کتاب هیولاهای چارلی

«هیولاهای چارلی» نوشته دین لوری(-۱۹۶۷) نویسنده آمریکایی و یک رمان نوجوانان فانتزی است.

در بریده‌ای از کتاب می‌خوانیم:

چارلی بنجامین بیشتر روزها کاملاً مطمئن بود که تنهاترین بچه روی کره‌ی زمین است. او که خانه‌اش در خیابانی واقع در مجتمعی محصور قرار داشت، به‌تنهایی به مدرسه می‌رفت. با وجودی که نمای بیرونی خانه‌ها همه از نزدیک شبیه‌به‌هم به‌نظر می‌رسیدند، مدل برای انتخاب خریداران متعدد بود.

بنجامین‌ها در مدل شماره‌ی ۳ زندگی می‌کردند.

پدر چارلی دائماً به او گوشزد می‌کرد که «مدل شماره ۳ از همه بهتر» است. او مرد کاملی بود که نام کاملی همچون بارینگتون داشت. «مدل شماره ۱ به‌وضوح تقلیده، هرچی کمتر راجع بهش حرف بزنیم، بهتره. ولی شماره ۲ مال وقتیه که کسی بخواد خیلی سریع و سرسری دوباره کاری انجام بده. بنابراین به‌جای برداشتن یک قدم به جلو، مثل اینه که دو قدم به عقب برداشته باشی؛ اما مدل شماره ۳ ساده، محکم و قابل اعتماده» .

مدل شماره ۳، زندان چارلی بنجامین بود. او به‌عنوان یک پسر سیزده‌ساله جثه‌ی کوچکی داشت. موهای سرکشش به رنگ شنزار و چشمانش قهوه‌ای تیره بودند. اطراف بینی و گونه‌هایش نیز کک‌مکی بود. به‌همت اصرارهای مادر خوش‌نیتش که در خانه بماند، زانوها و آرنج‌هایش پوستی صاف و لطیف داشت و هیچ کبودی بر بدن او دیده نمی‌شد.

مادر اغلب به او می‌گفت: «این دنیا، خیلی جای مطمئنی نیست. من می‌تونم توی خونه مواظبت باشم، ولی به‌محض این‌که پاتو از این‌جا بیرون بذاری...» بعد، انگار که حتی فکر کردن به ترس‌های زندگیِ بیرون از مدل شماره ۳ خیلی دردناک باشد، موقّرانه سر تکان می‌داد.

چارلی یک‌بار در یک صبح روز شنبه بعد از سرتکان‌دادن‌های موقرانه مادرش به او گفت: «می‌دونم همیشه همینو می‌گی. ولی دلیل نمی‌شه واقعیت داشته باشه. من از این‌که مجبورم همیشه این‌جا بمونم، خسته شده‌م. می‌خوام به یه مدرسه معمولی برم.»