‌ها و تمرین‌های عملی، راهکارهایی برای پیوند بین‌درسی و برنامه‌ریزی آموزشی بر پایهٔ داستان‌گویی پیشنهاد می‌کند.

چرا باید کتاب مدرسه داستان گویی را بخوانیم؟

این کتاب با ارائهٔ رویکردی ساختاریافته و قابل تطبیق، به معلمان و مربیان کمک می‌کند تا کلاس درس را به محیطی خلاق، مشارکتی و پویا تبدیل کنند. «مدرسهٔ داستان‌گوبی» نشان می‌دهد چگونه می‌توان از قدرت روایت برای تقویت مهارت‌های زبانی، تفکر انتقادی، خلاقیت و همدلی دانش‌آموزان بهره برد. کتاب با مثال‌ها و تمرین‌های عملی، ابزارهایی کاربردی برای آموزش داستان‌گویی و پیوند آن با سایر دروس فراهم کرده است. همچنین به معلمان کمک می‌کند تا با استفاده از عناصر سازندهٔ داستان، مهارت‌های نوشتاری و گفتاری دانش‌آموزان را ارتقا دهند و فضای یادگیری را برای همهٔ دانش‌آموزان، با هر سطح توانایی، جذاب و درگیرکننده کنند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای معلمان دورهٔ ابتدایی و پیش‌دبستانی، مربیان آموزشی، والدین علاقه‌مند به یادگیری فعال، مروجان کتاب‌خوانی و دانشجویان علوم تربیتی مناسب است. همچنین برای کسانی که به دنبال راه‌هایی برای تقویت مهارت‌های زبانی، خلاقیت و مشارکت اجتماعی کودکان هستند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب مدرسه داستان گویی

«پدربزرگ جک خیاط بود. او برای جک یک کت دوخت و جک آن را دوست داشت. وقتی آن کت را می‌پوشید احساس اعتمادبه‌نفس داشت. وقتی کت کهنه شد پدربزرگ آن را تبدیل به ژاکت کرد. جک ژاکت را دوست داشت و وقتی آن را می‌پوشید افتخار می‌کرد. وقتی ژاکت هم کهنه شد پدربزرگ کلاه درست کرد. جک کلاه را دوست داشت. وقتی آن را می‌پوشید احساس خوبی داشت. ولی روزی کلاه را گم کرد. زود پیش پدربزرگ رفت تا کمکش کند. پدربزرگ داستانی از کت، ژاکت و کلاهی که جک دوست داشت ساخت تا هر وقت جک داستان را می‌گفت، در تصورش چیزهایی را که دوست داشت به یاد بیاورد. جک داستان را دوست داشت و حس خوبی داشت. او این داستان را به دوستانش گفت و آنها هم داستان را برای دیگران تعریف کردند تا این‌که کسی آن را برای من تعریف کرد و من الان آن داستان را برای شما تعریف می‌کنم. شاید شما هم برای کسی دیگر بگویید تا یادمان بیاورید که هیچ چیز در این دنیا ماندنی نیست ولی اگر چیزی را که دوست داشتید از دست دادید آن را وارد دنیای داستان‌ها کنید و به این ترتیب می‌توانید آن چیزها را در ذهنتان دوست داشته‌باشید.»