کتاب هدیه های الهی

کتاب هدیه های الهی نوشتهٔ الهام رضایی است. انتشارات متخصصان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب هدیه های الهی

کتاب هدیه های الهی مجموعه‌ای از شعرهای الهام رضایی را در بر گرفته است. شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

خواندن کتاب هدیه های الهی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب هدیه های الهی

«قطعه اول

عنوان: عاشق زده

دیده نه چون غیر توست                   آسی که شود مست توست

دیده نشد چون خطاست                   یارش گله‌مند از وفاست

دیده چو خاموش ز دل                      دیده چو ترسید ز عشق

دیده به گفتش به گرفتار                   گناه بود ز عشق

این چه به دل رفتنی‌ست                   از دل یار بردنی‌ست

این چه دلی بوده که                           با اشک درافتاده شد

دیده خجالت‌زده شد                         دیده کجا غیب‌زده شد

دیده تهی بوده از این عشق                که سودازده شد

یاد گناهان شده بود                          در دلش پر شده بود

این دل تو تحفه عشقی‌ست               که عاشق زده شد

***

قطعه دوم

عنوان: من هم آدمی بودم

مرا مجذوب خود کردی                            و از حالم نپرسیدی

مرا در قلب خود ساختی                          و انکار وجود کردی

مرا در غم فرو بردی                                 و از راهم بدر کردی

مرا با حیله انداختی                                 ته چاهی که خود کندی

مرا با دشمنی‌هایت                                 هزاران بار رنجاندی

مرا از قصد رنجاندی                                که خود آسوده‌تر باشی

مرا در زیر پاهایت                                   تو له کردی و انداختی

نترسیدی که شاید هم                             خودت روزی ز پا افتی

مرا مجبور به ترک خانه‌ای کردی                         که خود ساختم

مرا بی‌صاحب از                                       مال‌ومنالی کرده بودی که خود داشتم

مرا همچون رباتی                                     ساخته بودی و نگه داشتی

که هر وقت که دلت می‌خواست                مطیع امر تو باشد

مرا از خود تو راندی                                 تا شوم محتاج تو شاید

که با اشک و با منت                                 شوم قلاده‌ی دستت

مرا دست به سر کردی                            در این چند سال پر از سختی

نپرسیدی در این چند سال                      که من هم مشکلی دارم

تمام سعی من این بود                              که بشناسی مرا یک‌بار

تا بفهمی که در این سال‌ها                         من هم آدمی بودم»