کتاب امحای من

کتاب «امحای من» سرودۀ محمد صادقیان است و انتشارات خط آخر آن را منتشر کرده است. این کتاب شامل اشعاری زیبا در قالب شعر نو می‌شود.

درباره کتاب امحای من

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

کتاب امحای من مجموعه شعر محمد صادقیان شاعر ایرانی را دربرگرفته است. اشعاری که در کتاب امحای من آمده در قالب شعر نو سروده شده است. این مجموعه شعر با زبان شاعرانه‌ای تلخ، پرتشویش و عمیق، تجربه‌های زیسته و ذهنیِ شاعر را در هم می‌تند. زبان مجموعه شعر امحای من، شاعرانه و گاه با رگه‌هایی از نثر فلسفی است؛ بی‌پروا، خراش‌دهنده و درعین‌حال، سرشار از حقیقت‌هایی که گویی تنها در شعر می‌توان بیانشان کرد.

خواندن کتاب امحای من را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر نو پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب امحای من

«برای دیوانه‌های زنده به گوري که مرا زندگی کرده‌اند

همهٔ آنهایی که مانکن آرزوهایشان

کفن‌های تنگ من بود

من خواب‌های شما را به سکوت برگزار می‌کنم

وقتی فرشته‌ای از آسمان‌های طبقاتی

به من عکس شما را نشان می‌دهد

مملو از اشک‌هایی می‌شوم که باید بر مزار شما می‌گریستم

فاتحه‌ای می‌خوانم

برسد به روحی که از بدن شما گریخت

در بیابان‌های درونمان

که قیمتی‌تر از جنگل شهر بود

هر کس را بر حسب کیلومتر خوابیده روي ثانیه حساب می‌کردند

عاقبت به اوزان عروضی سماع می‌شویم تا مقفا

روي جلد دفتر نقاشی کودکانی

که مین به مین راه گم کرده‌اند در سوداي سواد کمی زیستن

جایی که تخته‌سیاهی بود با چند صندلی زنگ‌زده

و من که معلمی بودم از گچ‌وخاک.»