کتاب تصویرهایی از ایران

احساسی از گیجی پرهرج و مرج را از ذهن‌هایمان می‌تکاندیم، و با رضای خاطر می‌شنیدیم که صدای خشن بتدریج در ظلمت شب خاموش می‌شود . . .

یکی از فلاسفه گفته‌است: هر انسانی در ته دل آواره است. دریغا! بیم آن دارم که بهتر بود این کلام حکیمانه چنین باشد: هر انسانی دوست‌دارد خود را آواره تصور کند! زیرا که در سربزنگاه حتی یکی از هزار نیست که بتواند قید و بندهای تمدن را به‌دور اندازد؛ بندها و راحتی‌هایی ناشی از عاداتی که در اثر استفادهٔ طولانی به‌آنها خو گرفته‌است، و زندگی و امنیتی که برایش تأمین می‌کنند، یکنواختیشان را بخوبی جبران می‌نماید. با این حال، لحظاتی هست که روح