کتاب کاغذهای خط خطی

کتاب الکترونیکی کاغذهای خط خطی نوشتۀ حسن احمدی است و انتشارات امیرکبیر آن را منتشر کرده است. کتاب کاغذهای خط خطی، مجموعه‌ای از چند داستان کوتاه است که برای نوجوانان به نگارش درآمده است.

درباره کتاب کاغذهای خط خطی

داستان کوتاه مثل دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌‌هایی باز می‌شود و خواننده می‌تواند برای مدت کوتاهی از این دریچه به اتفاق‌هایی که رخ می‌دهند نگاه کند. داستان کوتاه شبیه یک تصویر است. یک عکس. لحظه کوتاهی از زندگی یک شخصیت یا خلق یک حادثه.

ادگار الن پو، اولین داستان کوتاه‌نویس در تاریخ داستان‌نویسی، می‌گوید: "داستان کوتاه روایتی است که بتوان آن را در یک نشست (بین نیم ساعت تا دو ساعت) خواند. همه جزئیات آن باید پیرامون یک موضوع باشد و یک اثر را القا کند. یک اثرِ واحد را."

داستان‌های کوتاه یا در نشریه‌ها و مجلات چاپ می‌شوند و یا به‌صورت مجموعه‌ای از چند داستان در یک کتاب منتشر می‌شوند. داستان‌هایی که در یک کتاب کنار هم قرار گرفته‌اند می‌توانند از یک نویسنده باشند یا از نویسنده‌های مختلف. اگر به دنبال خواندن داستان‌های جذاب و به‌یادماندنی هستید؛ اما حوصله یا وقت کافی برای یک رمان کامل را ندارید، مجموعه داستان‌های کوتاه، بهترین راه‌حل برای شما هستند؛ داستان‌هایی که لذت مطالعه را در زمانی بسیار کوتاه به مخاطبین می‌چشانند. داستان کوتاه مشغله‌های زندگی را دور می‌زند و به مخاطب این فرصت را می‌دهد که از ادبیات و جهانِ تخیل و خلاقیت دور نماند.

کتاب کاغذهای خط خطی، شامل چهار داستان کوتاه با عناوین کاغذهای خط‌خطی، آدم بزرگ‌ها هم بچه می‌شوند، تابلو، دستی از آسمان است.

خواندن کتاب کاغذهای خط خطی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای گروه سنی ج و د مناسب است.

بخشی از کتاب کاغذهای خط خطی

«مادر روزهای اول گاهی از این کار خسته می‌شد، اما این روزها با هیجان و با تمام وجود این کار را انجام می‌داد. عاشق این کار پروانه شده بود. خیلی وقت‌ها حتی دوست داشت او را برای خط خطی کردن کاغذها تشویق کند. اوایل فکر می‌کرد گرفتار یک بازی شده است. حالا این بازی به او شوق زندگی می‌داد. احساس می‌کرد مدام با حسین در ارتباط است. حسین نامه‌های پروانه و او را می‌خواند و به آنها جواب می‌دهد. گاهی جواب‌هایی را که خود او در جواب خط خطی‌های پروانه می‌داد، احساس می‌کرد انگار خود حسین نوشته است. خیلی روزها وقتی پروانه نامه می‌نوشت حرف‌هایش را بلند بلند تکرار می‌کرد. مادر می‌دید دخترش با چه هیجانی مشغول نوشتن است. این شور و هیجان به او منتقل می‌شد. وقتی پروانه خواب بود، او به جواب دادن نامه‌های پروانه مشغول می‌شد...»