کتاب دختر شهر پارس

کتاب دختر شهر پارس نوشتهٔ بنفشه سموات در انتشارات متخصصان چاپ شده است. این کتاب روایت علاقهٔ یک خانم به فوتبال است. اما در ایران نه‌تنها بازی کردن فوتبال بلکه حتی دوست داشتن آن هم برای خانم‌ها آسان نیست. چرا که زنان حق ورود به ورزشگاه و تشویق تیم محبوبشان را به خاطر رفتار نامناسب آقایان ندارند.

درباره کتاب دختر شهر پارس

نویسندهٔ این اثر دربارهٔ دلیل تصمیمش برای نوشتن این کتاب می‌گوید:

من سیزده سال دیوانه‌وار طرفدار پرسپولیس هستم اما تاکنون بازی تیمم را از نزدیک ندیدم. ورود خانم‌ها به استادیوم در ایران ممنوع است و فقط مردان اجازه ورود دارند حتی دختربچه‌های زیر سن قانونی هم اجازه ندارند به ورزشگاه بروند. سال‌هاست در حق خانم‌های فوتبال‌دوست در ایران ظلم می‌شود و اجازهٔ ورود به ورزشگاه به‌دلیل رفتار نامناسب مردان در استادیوم به خانم‌ها داده نمی‌شود. یک نفر دیگر کار اشتباه می‌کند خانم‌ها محروم می‌شوند! سال‌هاست تصمیم به نوشتن این کتاب دارم اما دوست داشتم قسمتی از این کتاب حس و حال من از اولین باری باشد که استادیوم می‌روم اما به دلیل کرونا بازی‌ها بدون تماشاگر برگزار می‌شود و عملاً برداشتن ممنوعیت ورود خانم‌ها مشخص نیست من تصمیم به نوشتن این کتاب کردم به‌خاطر اینکه فرصت زندگی خیلی کوتاه است و من نمی‌توانم بیش از این صبر کنم که چه روزی فیفا می‌تواند فدراسیون فوتبال ایران را متقاعد کند که ممنوعیت ورود خانم‌ها را بردارد. چه روزی من لباس قرمزم را می‌پوشم و به استادیوم می‌روم.

کتاب دختر شهر پارس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به فوتبال، مخصوصاً خانم‌ها پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب دختر شهر پارس

یک ماه به شروع بازی‌های جام جهانی ۲۰۰۶ باقی مانده بود امتحانات پایان‌ترم زودتر برگزار کردند هیجان جام جهانی را دوست داشتم تصمیم گرفتم این بار یک نود دقیقه کامل فوتبال ببینم.

همه‌جا هیجان فوتبال بود خواننده‌ها موزیک می‌خواندند، لباس‌های مختلف آماده می‌کردند عده‌ای برای رفتن به آلمان برنامه‌ریزی می‌کردن البته من هیچ‌وقت از نظر مالی توانایی نداشتم که بروم مسابقات جام جهانی را ببینم البته آن موقع علاقه‌ای هم نداشتم.

حتی نقشه صعود را هم می‌کشیدیم که اگر با مکزیک مساوی کنیم و آنگولا را ببریم به پرتغال ببازیم می‌توانیم صعود کنیم البته این‌طور نشد.

اولین فوتبالی که نوددقیقه‌ای کامل دیدم بازی ایران و مکزیک در جام جهانی ۲۰۰۶ بود.

در خانه مادربزرگم به‌همراه خواهرم بهنوش و علی روی صورتمان پرچم ایران کشیدیم بازی شروع شد و همه ما با دقت شروع به دیدن بازی کردیم به‌جز صدای نفس کشیدنمان هیچ صدای دیگری نبود.

تیم ملی ایران در جام جهانی ۲۰۰۶ بازیکنان فوق‌العاده‌ای داشت، آقایان یحیی گل‌محمدی، مهدی مهدوی‌کیا، کریم باقری، وحید هاشمیان، علی دایی، جواد کاظمیان و هشت محبوبم علی کریمی بازیکن‌های این تیم بودند و مربی تیم ملی در آن روزها برانکو ایوانکوویچ بود البته من آن موقع خیلی شناختی از تیم ملی و بازیکنان درواقع کلاً از فوتبال نداشتم تفاوت بین آفساید و پنالتی و ضربه ایستگاهی و ... خیلی موارد دیگر را نمی‌دانستم، اولین نوددقیقه‌ای فوتبال من بازی ایران و مکزیک بود که با یک حس اضطراب خوشایند همراه بود گل اول ایران را یحیی گل‌محمدی دقیقه ۳۶ به ثمر رساند با اینکه آن بازی را ۳-۱ باختیم ولی من دوستش دارم شروع فوتبال دیدنم است بازی بعدی بازی با پرتغال بود اولین حضور کریستیانو رونالدو در جام جهانی از رونالدو خیلی خوشم آمد و همین‌طور از لویی فیگو که امیدوارم برای ضربه‌ای که کعبی به صورتش زد را فراموش کرده باشد متأسفانه آن بازی را با گل دکو و پنالتی رونالدو باختیم و فقط با آنگولا مساوی کردیم تیم ملی ایران حذف شد ولی من بازی کشورهای دیگر را می‌دیدم.