کتاب به رنگ صدا

کتاب به رنگ صدا سرودهٔ نیلوفر بختیاری است. نشر ایهام این مجموعه شعر معاصر را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب به رنگ صدا

کتاب به رنگ صدا یک مجموعه شعر معاصر را در بر گرفته است. عنوان برخی از شعرهای کتاب حاضر عبارت‌اند از: «بگو نمیماسد بوسه بر لب دریا»، «من آسمان او شده بودم.»، «من مادرم، اما به دنیایت نیاوردم»، «وقتی خدای آب تو را گریه میکند» و «آبی».

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

خواندن کتاب به رنگ صدا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب به رنگ صدا

«آبی آسمان تو رنگین‌کمانی است

وقتی خدای آبْ تو را گریه می‌کند

من ماسه‌ام، شنم، تو مرا تشنه می‌کنی

آن دورها سرابْ تو را گریه می‌کند

شب می‌شوم به بستر مرداب می‌روم

من یک تنم که بی تن تو آب می‌روم

این دلبرانگی به تنم زار می‌زند

حالا لباس خوابْ تو را گریه می‌کند

این‌جا جهنم است، جهان وقف یک غم است

باید غم تو را به جهان شادباش گفت

بر گونه‌هات نهر روان بهشت بود

چون آیهٔ عذابْ تو را گریه می‌کند

حالا دوباره خانهٔ خورشید ابر شد

لبخند روز بر لب دیوار زهر شد

کم‌کم که سایه‌سایه خمیدند نورها

«آوار آفتابْ» تو را گریه می‌کند

این‌جا به لطف گریه ردیف است حال من

وقتی حروف قافیه آب است و آب و آب

چین‌های موج مانده به پیشانی کتاب

هر صفحه بی‌حسابْ تو را گریه می‌کند»