کتاب هفت ویژگی ذهنی ورزشکاران برتر

کتاب هفت ویژگی ذهنی ورزشکاران برتر نوشتهٔ رافی والد و ترجمهٔ میرحمید صالحیان و رویا حسین زاده پیغان و ویراستهٔ امیر داناست و نشر ویراست آن را منتشر کرده است. این کتابْ راهنمایی برای مدیریت مهارت‌های روان‌شناسی ورزشی است.

درباره کتاب هفت ویژگی ذهنی ورزشکاران برتر

ورزش امری مهم است. بله قطعاً ورزش سرطان را درمان نمی‌کند یا صلح برقرار نمی‌کند، اما مزایای بی‌شماری دارد. هرکس بگوید ورزش بی‌اهمیت است اصلاً ارزش آن را نفهمیده است.

حوزهٔ روان‌شناسی ورزشی نسبتاً جدید است. هیچ تعریف درستی از چیستی مربی‌گری مهارت‌های ذهنی یا روان‌شناس ورزشی وجود ندارد. برخی از این متخصصان پیشینه‌ای در حوزه حرکت‌شناسی دارند و نسبت به حرکت و ورزش انسان آگاهی بالایی کسب کرده‌اند. برخی دیگر ورزشکارانی هستند که از تجربیات خود پیرامون شرکت در ورزش استفاده می‌کنند.

 مسائل مربوط به عملکرد ورزشی به طرق مختلف بروز می‌کند. گاهی اوقات، برخی از ورزشکاران شرایط عاطفی خوبی دارند و به هیچ اختلال روانی مبتلا نیستند، اما عملکرد خود را کمتر از حد انتظار می‌بینند. شاید برای این افراد استفاده از رویکردهای صرفاً مبتنی بر عملکرد مفیدتر باشد. برخی افراد به دلیل یک اختلال روانی مانند افسردگی، اضطراب یا دیگر مسائل روانی در زمین دعوا می‌کنند. برای این افراد، پرداختن مناسب به مسائل زیربنایی بر اساس شیوه‌ها و تحقیقات مؤثر می‌تواند مشکلات آن‌ها را به بهترین شکل حل کند. در نهایت، برخی از ورزشکاران در نتیجه مشکلات روانی و عملکردی دچار مشکل می‌شوند. حل این مشکلات به ترکیبی از رویکردهای مختلف نیاز دارد.

نکته اصلی در اینجا این است که هر کسی به راه حل متفاوتی نیاز دارد. کتاب هفت ویژگی ذهنی ورزشکاران برتر طیف کاملی از مسائل روان‌شناختی، شناختی و مبتنی بر عملکرد را پوشش داده است. 

کتاب هفت ویژگی ذهنی ورزشکاران برتر بر اساس تجربیات رافی والد در حوزهٔ روان‌شناس ورزشی در بخش NCAA، بخش NCAA و ورزش‌های حرفه‌ای است. داستان‌های ارائه‌شده در این کتاب به یک ورزش خاص اشاره دارد، اما مفاهیم آن در هر زمینه ورزشی قابل اجرا هستند. علاوه بر این، کتاب بر روی ورزش تمرکز دارد، اما مفاهیم ارائه‌شده را می‌توان تقریباً در همه جا از جمله در تجارت و هنرهای نمایشی به کار برد. داستان‌های این کتاب همه بر اساس تجربیات واقعی هستند، اما جزئیات تغییر کرده تا از هویت مراجعین محافظت شود. 

خواندن کتاب هفت ویژگی ذهنی ورزشکاران برتر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب نسبتاً کوتاه بوده و برای مربیان و ورزشکاران قابل‌ استفاده است. اینکه از نظر توانایی ذهنی بدون نقص باشید امری غیرممکن است اما این کتاب شما را در دنیای رقابتی ورزش به جایگاهی ارزشمند خواهد رساند.

بخشی از کتاب هفت ویژگی ذهنی ورزشکاران برتر

«جینا ورزشکاری پر تلاش بود. تا جایی که خاطرش است، تنها می‌خواست روزی برای تیم ملی سافتبال ایالات متحده بازی کند. پدرش، بازیکن سابق بیسبال، همیشه از رؤیاهای او حمایت می‌کرد. نگران این بود که دخترش فقط به دلیل علاقه پدرش به بیسبال و اینکه سعی می‌کرد او را خوشحال کند به دنبال سافتبال رفته باشد. از رؤیاهای دختر حمایت می‌کرد، اما اگر علاقه‌اش را از دست می‌داد هرگز او را مجبور به ورزش نمی‌کرد. از نظر جینا، از دست دادن علاقه هرگز یک نگرانی نبود. او در سن ۳سالگی با تی بال شروع کرد و عشقش به بیسبال و سافتبال از آنجا شکل گرفت. او در تگزاس بزرگ شده بود و می توانست ورزش خود را در تمام طول سال در هوای گرم انجام دهد.

بین فصل، پدرش در حیاط‌خلوت خانه‌شان با او صحبت می‌کرد. به او آموزش داد که از هر دو طرف ضربه بزند، زیرا احساس می‌کرد که این کار به توسعه بازی تهاجمی او کمک می‌کند. جینا به بیسبال حرفه‌ای علاقه داشت و هر زمان که می‌توانست بازی‌ها را تماشا می‌کرد.

از جینا به عنوان بازیکن بیسبال انتقاد می‌شد که هرگز با ناملایمات مبارزه و بر آنها غلبه نکرده است. او با پدر، مادر و برادر بزرگترش (بازیکن فوتبال) در خانه‌ای پر از شور و عشق زندگی می‌کرد. پدری آگاه و حساس داشت که او را مربی‌گری می‌کرد. خانواده‌اش از نظر مالی مشکلی نداشته و می‌توانستند تجهیزات ورزشی و همچنین اساتید خصوصی را برای او فراهم کنند تا بتواند از نظر تحصیلی پیشرفت کند.

جینا بهترین بازیکن تیمش بود و به تسلط دست یافت. در دبیرستان و اتحادیه ورزشکاران مبتدی (AAU) جوایز و افتخارات بی‌شماری را به ارمغان آورد و موفق به کسب مقام‌های قهرمانی شد. نامه‌هایی از مدارس پاور فایو دریافت کرد که به دنبال ثبت‌نام او بودند. روزی که پیش‌قرارداد خود را برای بازی در کنفرانس جنوب شرق (SEC) امضا کرد، شادترین روز زندگی او بود. رویای او بازی در تیم ملی بود. تابستان را سخت‌تر از همیشه به تمرین اختصاص داد.

وقتی در ماه اوت وارد دانشگاه شد، فکرش را هم نمی‌کرد که شرایط آنقدر عالی باشد. می‌دانست سافتبال پاییزی (فصل غیر قهرمانی با مسابقات نمایشی) دقیقاً طبق برنامه پیش می‌رود. دقیقاً همان‌طور که انتظارش را داشت بازی می‌کرد، ضربه می‌زد و دفاع می‌کرد. مشتاقانه منتظر فصل قهرمانی بهار بود و عشق و حمایت هم‌تیمی‌ها و مربیان را به خود جلب کرد.

اولین ضربه بازی بود و جینا به عنوان یک دانشجوی سال اول در این موقعیت قرار گرفت، افتخار بزرگی بود. ناامید نشد و در اولین برد تیمش نقش ایفا کرد. همه چیز دقیقاً همان‌طور که او برنامه‌ریزی کرده بود انجام شد. روز بعد، دوباره در همان موقعیت بازی را شروع کرد. بازی خیلی خوب پیش نرفت. در دومین بازی دو ضربه را از دست داد و دو خطا انجام داد. بازی او ادامه یافت تا اینکه در شرایط بسیار بدی قرار گرفت. جینا برای اولین بار در زندگی به این فکر کرد که اصلا آیا بیسبال ورزش مورد علاقه اوست یا خیر. اشتیاقش نسبت به این ورزش کم شده بود.

زمانی که وارد زمین می‌شد، به فکر فرو می‌رفت. همزمان به ده فکر مختلف که همگی استرس‌زا بودند فکر می‌کرد. "اگر دوباره خطا کنم چه؟" "آیا می‌توانم این ضربه را بزنم؟" "آیا بورسیه‌ام را از دست خواهم داد؟" "آیا در قسمت مناسب منطقه ضربه ایستاده‌ام؟" آیا می‌توانم لحظه ضربه را درست محاسبه کنم؟"

بسیاری از افراد وقتی می‌فهمند ذهن ما در هر لحظه تنها قادر به تمرکز روی یک فکر است، شگفت‌زده می‌شوند. حتی می‌گویند: “دکتر. والد، در حال حاضر ده فکر در ذهنم می‌گذرد.” در واقع، کاری که آن شخص انجام می‌دهد، چرخیدن در میان افکار است. به نظر می‌رسد که آن‌ها به طور همزمان روی ده چیز متمرکز هستند، اما حقیقت این است که به سرعت از یک فکر به فکر دیگر در حال حرکت هستند. اگر می‌توانستیم زمان را منجمد کنیم و در یک لحظه به افکار فعال یک فرد نگاهی بیندازیم، فقط یک فکر را پیدا می‌کنیم. شاید بی‌اهمیت به نظر برسد، اما در حفظ عملکرد سطح بالا نقشی بسیار مهم دارد.

این مفهوم اساس مدیتیشن و هیپنوتیزم است. در مدیتیشن و هیپنوتیزم یک فکر انتخاب شده و تا زمانی که بخواهد در مقابل ذهنش قرار می‌گیرد. این فرآیند توسط فردی دیگر یا خود شرکت‌کننده هدایت می‌شود. اکثر مردم هیپنوتیزم را تجربه کرده‌اند حتی اگر متوجه آن نشده باشند. آیا تابه‌حال شده که در حین رانندگی در بزرگراه رانندگی همزمان به یک آهنگ گوش کرده یا به یک اتفاق در محل کار فکر کرده و خروجی بزرگراه را رد کرده باشید؟ در آن لحظه شما هیپنوتیزم بودید. روی چیزی غیر از هر چیز دیگری در محیط خود متمرکز بودید. اگر این اتفاق برای شما افتاده است، نشانه بسیار مثبتی است. این بدان معنی است که شما می‌توانید برای مدت طولانی روی چیزی تمرکز کنید و هر چیز دیگری را در محیط خود حذف کنید.»