کتاب انسان موجودی یکروزه

کتاب انسان موجودی یکروزه نوشتهٔ اروین د. یالوم و ترجمهٔ نازی اکبری است. گروه انتشاراتی ققنوس این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی ۱۰ داستان کوتاه از تجربه‌های یک روان‌کاو و روان‌پزشک.

درباره کتاب انسان موجودی یکروزه

کتاب انسان موجودی یکروزه (و قصه‌های دیگری از روان‌درمانی) ۱۰ داستان کوتاه از تجربه‌های یک روان‌کاو و روان‌پزشک اگزیستانسیالیست را در بر گرفته است که با زبانی شیوا به رشتهٔ تحریر در آمده است. این مجموعه را منبعی معتبر برای درمانگرانِ در حال تعلیم و رمانی گیرا و آموزنده برای عموم دانسته‌اند. یکی از ویژگی‌های مهم نوشته‌های اروین د. یالوم، تأکید او بر ارتباط و اهمیت آن در درمان است. او معتقد بود که اصلاح تعاملات انسانی و ارتباط با دیگری، کلید درمان اختلالات خلقی و روانی است. یالوم در این کتاب، مانند سایر آثارش سعی کرده تا با برقراری رابطه‌ای چارچوب‌دار و مرزبندی شده و درعین‌حال صمیمی و گرم، تأثیر تعاملات انسانی را به خواننده نشان دهد.

می‌دانیم که داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

خواندن کتاب انسان موجودی یکروزه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان کوتاه از زبان یک روان‌پزشک پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اروین یالوم

اروین دیوید یالوم (Irvin David Yalom) در سال ۱۹۳۱ میلادی و در واشنگتن دی‌سی در ایالات متحدهٔ آمریکا به دنیا آمد. او روان‌پزشک هستی‌گرا و نویسندهٔ آثار داستانی و غیرداستانی است. در ایران، به‌عنوان نویسندهٔ رمان‌های روان‌شناختی، به‌ویژه رمان مشهور «وقتی نیچه گریست» شهرت دارد. یالوم جایزهٔ انجمن روان‌پزشکی آمریکا را در سال ۲۰۰۲ میلادی دریافت کرد. اروین یالوم دانش‌آموختهٔ رشته‌های پزشکی (در ۱۹۵۶ م.) و روان‌پزشکی (در ۱۹۶۰ م.) است. او پس از خدمت سربازی در سال ۱۹۶۳ استاد دانشگاه استنفورد شد و در همین دانشگاه بود که الگوی روان‌شناسی هستی‌گرا یا اگزیستانسیال را پایه‌گذاری کرد. یالوم برای شرح تجربیات درمانی و ثبت آن‌ها و همچنین برای کمک به روان انسان‌ها کتاب‌هایی داستانی و غیرداستانی نوشته است که همواره دیده و خوانده شده‌اند. او به گفتهٔ خودش، برای نوشتن کتاب‌های معروفی همچون «وقتی نیچه گریست» و «دژخیم عشق» که آمیزه‌ای از روان‌شناسی و فلسفه هستند، از چیزهایی الهام گرفته است. نخستین کتابی که یالوم به‌صورت رمان نوشت «هر روز کمی به هم نزدیک‌تر» (۱۹۷۴) نام داشت؛ رمانی که با استفاده از تجربه‌هایش در جلسات درمان با بیماران، آن را به‌شیوه‌ای جذاب و با کمکِ ۲ راوی روایت کرد.

بعضی از آثار داستانی یالوم عبارتند از: (۱۹۸۹) جلاد عشق و دیگر داستان‌های روان درمانی، (۱۹۹۲) وقتی نیچه گریست، (۱۹۹۶) دروغگویی روی مبل، (۱۹۹۹) مامان و معنی زندگی، (۲۰۰۵) درمان شوپنهاور، (۲۰۰۴) پلیس را خبر می‌کنم، (۲۰۱۲) مسئلهٔ اسپینوزا، (۲۰۱۵) خلق‌شدگان در یک روز و داستان‌های روان‌درمانی دیگر، انسان موجودی یکروزه (و قصه‌های دیگری از روان‌درمانی).

بعضی از آثار غیرداستانی یالوم عبارتند از: (۱۹۷۰) تئوری و عمل در روان‌درمانی گروهی، (۱۹۸۰) روان‌درمانی اگزیستانسیال، (۲۰۰۱) هنر درمان (نامه‌ای سرگشاده به نسل جدید روان‌درمانگران و بیمارانشان)، (۲۰۰۸) خیره به خورشید نگریستن (غلبه بر وحشت از مرگ)، (۱۹۹۷) یالوم‌خوانان [گلچینی از مشهورترین آثار اروین یالوم]، من چگونه اروین یالوم شدم (۲۰۱۷)، مسئلهٔ مرگ و زندگی است.

در سینما نیز فیلم‌هایی با الهام از آثار اروین یالوم ساخته و منتشر شده‌اند: فیلم مستند «پرواز از مرگ» (۲۰۰۳)، وقتی نیچه گریست (۲۰۰۷) به‌کارگردانی Pinchas Perry که دیدار خیالی فریدریش نیچه (فیلسوف آلمانی) و یوزف برویر (پزشک اتریشی) و رابطهٔ پر فرازونشیب آن‌ها را روایت می‌کند و فیلم Yalom's cure به‌کارگردانی Sabine Gisiger که در سال ۲۰۱۵ ساخته شد.

بخشی از کتاب انسان موجودی یکروزه

«چند ماه پیش در مراسم ترحیم مولی، که در فضایی باز برگزار شده بود، شرکت کردم. مولی، زنی همه‌فن‌حریف، مدت مدیدی دفتردار من بود. او ده‌ها سال بود که برای من کار می‌کرد و با آن‌که باور داشتم فرستاده خداوند برای من است، اما مایه ناراحتی‌ام هم می‌شد. اولین بار در سال ۱۹۸۰ بود که مولی را استخدام کردم تا در طی یک سال فرصت مطالعاتی‌ام که در اروپا و آسیا مشغول نویسندگی بودم، نامه‌هایم را دریافت کند و قبض‌هایم را بپردازد. پس از بازگشت من، مولی به‌تدریج نارضایتی‌اش را از نقش و وظایف ناچیزش اعلام کرد و به‌تدریج خود را در تمامی مسائل داخلی من جای داد. پس از مدت کوتاهی مدیریت تمامی امور مالی و خانگی را به عهده گرفت، پرداخت قبض‌ها، رسیدگی به مکاتبات و بایگانی اوراق، دست‌نوشته‌ها و قراردادها. او باغبان مرا اخراج کرد و گروه باغبان‌های خودش را جانشین او ساخت. کمی بعدتر، گروه نقاشان، نظافتچی‌ها و خدمتکاران خودش را به صحنه آورد و زمانی که قرار بود کار کوچکی انجام شود اصرار می‌ورزید تا خود وی آن را به اتمام برساند.

هیچ‌چیز جلودار او نبود. یک روز وقتی به منزل رسیدم متوجه چند تراکتور پارک‌شده بیرون درِ حیاط خانه شدم. مولی پای درخت تنومند بلوط ایستاده بود و به مردی که سی متر بالای درخت ایستاده بود، فرمان می‌داد که کدام شاخه را ببُرد. تعجب کردم که چطور خود او بالای درخت نرفته است. او تأکید داشت که در مورد این موضوع با من صحبت کرده ولی من یقین داشتم چنین نبوده است. این تیر خلاص بود و من همان لحظه درجا او را اخراج کردم و پس از آن شاید در سه مقطع دیگر او را اخراج کردم، اما او هیچ‌گاه نپذیرفت. هر بار که در مورد حقوقش اعتراض می‌کردم او به‌درستی شب‌های عذاب‌آور من و همسرم را یادآوری می‌کرد که پیش از ورود او به صحنه، هر دو ساعت‌ها برای پرداخت قبض‌ها و حسابرسی چک‌ها وقت صرف می‌کردیم. بعد هم یادآور می‌شد که من برای پرداخت حقوق او تنها باید هر ماه دو ساعت اضافه‌تر کار کنم. وی اصرار داشت که حضور او ضروری است. اعتراض‌ها و اخراج‌های من هم هیچ‌کدام از صمیم قلب نبود چراکه باور داشتم حق با اوست. مرگ مولی بر اثر سرطان پانکراس مرا بسیار اندوهگین کرد. می‌دانستم که هرگز جانشینی برای وی پیدا نخواهم کرد.»