کتاب ادبیات و روانپزشکی

کتاب ادبیات و روانپزشکی نوشتهٔ فمی ایبد (روان‌پزشک معاصر بریتانیایی) و ترجمهٔ ناصر همتی و ناصر معین است. انتشارات نیلوفر این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی ۱۱ مقاله است.

درباره کتاب ادبیات و روانپزشکی

کتاب ادبیات و روانپزشکی ۱۱ بخش دارد. این کتاب به‌ترتیب به فواید مطالعهٔ ادبیات، نقش ادبیات در آموزش پزشکی، زیست‌نامه‌های داستانی و روان‌پزشکی، ادبیاتِ داستانی و روان‌پزشکی، شعر و روان‌پزشکی، نامه‌ها و روان‌پزشکی که درمورد «فرانتس کافکا» در آن سخن گفته شده است، مرگ و مُردن در ادبیات، چشم‌اندازهای ادبی و زیست‌نامه‌ای درمورد مصرف مواد، زوال عقل در ادبیات، وصف کم‌توانی ذهنی در داستان و سرانجام به اوتیسم در داستان و خود - زیست‌نامه پرداخته است. در واقع کتاب حاضر مجموعه‌ای است از مقاله‌هایی در حوزهٔ ادبیات و روان‌پزشکی که پیش از این در مجلهٔ «پیشرفت‌های درمانی در روانپزشکی» چاپ و منتشر شده بود.

نویسندهٔ این کتاب، فمی ایبد، روان‌پزشکی صاحب‌نظر است که به شاعری نیز شهرت دارد و صاحب چند دفتر شعر است؛ او ویراستار برجسته‌ترین کتاب حوزه‌ٔ نشانه‌شناسی در روان‌پزشکی نیز بوده است. او در این کتاب توضیح می‌دهد که در آثار خودزندگی‌نامه‌نویسی، اشاره‌های بالینی مفیدی وجود دارد که در شرح‌حال معمول پزشکی یا روان‌پزشکی قابل‌حصول نیست. او برای نمونه به زندگی‌نامهٔ خودنوشت «جان استوارت میل» اشاره می‌کند که روان‌پزشک با مطالعهٔ آن می‌تواند به نشانه‌های روان‌رنجوری نویسنده‌ٔ کتاب پی ببرد. مطالعه‌ٔ آثار «ویرجینیا وولف»، «سیلویا پلات» و «جنت فریم» نیز به روان‌پزشک این دید را می‌دهد که آن‌ها چگونه با اختلالات خلقی خود دست‌وپنجه نرم می‌کرده‌اند یا حتی تسلیم آن شده‌اند.

خواندن کتاب ادبیات و روانپزشکی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران پیوند میان ادبیات و روان‌پزشکی و نیز به پزشک‌هایی که نمی‌دانند چرا باید داستان بخوانند، پیشنهاد می‌کنیم.

درباره فمی ایبد

فمی ایبد روان‌پزشک معاصر بریتانیایی، استاد و رئیس گروه روان‌پزشکی در دانشگاه بیرمنگام است. او به بررسی روابط ادبیات و روانپزشکی پرداخته است. تحقیقات او، روان‌پزشکی توصیفی و سندرم شناسایی بدیهی را موردتوجه قرار داده است. در سال ۲۰۱۶، جوایز مادام‌العمر کالج سلطنتی روان‌پزشکان به او اعطا شد.

بخشی از کتاب ادبیات و روانپزشکی

«در سال‌های اخیر شاهد بازگشتِ دوباره‌ی علاقه به ارتباط بینِ پزشکی و هنر بوده‌ایم. انتشار مجله‌ی علوم انسانیِ پزشکی، رشد پزشکیِ مبتنی بر روایت‌گری و تأکیدِ آن بر این‌که مطالعه‌ی ادبیات می‌تواند به پزشکان در فهمِ بهتر روایت‌های بیماران‌شان کمک کند و تأسیسِ مرکز هنر و علوم انسانی در پزشکی و سلامت در دانشگاهِ دورهام جملگی بر این بازگشت صحه می‌گذارند. امروزه دانشکده‌های پزشکی مانند گلاسکو و بیرمنگام، واحدهای درسی در حوزه‌ی علوم انسانی ارائه می‌دهند. این دستاوردها برخاسته از باور به این اصل است که هنر برای پزشکان مفید بوده، تا حدی از آنان پزشکان بهتری می‌سازد. این فصل فواید مطالعه‌ی ادبیات را برای پزشکان بررسی می‌کند.»