کتاب گمشده

کتاب «گمشده» نوشتۀ سارا قمی رستمی است و انتشارات اولین‌ها آن را منتشر کرده است. گمشده، رمانی است که زندگی دختری جوان در دوران جنگ را روایت می‌کند. 

درباره کتاب گمشده

رمان یکی از راه‌های انتقال احساسات است. نویسنده برای بیان حقیقت احساسات و عواطفش به زبانی نیاز دارد که او را از سردی مکالمه روزمره دور کند و بتواند با آن خیالش را معنا کند و داستان و رمان همین زبان است. مخاطبان با مطالعۀ داستان از زندگی ماشینی و شلوغ روزمره فاصله می‌گیرند و گمشدۀ وجودشان را پیدا می‌کنند. این احساس گمشده عشق، دلتنگی، دوری و تنهایی و چیزهای دیگری است که سال‌ها نویسندگان در داستانشان بازگو کرده‌اند.

داستان معاصر در بند چیزی نیست و زبان انسان معاصر است. انسان معاصری که احساساتش را فراموش کرده‌ است و به زمانی برای استراحت روحش نیاز دارد. کتاب گمشده زبانی روان و ساده دارد و آیینه‌ای از طبیعتی است که شاید بشر امروز فرصت نداشته باشد با آن خلوت کند. زهرا قمی رستمی به زبان فارسی مسلط است و از این توانایی برای درک حس مشترک انسانی استفاده کرده است.

جنگ ایران و عراق یکی از مهم‌ترین اتفاقات دوران معاصر است. جنگی که ۸ سال طول کشید و موضوع آثار ادبی بسیاری از نویسندگان شد. در این سال‌ها کتاب‌های بسیاری درباره زوایای مختلف جنگ نوشته شده است. روایت‌هایی که گاه مستقیم و گاهی غیرمستقیم مخاطب را در جریان جنگ قرار دهد و دریچه‌های مهمی را به رویش باز کند.

داستان گمشده دربارۀ دختر جوانی به نام نرگس است که با خواهر کوچکش نیلوفر در بحبوحۀ جنگ زندگی می‌کند. آن‌ها به‌تازگی پدر و مادرشان را ازدست‌داده‌اند و تنها زندگی می‌کنند. نرگس که اکنون بار زندگی بر دوشش افتاده و باید هزینۀ زندگی را تأمین کند، مجبور است رنجی که از فقدان والدین می‌کشد نادیده بگیرد و سخت‌ کار کند. نرگس کاری در بیمارستان به‌عنوان پرستار پیدا می‌کند برای همین ناچار شده خواهرش را به خانم همسایه بسپارد. یک روز در بیمارستان اتفاق عجیبی می‌افتد. عمۀ نرگس قبل از مرگش در بیمارستان، خانه‌اش را به او می‌سپارد و از او می‌خواهد گمشده‌اش را پیدا کند. گمشدۀ او حسین پسرعمه‌اش است.

خواندن کتاب گمشده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران رمان و داستان با موضوع جنگ پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گمشده

«هنوز دلم برایشان تنگ است تنگ؛ هنوز بی‌تاب آن روزهای خوشیم که با هم بودیم دلتنگی؛ زجر و دردي کشنده است که هیچ‌کس به غیر آنکه تجربه کرده نمی‌تواند تصور کند. هرازگاهی به تابلوی روی دیوار خیره می‌شوم و با دیدن عکس آنها حالی دگرگون می‌یابم؛ اما چه فایده که آنها رفته‌اند رفته؛ کی باور دارد یک‌روزه هم مادر و هم پدرش از دست بروند؟ و باز بتوان مثل سابق زندگی کرد؛ مادری که از هر دستش هنر بود و اکثر کلاه و شال‌گردن‌هایمان را می‌بافت و بیشتر لباس‌هایمان را با چرخ می‌دوخت. هنوز هم بوی غذاهایش را به یاد دارم که مرا مسخ می‌کرد. وقتی دانشگاه میومدم خسته و بی‌رمق با خوردن غذایش جان می‌گرفتم پدری که هر روز از بار کار کمردرد می‌کشید و بیشتروقت‌ها خونه می‌موند تا مبادا امنیت ما از بین رود گاهی هم با دستانش گرمی‌بخش صورت و دست‌هایمان می‌شد.»