کتاب بلامحل

کتاب «بلامحل» سرودۀ محمد صادقیان است و انتشارات خط آخر آن را منتشر کرده است. این کتاب شامل اشعاری زیبا در قالب شعر نو می‌شود.

درباره کتاب بلامحل

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

کتاب بلامحل مجموعه شعر محمد صادقیان شاعر ایرانی را دربرگرفته است. اشعاری که در کتاب بلامحل آمده در قالب شعر نو سروده شده است. بلامحل مجموعه‌ای از شعرهای نو و خیال‌انگیز است که مرزهای میان واقعیت و رؤیا، میان ساختارهای منطقی و آشوب‌های شاعرانه را درمی‌نوردد. بلامحل فقط یک مجموعه شعر نیست؛ تجربه‌ای‌ست از سرگشتگی، آزادی، آرمان‌گرایی و زیست شاعرانه در فضایی که مکان ندارد، اما معنا دارد و اشاره‌ای‌ست به جغرافیایی ذهنی و درونی که در آن، قواعد زمان و مکان در هم می‌شکنند و جای خود را به تجربه‌ای ناب از تخیل، آشفتگی زیبا، و شاید جنون می‌دهند. مجموعۀ بلامحل برای مخاطبانی جذاب است که در شعر، صرفاً به دنبال معنا یا روایت نیستند، بلکه شعر را همان‌گونه که هست می‌خواهند: سیال، مبهم، شهودی و گاه سرکش.

خواندن کتاب بلامحل را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر نو پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب بلامحل

«ما مانند یک دادخواست نوشته شده‌ایم

براي اصلاحات فرضی

علیه نظام ارباب و دیوانگی

و به نفع جهانی پر از توهم‌ها و رؤیاهای وحشی

که انضباط را به مخاطره می‌برد

اما طعم شیرین آشفتگی در اقلیم‌های اشتراکی را

سحرآمیز می‌کند

و پر از دگرگونی‌هایی که سوغات باد است

و بوی خوش جنون را

در خیال‌های خام و بکر بازتاب می‌داد

باید آن‌قدر هوا بارانی بماند که

آفتاب‌گردان‌های برنزي به موزه‌های متروکه برگردند

تنها بماند کوهستان‌هایی ملتهب و جادویی

که در آن معابد باشکوه

قصه‌هایی از حس چندم بافته‌اند

براي زندگی‌هایی که بنیاد آن بر خیال‌بافی بود

حادث و قصوی»