کتاب درمان پویشی بین شخصی کوتاه مدت افسردگی و اضطراب

کتاب الکترونیکی درمان پویشی بین شخصی کوتاه مدت افسردگی و اضطراب نوشتۀ آلساندرا لما و مری تارگت و پیتر فونگای و ترجمۀ حجت الله جاویدی و امیرهوشنگ مهریار است و انتشارات روانشناسی و هنر آن را منتشر کرده است. کتاب درمان پویشی بین شخصی کوتاه مدت افسردگی و اضطراب برای درمان‌گران و مشاوران، راهنمایی در درمان بهتر بیماران افسرده و مضطرب است.

درباره کتاب درمان پویشی بین شخصی کوتاه مدت افسردگی و اضطراب 

مترجم این کتاب، پروفسور امیر هوشنگ مهیار به عنوان یکی از چهره‌های شاخص و مهم روانشناسی پایه‌گذار روانشناسی بالینی در ایران پدر رفتارگرایی ایران، در سال ۱۳۴۴ درجهۀ دکتری روان‌شناسی پرورشی خود را از مؤسسه‌ی تعلیم و تربیت دانشگاه لندن اخذ کرد و بلافاصله با سمت دانشیاری در دانشگاه پهلوی شیراز استخدام شد. دکتر مهریار در سال ۱۳۵۰ رتبۀ استادی کامل دانشگاه شیراز را احراز و برای دورۀ یک‌‌ساله‌ بهداشت روان اجتماعی به دانشگاه هاروارد (آزمایشگاه بهداشت روان اجتماعی پروفسور جرالد کاپلان) رفت. پس از بازگشت از این دوره، دکتر مهریار فعالیت آموزشی و پژوهشی خود را با دانشگاه شیراز ادامه داد و بعد از پیروزی اتقلاب اسلامی به عنوان اولین رییس دانشگاه شیراز منصوب شد. در سال ۱۳۶۴ با استفاده از فرصت مرخصی مطالعاتی به آمریکا رفت و در مرکز درمان ‌رفتاری-شناختی پروفسور بک کار کرد. تألیفات دکتر مهریار شامل ترجمه و تألیف ۱۷ کتاب به زبان فارسی، ۲ کتاب و حدود ۷۵ مقالۀ پژوهشی به زبان انگلیسی است.

کتاب حاضر که حاصل همکاری سه نویسندۀ بزرگ انگلستان است یک برنامه درمان پویشی نسبتا کوتاه مدت برای اختلالات خلقی و اضطرابی ارائه داده است و راهنمایی جامع در این زمینه در اختیار مخاطب گذاشته است. نویسندگان این کتاب سعی دارند، مهارت‌های خاصی را برای درمانگران یا مشاورۀ روان پویشی ارائه بدهند تا آنان بتوانند در درمان بیماران افسرده یا مضطرب از آن بهره جویند و انعطاف‌پذیری بیشتری در مواجهه با نیازهای گوناگون بیماران داشته باشند و به این شکل قابلیت پاسخگویی بهتری بیابند.

خواندن کتاب درمان پویشی بین شخصی کوتاه مدت افسردگی و اضطراب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب مناسب درمانگران، اساتید و دانشجویان حوزه روانشناسی است.

بخشی از کتاب درمان پویشی بین شخصی کوتاه مدت افسردگی و اضطراب 

«هر قدر هم درمانگر در کار خود متبحر باشد، انحرافاتی از کانون توجه اتخاذ شده پیش خواهد آمد. در صورت بروز این انحراف ها لازم است درمانگر درباره علل بروز این انحراف فکر کند: آیا بیمار به خاطر کار کردن روی IPAF احساس فشار شدید می کند؟ آیا این موضوع مستلزم انتظار بیش از حدی از بیمار است؟ آیا کانون توجه انتخاب شده به نظر بیمار وضع موجود درونی او را تهدید می کند؟ بنابراین وظیفه درمانگر به شناسایی وظیفه دفاعی انحراف از کانون توجه تبدیل می شود. هرگاه انحراف از کانون تمرکز به خاطر آن پیش آید که بیمار موضوعات دیگری را که برای او حائز اهمیت هستند ولی مستقیما با IPAF ارتباط ندارند مطرح می کند درمانگر باید با ظرافت به اهمیت آن موضوعات اذعان کند ولی کانون توجه مورد توافق و کوتاه بودن مدت درمان را که اجازه نمی دهد به بررسی حیطه های دیگر بپردازند به بیمار یادآوری کند. هرگاه درمانگر نیاز به درمان بیشتر را تشخیص دهد می تواند این موضوع را در مرحله پایانی درمان با بیمار در میان گذارد. به همین ترتیب، حوادث غیر منتظره زندگی که در جریان درمان اتفاق می افتد (از قبیل از دست دادن یک عزیز) باید به نحوی مورد توجه قرار گیرد. درمانگر باید با استفاده از توانایی و حساسیت خود تشخیص دهد که آیا علی رغم این اتفاق درمان می تواند ادامه پیدا کند یا آن حادثه چنان مهم است که کانون مورد توافق دیگر فاقد اهمیت شده است.

بعضی اوقات بیمار برای آن از کانون توجه انتخاب شده منحرف می شود که کانون غلطی انتخاب شده است. در اینجا، همان طور که در هر مورد دیگری که معلوم شود درمانگر و بیمار منظور همدیگر را درست نفهمیده اند یا نوعی بن بست در مسیر درمان بروز کرده، درمانگر باید با صراحت به این موضوع اشاره کند و با ذهنی باز به پسخوراند و تجربه بیمار درباره آنچه مفید به نظر نمی رسد گوش دهد و سعی کند با مشارکت بیمار راه دیگری را برای ادامه کار و پیشروی پیدا کند...»