کتاب روز حسین (ع)

کتاب روز حسین (ع) نوشتهٔ عبدالزهرا کعبی و ترجمهٔ علی کاظمی است. انتشارات زعیم این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر مقتل یا شرح واقعهٔ عاشورا است.

درباره کتاب روز حسین (ع)

کتاب روز حسین (ع) را یکی از روحانیان شیعه عراق نوشته است. این کتاب حاوی مقتلی است که واقعهٔ عاشورا را روایت می‌کند. عاشورا روز دهم ماه محرم سال ۶۱ هجری است. در این روز در کربلا اتفاقی رخ می‌دهد.

واقعهٔ کربلا جنگی بود که در تاریخ ۱۰ محرم سال ۶۱ هجری قمری (برابر با ۱۳ اکتبر ۶۸۰ میلادی) اتفاق افتاد. روز نبرد به روز عاشورا معروف شده است. این جنگ میان سپاه کم‌تعداد «حسین بن علی»، نوهٔ پیامبر اسلام و سپاه اعزامی از سوی «یزید»، خلیفهٔ اموی و در نزدیکی محلی به نام «کربلا» رخ داد. دلیل «یزید بن معاویه» برای جنگ، بیعت‌نکردن حسین بن علی با او بود. در مقابل حسین بن علی حکومت و زمام‌داری یزید بن معاویه را غیرشرعی و غیرقانونی می‌دانست؛ حکومتی که برخلاف پیمان صلح «امام حسن مجتبی» و «معاویه بن ابی‌سفیان» بود و به‌شکلی مورثی به یزید رسیده بود. امام حسین (ع) حکومت اموی را ظالم و گمراه می‌دانست و برای تغییر جهت جامعهٔ اسلامی به‌سوی مسیری دیگر قیام کرد.

این واقعه سرشار از حاشیه‌ها و خرده‌روایت‌هایی دردناک است که طی قرن‌ها به شیوه‌های گوناگون روایت و بازتعریف شده است. از این واقعه بارها و بارها برای تولید آثار ادبی (داستان، رمان و شعر)، نمایشی (فیلم سینمایی، سریال‌های تلویزیونی، نمایش و تئاتر) و هنرهای تجسمی در ایران و کشورهای دیگر برداشت و اقتباس شده است.

مَقتَل در لغت به‌معنی کشتن‌گاه و محل قتل است. این واژه در اصطلاح به بازگویی ماجرای به‌قتل‌رسیدن امامان اشاره دارد. در میان مقتل‌ها مقتل امام سوم شیعیان از همه مهم‌تر شده و بیشتر موردتوجه قرار گرفته است. مقتل‌الحسین (کشتن‌گاه حسین) نام دسته‌ای از کتب است که رویدادهای کربلا و کُشته‌شدن حسین بن علی در آن شرح داده شده است.

در ابتدای کتاب روز حسین (ع) نوشتهٔ عبدالزهرا کعبی «زندگینامه مؤلف از مجلۀ «العرفان» لبنانی» آورده شده و سپس جریان شهادت امام حسین (ع) و یارانش و نیز غارت خیام و اسارت اهل‌بیت در ۲ بخش روایت شده است.

خواندن کتاب روز حسین (ع) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون ماجرای روز عاشورا پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب روز حسین (ع)

«صبح عاشورا حسین‌بن‌علی (ع) ‌پس از ادای نماز صبح برای ایراد خطابه به پا ایستاد و پس از حمد و ثنای الهی فرمود:

خداوند بزرگ در این روز به کشته شدن من و شما یارانم حکم فرموده‌است. بر شما باد به پایداری و جهاد.

سپس آنان را برای جنگ به صف کشید. یاران حضرت هفتاد و هفت نفر سواره و پیاده بودند. بعضی هم گفته‌اند تعدادشان بیش از این بوده است زهیر‌بن‌قین را جناح راست لشکر (میمنه)، و حبیب‌بن‌مظاهر را در جناح چپ لشکر (میسره) قرار داد. پرچم را به دوش برادرش عباس (ع) داده، خود و اهل بیتش: نیز در قلب سپاه قرار گرفتند.

خیمه‌های اهل حرم را پشت سر خود قرار دادند. شبانه پشت خیمه‌ها را به اندازۀ نیم‌دایره خندق کنده‌بودند و مقدار بسیاری هیزم و نی فراهم آورده بودند. حضرت دستور فرمود هیزم‌ها را در خندق بریزند و آن‌ها را آتش زنند که مبادا دشمن از پشت سر به خیمه‌ها حمله کند. این تاکتیک‌ جنگی برای حفظ اهل بیت بسیار موثر بود.

در برابر سپاه حسین (ع) عمر‌سعد لشکر خود را در حالی صف‌آرائی کرد که طبق نقل روایات تعداد لشکریانش حداقل سی‌هزار نفر بود.وی عمرو‌بن‌حجاج زبیدی را بر جناح راست و شمر‌بن‌ذی‌الجوشن را بر جناح چپ گماشت. فرماندهی سوارگان سپاه را به عروﺓ‌بن‌قیس و فرماندهی لشکر پیاده را به شبث‌بن‌ربعی سپرد و پرچم را به دوش درید، غلام خود داد.

لشکریان عمر‌سعد به جولان درآمدند و اطراف خیمه‌های امام (ع) ‌دور زدند. ناگهان با گودال‌های پر از آتش روبرو شدند و مشاهده نمودند که آتش شعله‌ور گشته است. شمر فریاد زد: ای حسین! پیش از رسیدن قیامت عجله کرده‌ای و برای خود آتش افروخته‌ای؟

حضرت حسین (ع) فرمود: چه کسی بود؟ ظاهراً شمر است.

گفتند: بله شمر است.

خطاب به شمر فرمود: تو به آتش دوزخ خیلی سزاوارتری.

مسلم‌بن‌عوسجه تیری در چلۀ کمان گذاشت و خواست شمر را هدف قرار دهد اما حضرت نگذاشت و به او فرمود: میل ندارم که ما آغازگر جنگ باشیم.»