کتاب اکنکار

«اکنکار: فرقه‌ای تمامیت‌خواه» نوشته‌ی حسین بابازاده مقدم(-۱۳۶۱) استاد و پژوهشگر دینی است. بابازاده پژوهش‌های متعددی در خصوص عرفان‌های نوظهور و فرقه‌های شبه عرفانی انجام داده است. این کتاب در شرح و نقد فرقه‌ی عرفانی «اک» نوشته شده است. عرفان اِکَنکار یکی از عرفان‌های نوظهور است که هر چند هدف اصلی تمرینات معنوی خود را خداشناسی می‌داند و همواره تأکید می‌کند که هیچ‌چیز نباید یک سالک اِک را از این هدف اصلی بازدارد. اما خدای مورد نظر آن با خدای ادیان الهی فقط در لفظ مشترک بوده و در معنا کاملاً متفاوت‌اند. اینان بعضاً تأکید می‌کنند که خدایی که ادیان الهی و حتی برخی از ادیان هندی مبلِّغ آن هستند، اساساً وجود ندارد. اکنکار به معنی دانش باستانی سفر روح است. این عرفان طریقتی شبه معنوی انفرادی دارد که در عصر جدید به‌عنوان راه سری خدا شهرت دارد و از ابزار رؤیا و سفر روح بهره می‌گیرد. فرقه‌ اکنکار مدعیست برای هر کسی چارچوبی فراهم می‌آورد تا در تجربیات معنوی خود به سلوک بپردازد. اکنکار در سال ۱۹۶۵ توسط بنیان‌گذار نوین آن یعنی پال توئیچل تأسیس شد. شبه عرفان «اک»، به‌واسطه‌ی تشابهات زیادی که با بودیسم، هندوئیسم و کیش‌های باستانی شرق آسیا دارد، توانسته است پیروان زیادی را برای خود در برخی از مناطق جهان گرد آورد. اک، تئوری حساب شده‌ای است که بر پایه‌ آموزه‌های اومانیستی و منفعت‌طلبانه بنا شده و با دست یازیدن به جنبه‌های احساسی و عشق محور، در صدد حذف چهره «دین و مذهب» از زندگی مردمانی است که مؤمن به آئینی از شریعت‌های آسمانی‌اند و یا با ادعاهای بس مفصلی که برای بهبود زندگی افرادی که جایگزین خلاء عرفان و معنویت را در آموزه‌های «اک» جسته‌اند، سعی دارد به پیروان خود بقبولاند که رسیدن به خوشبختی و سعادت تنها با بهره‌گیری از تعالیم «اک» و اساتید آن میسر است.