کتاب مهارت های فرزندپروری

کتاب مهارت های فرزندپروری؛ راهنمای علمی و عملی برای برقراری ارتباط لذتبخش با کودکان نوشتهٔ مژگان طاهری گلزار است و نشر نظری آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب مهارت های فرزندپروری

این کتاب راهنمایی است مفید که پیشنهادهایی واقعی و راه‌حل‌هایی پسندیده برای مسائل روزانه و مشکلات روانی که والدین با آنان مواجه هستند ارائه می‌دهد. این کتاب نه تنها پیشنهادهای معینی را ارائه می‌کند بلکه یک سری اصول اولیه را نیز برای والدین ترسیم می‌کند تا آنان بتوانند یک زندگی بدون جنگ و دعوا و تحقیر، همراه با احترام و اعتبار متقابل با فرزندانشان داشته باشند.

همه‌ٔ والدین می‌خواهند فرزندانشان امنیت داشته و پرشور و خوشحال باشند. هیچ‌کس عمداً سعی نمی‌کند فرزندش را ترسو، خجالتی، بی‌اعتماد به نفس، بی‌توجه و یا پررو و گستاخ بار بیاورد. اما طی دوران رشد، بسیاری از اطفال دارای خصوصیاتی ناپسند می‌شوند و نمی‌توانند احساس امنیت کرده و احترام لازم را برای خود و دیگران داشته باشند. ما می‌خواهیم فرزندانمان با ادب باشند ولی آنها بی‌ادب می‌شوند؛ ما می‌خواهیم آنها تمیز و مرتب باشند، ولی آنها کثیف و نامرتب‌اند؛ ما می‌خواهیم که آنها اعتماد به نفس داشته باشند، ولی آنها احساس ناامنی می‌کنند و خجالتی‌اند؛ ما می‌خواهیم که آنها خوشحال و پرشور باشند، ولی نیستند. هیچ پدر و مادری نیست که صبح از خواب برخیزد و بگوید که «امروز می‌خواهم زندگی فرزندم را تباه کنم.» هیچ مادری نیست که به خود بگوید «من امروز فریاد خواهم کشید، قُر خواهم زد و هر زمان که بتوانم فرزندم را تحقیر خواهم کرد.» برعکس اغلب مادران هر روز صبح تصمیم می‌گیرند که «امروز روز آرامی خواهد بود. هیچ داد زدن، بحث و دعوایی وجود نخواهد داشت.» اما، علی‌رغم همه حسن‌نیت‌ها، جنگ دوباره از سر گرفته می‌شود، و بار دیگر می‌بینیم چیزهایی می‌گوییم که نمی‌خواهیم، آن هم با لحنی که اصلاً دوست نداریم. هدف این کتاب این است که به والدین کمک کند تا اهداف خود را در رابطه با فرزندانشان شناسایی کرده و به آن اهداف دست یابند. نویسنده‌ٔ این کتاب طی بیست و چهار سال گذشته، با والدین و کودکان بسیار زیادی زمان گذرانده و با والدین و کودکان بسیار زیادی به طور انفرادی و گروهی جلسات مشاوره‌ای و روان ـ درمانی داشته است. بنابراین این کتاب ماحصل تحقیق‌های چندسالهٔ اوست. فصول این کتاب به این صورت هستند که انواع مادران و پدران شناسایی شده‌اند و به وسیلهٔ صفتی که دارند برای خواننده معرفی می‌شوند. خوانندگان می‌توانند مدل خودشان را در بین این مادرها و پدرها پیدا کنند. 

خواندن کتاب مهارت های فرزندپروری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب‌ها را به تمام مادران و پدران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از درباره کتاب مهارت های فرزندپروری

مادر: مادر که شدی، باید آماده شنیدن حرف‌های دیگران باشی. آماده باش که بی‌اجازه شکم برجسته‌ات را لمس کنند، درباره‌ی روش زایمانت نظر بدهند، فرزندت را زیاد لاغر یا چاق ببینند، در روش شیر دادنت دخالت کنند، بدون اجازه به فرزندت شکلات و چیپس و پفک بدهند. با دادن موبایل، محبت فرزندت را بخرند. وقتی نه می‌گویی مقابل فرزندت با تو مخالفت کنند، فرزندت را با بقیه بچه‌ها مقایسه کنند «هنوز از پوشک نگرفتی؟» «هنوز حرف نمی‌زند؟» این‌ها قسمتی از فرهنگ ماست. پس عزیزم خودت را آماده کن، چون تو نفر اول زندگی فرزندت و بزرگ‌ترین عشق زندگی فرزندت خواهی بود. به حرف دیگران قدرت نده ... چون قدرت اصلی در تو است بانو! پدر حامی: پدرهای مهربان، به بهانه این‌که فرزندتان کم‌سن و سال است، تازه به دنیا آمده، یا به مادرش زیاد وابسته است از او دور نشوید، هر زمانی که با نوزاد، کودک خردسال، فرزند مدرسه‌ای یا نوجوان خود می‌گذرانید نه تنها شما را از افسردگی دور می‌کند، بلکه تارهای نامریی محکم بین شما و فرزندتان برقرار می‌کند که هنگام نیاز باعث نجات فرزندتان از اشتباهات می‌شود. با فرزندتان دوست باشید تا هنگام نیاز بتوانید او را کمک کنید. پدر مُدرن: یکی از بزرگ‌ترین مشکلات بعد از ازدواج و بچه‌دار شدن این است که مردانی که زنان مدرن انتخاب کرده‌اند از همسرانشان انتظار دارند نقش زن سنتی را بر عهده بگیرد. زنی که زندگی اجتماعی دارد، سر کار می‌رود، مطالعه دارد، فعالیت اجتماعی دارد نمی‌تواند به یکباره بعد از بچه‌دار شدن تبدیل به خانه‌دار تمام عیار شود که همسرش در خانه هیچ کمکی به او نمی‌کند، باباهای مهربان، اگر از داشتن همسری مدرن خوشحالید، شما هم شوهری مدرن باشید. در خانه‌ای که خودتان در آن زندگی می‌کنید مهمان نباشید. گاهی کارهای کوچک و قدردانی‌های کوتاه، به همسرتان که زندگیش بعد از بچه‌دار شدن بسیار محدود شده، قدرت و نشاطی صد چند می‌دهد. پدر مهربان: برای پسرتان بهترین الگوی پدر بودن باشید، برای دخترتان بهترین دلیل که یاد بگیرد در آینده چه رابطه‌ای با همسرش داشته باشد. با همسرتان کارها را تقسیم کنید با فرزندانتان بازی کنید، با همسرتان فیلم ببینید و اوقات خوش داشته باشید. پدر و مادر حمایتگر باشید: هنگامی‌که کودک عصبانی است اشتباه کرده، سوتی داده و ... خندیدن به او باعث می‌شود احساس بدتری پیدا کند، دست انداختن کودک اگر چه به ظاهر شرایط را شاد می‌کند، ولی در واقع به شدت مخرب است. شما به عنوان والدین کودک، وظیفه دارید، او را حمایت کنید، نه این‌که باعث شرمندگی و آزار او شوید. اگر چنین منظوری ندارید هنگامی‌که کودک ناراحت است، شاد نباشید. رفتار مهلک پدر و مادرها: داد زدن، فرزندتان را منظم، خوش‌غذا، حرف گوش کن یا درس‌خوان نمی‌کند. اما قابل تضمین است که فرزندتان را لجباز، مضطرب و خشمگین یا دچار احساس بیچاره‌گی خواهد کرد. در نتیجه هر بار مجبورید بلندتر داد بزنید، هر بار از شدت خشم و عصبانیت به خود و فرزندتان آسیب می‌زنید، هر شب عذاب وجدان می‌گیرید، و روز بعد مجبورید بلندتر فریاد بزنید. مراقب باشید در این چرخه بی‌انتها نیافتید. اعتیاد به داد زدن مانند زلزله، فقط ویران‌کننده خوبی‌هاست. خانواده سهل‌گیر: کودکی که در «خانواده سهل‌گیر» زندگی می‌کند، در اجتماع با مشکلات متعددی دست و پنجه نرم خواهد کرد. او معمولا از طرف همسالان پذیرش نمی‌شود و عامل مشکلات زیادی در اجتماع خواهد شد. کودک لوس یا دست و پا چلفتی حاصل رفتار و سبک تربیتی ماست. تأثیر دعوای والدین بر کودکان: اکثر بچه‌ها متوجه ناسازگاری‌ها و تعارضات پدر و مادر می‌شوند و اگر به طور مداوم شاهد زد و خورد آنها باشند، نشان‌هایی از پریشانی و ناراحتی‌های فیزیکی و احساسی از خود بروز می‌دهند. ارتباط عمیق عاطفی کودک با مادر، او را به طرز وسواس‌گونه‌ای نگران مادر می‌کند. کودک از هر خطری که به رغم خودش مادر را تهدید کند شدیداً هراسان می‌شود. دعوای والدین از نظر کودکان خطری برای مادر محسوب می‌شود. به همین جهت کودکان خانواده‌های آشفته، بیماری‌های بیشتری را تجربه می‌کنند و از آن‌جا که نگاه و طرز فکرشان از همین استرس‌ها و ناامنی‌ها تأثیر می‌پذیرد بیشتر از سایر کودکان در معرض ابتلا به بزهکاری قرار می‌گیرند. والدین مقتدر: والدین مقتدر، تن صدا، نگاه و رفتار مقتدرانه دارند. تن صدای آنها آرام و محکم است. والدین مقتدر داد نمی‌زنند زیرا داد زدن نشانه ضعف است، نشانه ترس است. نشانه‌ی عدم کنترل و مدیریت است. والدین مقتدر به چشم‌های فرزندشان نگاه می‌کنند، محکم و آرام کار درست را بازگو می‌کنند و بعد بی‌توجهی می‌کنند. حتی اگر فرزندشان گوش نکند. سپس اگر لازم باشد مجدد آن را به همان شکل تکرار می‌کنند. نهایتاً به کمک فرزندشان می‌روند. والدین مقتدر منبع آرامش فرزندشان هستند نه استرس و ترس، و فرزندشان برای آنها احترام قائلند.