کتاب پرسه ای در حوالی سیاست

کتاب پرسه ای در حوالی سیاست به‌قلم حسن اکبری بیرق را انتشارات حزب اراده ملت منتشر کرده است. این کتاب مجموعه‌ای از مقالات و جستارهای نویسنده، حول محور وقایع سیاسی است که در روزنامه‌ها یا سکوهای شبکه‌های اجتماعی نوشته منتشر شده‌اند.

درباره کتاب پرسه ای در حوالی سیاست

یکی از موضوعات داغ و جذاب بحث‌ها در دنیای واقعی و مجازی، بحث‌های سیاسی و نقد و نظرهایی متعددی است که از سوی طیف‌های گوناگون مطرح می‌شود و خود مبدل به بخشی از تاریخ و گاه جریان‌ساز اصلی وقایع تاریخی‌اجتماعی است. کتاب پرسه در حوالی سیاست مجموعه‌ای از سرمقاله‌های حسن اکبری بیرق در فصلنامهٔ خاطرات سیاسی و نیز جستارهایی است که در واکنش به وقایع سیاسی سال‌های اخیر در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرده است. مطالبی که می‌تواند نشان‌دهندهٔ گوشه‌ای از تاریخ روزنامه‌نگاری سیاسی ایران و رخدادهای اجتماعی سال‌های اخیر باشد.

خواندن کتاب پرسه ای در حوالی سیاست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

دانشجویان و پژوهشگران رشته‌های علوم سیاسی، روزنامه‌نگاران و علاقه‌مندان به جستارهای اجتماعی و سیاسی از خواندن این کتاب سود خواهند برد.

بخشی از کتاب پرسه ای در حوالی سیاست 

«مبانی نظری خاطره نگاری

آیا حقیقتی در این جهان هستی وجود دارد؟ آیا حقیقت مفروض دست یافتنی است؟ آیا ابزاری برای نیل به آن حقیقت یافت می شود؟ آیا قوای طبیعی بشری توان رسیدن به آن را دارد؟ این پرسش‌های بنیادین قرن‌هاست که ذهن بشر اندیشنده را معطوف به خود ساخته است و علاوه بر انسان‌های معمولی، فیلسوفان و حکیمان بسیاری زندگی خویش را صرف پاسخ دادن به پرسش‌هایی ازین دست کرده‌اند. اما این پرسش‌های مردافکن فلسفی و شناخت‌شناسانه چه پیوندی با موضوع مورد بحث ما می‌تواند داشته باشد؟ چه نسبت است بین تحری حقیقت و خاطره‌نویسی آن هم از نوع سیاسی آن. واقع مطلب آن است که خاطره‌نگاری در ورای کاربردهای تاریخی و اهمیت علمی آن بر جنبه‌ای مهم از جوانب حیات فکری انسان سایه افکنده است. تفصیل مطلب این که اتفاقاتی که هرروزه در گوشه و کنار جهان هستی میفتد فقط از طریق «روایت» ماندگار شده و در ذیل تاریخ ادواری یا خطی جهان قرار می‌گیرند. به همین دلیل است که پیشینهٔ حیات بشری را به دو دورهٔ پیشاتاریخی و تاریخی تقسیم کنند. دورهٔ پیشاتاریخی به مقطعی گفته می‌شود که هیچ آثار مکتوبی از آن به دست نیامده است و در دوردست‌های زمان به فراموشی و خاموشی سپرده شده است. اما از دوره‌ای به بعد که بشر توانست به نحوی از انحاء به روایت روی بیاورد و از وقایعی که در اطرافش می‌گذرد گزارشی به دست دهد، تاریخ بشر آغاز می‌شود. این بدان معنا نیست که پیش از آن بشری بر روی کرهٔ زمین وجود نداشته است بلکه معنای دقیق آن این است که حیثیت وجودی بشر تنها هنگامی متجلی می‌شود که تاریخ‌مند باشد و تاریخ نیز چیزی نیست جز روایتی از ماجرایی که اتفاق افتاده است. حال پرسش اساسی این است که این روایت تا چه میزان به خود آن واقعه نزدیک است. به تعبیر دیگر ما برای فهم و درک و بازسازی آن‌چه در گذشته چه اتفاق افتاده است تا کجا می‌توانیم به روایتی که از آن واقعه در دست داریم اکتفا و اعتماد کنیم؟ این سؤال مبتنی بر پیش فرضی است که نخست باید بدان بپردازیم. آن پیش‌فرض عبارت از این است که در پس ذهن پرسندهٔ این برساخته نهادینه شده است که گویی حقیقتی ناب و یکه در پشت پردهٔ ادراک بشری پنهان شده است که باید به وسایل مختلف از جمله روایت به کشف و بازنمایی آن مبادرت کنیم بنا بر هزار و یک دلیل فلسفی و انسان‌شناختی و روان‌شناسانه که مجال بسط آن در این مقال نیست، چنین حقیقتی وجود ندارد و اگر هم وجود داشته باشد دست‌یافتنی نیست. صرف نظر از دلایل شناخت‌شناسانه و معرفت‌پژوهانه که در حمایت از این نظریه اقامه شده و می‌شود، تجربهٔ شخصی و جمعی انسان‌ها نیز حکایت از صدق این مدعا دارد.»