کتاب دو مقاله جدید

کتاب دو مقاله جدید نوشتهٔ نعمت الله صالحی نجف آبادی است و انتشارات امید فردا آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب دو مقاله جدید

کتاب دو مقاله جدید حاوی دو مقاله از نعمت الله صالحی نجف آبادی در حوزه‌های اسلام و قرآن است. عنوان این مقاله‌ها از این قرار هستند:

۱-‌ نظری نقادانه به روایات

 ۲-‌ دربارهٔ اُسرا

نعمت‌الله صالحی نجف‌آبادی سال ۱۳۰۳ در نجف‌آباد اصفهان به دنیا آمد و ۱۶ اردیبهشت ۱۳۸۵ در تهران درگذشت. او مجتهد، متکلم، تاریخ پژوه و فقیه شیعه بود.

برخی از صالحی نجف‌آبادی به عنوان پیش‌گام روشنفکری دینی معاصر یاد کرده‌اند.

صالحی نجف‌آبادی بر اهمیت مبانی کلامی و اخلاقی شریعت اسلام و لزوم تطبیق فقه و اصول با آن‌ها تأکید داشت و در رویکرد اجتهادی خود، بر اهمیت دلایل عقلی و نقلی معتبر و بی‌اعتباری بسیاری از احکامی که به استناد اجماع و «ادعای اجماع» صادر شده، اصرار داشت که این امر، منشأ مخالفت‌های بی‌شماری با آراء و نظرات او شد.

از دید وی، دانستن تمام علوم لازمه امامت امامان نیست و امامان تنها آگاه به همه احکام اسلام و امور اجتماعی و سیاسی هستند و علم آنها در موارد دیگر استثنایی است و عمومیت ندارد. وی برای اثبات نظر خود بر روایات، قرآن، نظر علمای پیشین (شیخ مفید و شیخ طوسی، علامه حلی و سید مرتضی) استناد می‌کند. از دید وی، آگاهی به امور غیبی در مواردی خاص به خواست خدا به امامان و پیامبر الهام می‌گردد و عمومیت ندارد.

خواندن کتاب دو مقاله جدید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزهٔ اسلام پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب دو مقاله جدید

«کسی که این بیست مورد حدیث خیالی در مجمع‌البیان را می‌خواند در ذهنش تداعی می‌شود: در جایی که عالم بزرگی مانند طبرسی صاحب تفسیر مجمع‌البیان در بیست مورد نظر ابوجعفرطبری مفسر مشهور را اشتباهاً به عنوان حدیث امام محمد باقر (ع) تلقی کرده و آن را به نام روایت منقول از امام معصوم آورده است آیا وضعیت سایر روایات چگونه است؟ و آیا راویان سایر روایات از این گونه اشتباه محفوظ بوده‌اند و روایاتی که آنان نقل کرده‌اند صددرصد مطابق واقع است؟ و آیا بعضی از راویان نظر شخصی خود را در مواردی به عنوان حدیث منقول از امام معصوم نیاورده‌اند؟ و آیا گرایش‌های فرقه‌ای سبب نشده است که گاهی راویان اخبار تحت تأثیر عقیدهٔ فرقهٔ خود چیزهایی را برای ترویج مرام و مسلک خویش به عنوان حدیث، به امام معصوم نسبت بدهند؟ و آیا کسانی به قصد قربت حدیث‌هایی را جعل نکرده‌اند تا به خیال خود خدمتی به دین و مذهب کرده باشند؟ و آیا می‌توان ادعا کرد که حدیث‌های موجود در کتاب‌های حدیث تماماً حجّت و قابل اعتمادند؟ برای پاسخ دادن به سؤال‌ها بهتر است قبل از هر چیز به سخنی که حضرت علی (ع) دربارهٔ وضعیت روایات دارد، توجه کنیم و آن را مقیاس و معیاری برای نگاه به روایات به طور عامّ قرار دهیم. امیرالمؤمنین در جواب کسی که از احادیث حاوی بدعت و اختلاف اخباری که در دست مردم است سؤال کرد، فرمود: همانا در دست مردم حدیث‌های حق و باطل و راست و دروغ و ناسخ و منسوخ و عامّ و خاص و محکم و متشابه و صحیح و اشتباه وجود دارد و در زمان حیات رسول خدا (ص) بر آن حضرت دروغ‌هایی بستند تا آنکه به پا خاست و سخنرانی کرد و ضمن آن فرمود: کسی که بر من دروغ ببندد، جایگاهش آتش خواهد بود.»