کتاب رابین هود و تیر نقره ای

کتاب الکترونیکی رابین هود و تیر نقره ای نوشتۀ تونی بردمن و ترجمۀ مسعود ملک یاری است و انتشارات دنیای اقتصاد تابان آن را منتشر کرده است. کتاب رابین هود و تیر نقره ای، افسانۀ رابین‌هود که در زمان خودش با ظالمان می‌جنگید و به فقرا کمک می‌کرد را بیان می‌کند.

درباره کتاب رابین هود و تیر نقره ای

هیچ‌کس نمی‌داند که داستان رابین‌هود واقعیت داشته یا نه هرچند بسیاری از تاریخ‌نویسان سعی کرده‌اند ردی از او در تاریخ پیدا کنند. بااین‌حال اطمینان داریم که قصه‌های شخصیتی با ویژگی‌های رابین‌هود ریشه در اوایل قرن هجدهم انگلستان دارد و طی سالیان، رابین‌هود به یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های افسانه‌ای در سراسر جهان تبدیل شده است. چرا این قصه‌ها چنین کششی دارند؟ پیش از هر چیز خود رابین دلیل این جذابیت است. او یک قهرمان است که با ظالمان می‌جنگد و از حقوق مظلومان و فقرا دفاع می‌کند.کتاب رابین هود و تیر نقره ای، افسانۀ رابین‌هود را بیان می‌کند.

درباره تونی بردمن

تونی بردمن (Tony Bradman) (متولد ۲۲ ژانویه ۱۹۵۴) نویسنده انگلیسی کتابهای کودکان و داستانهای سوداگرانه کوتاه است که بیشتر به سری کتابهای Dilly the Dinosaur معروف است. او نویسنده بیش از ۵۰ کتاب برای جوانان است که توسط نشرهای مختلفی از جمله آلفرد A. Knopf ، انتشارات Methuen ، کتاب‌های Puffin و HarperCollins منتشر شده است. بردمن در بالام لندن متولد شد. وی مدرک کارشناسی‌ارشد را از کالج کوئینز، کمبریج به دست آورد و پیش از آغاز نوشتن ادبیات کودکان در سال۱۹۸۴، به‌عنوان نویسنده موسیقی و به‌عنوان یک بازرس کتاب برای کودکان در مجله والدین کار می‌کرد.

خواندن کتاب رابین هود و تیر نقره ای را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای کودکان گروه سنی ج مناسب است

بخشی از کتاب رابین هود و تیر نقره ای

«بعضی‌ها می‌گفتند رابین هود در واقع رابرت از ولایت لاکسلی، پسر یک اشراف‌زاده ساکسون است و پدرش را هم شوالیه‌های نورمن کشته و زمین‌هایشان را تصاحب کرده‌‌اند. عده‌ای هم می‌گفتند رابین، فرزند شکارچی یا دهقان فقیری است که یک روز گروهی از سربازان نورمن بی‌دلیل به‌شان حمله می‌کنند و رابین هم سه تا از آنها را می‌کشد و فرار می‌کند.

حالا اصل ماجرا هرچه بود، رابین از سال‌ها پیش یاغی شده و در دل درختان جنگل قدیمی شروود، نزدیک شهر ناتینگهام پنهان شده بود. دار و دستۀ وفاداری هم دور خودش جمع کرده بود...»