کتاب رساله مراتب یقین

کتاب رساله مراتب یقین نوشته زهرا کدخدامزرجی و علی‌‌اکبر ضیایی است. این کتاب را انتشارات بین المللی امین منتشر کرده است.

درباره کتاب رساله مراتب یقین

یقین به معنای علم و ازبین‌بردن شکّ و تحقیق امر است. یقین نقیض شک و علم نقیض جهل است. متکلمان و فلاسفه یقین را این‌گونه تعریف کرده‌اند: «الیقین هو التصدیق الجازم المطابق الثابت»، و یا «هو اعتقاد الشیء بأنه لا یمکن الا کذا مطابقاً للواقع غیر ممکن الزوال».

این کتاب به معنای یقین در نگاه فلاسفه اسلامی و متصوفان می‌پردازد. این کتاب کمک می‌کند علاقه‌مندان به فلسفه اسلامی اطلاعات کاملی در زمینه یقین داشته باشند. 

خواندن کتاب  رساله مراتب یقین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به تصوف و تفسیر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب رساله مراتب یقین

عبدالله افندی بوسنوی بیرامی در میان علمای عصر عثمانی به "شارح الفصوص" و در میان مردم بوسنی به "غائبی" شهرت داشت. محبی در خلاصة الأثر، خانجیج در الجوهر الأسنی، خیر الدین زرکلی در الأعلام، حاجی خلیفه در کشف الظنون، و اسماعیل باشا بغدادی در هدیة العارفین، و عمر رضا کحاله در معجم المؤلفین گوشه هایی از زندگی وی را تشریح کرده‌اند.

حاجی خلیفه در کتاب کشف الظنون او را به نام "عبدی شارح الفصوص" نام‌برده است. محبی در کتاب خلاصة الأثر او را عبدالله رومی و یکی از علمای روم و بزرگان مشهور که به حق‌الیقین واصل گردیده است نامیده است. اسماعیل باشا بغدادی وی را عارف بالله عبدالله عبدی بن محمد بوسنوی بیرامی متوفی سال ۱۰۵۴ هـ معرفی کرده است.

عبدالله افندی عالمی بود که در تمام علوم عقلی و نقلی به درجه‌ای بزرگ و منزلتی رفیع نائل گردیده بود. او در روم زاده شد و در آنجا رشد کرد و از عارفان بزرگ بهره گرفت و خرقه‌پوشید و از بسیاری از دانشمندان علوم قرآنی را فراگرفت و در همه علوم بر همگنان و هم‌عصران خویش برتری یافت. او در سال ۱۰۴۶ هجری قمری به زیارت مدینةالنبی رفت و آرزو داشت عارف نامدار سالم بن احمد شیخان باعلوی حسینی را زیارت کند، اما این آرزو بر او برآورده نگردید، زیرا آن عالم چند روز قبل از رسیدن عبدالله افندی به مکه از آنجا رفته بود. وی به مصر و شام مسافرت کرد و با علمای آنجا ملاقات نمود و در دیگر بلاد اسلامی شهرتی به هم زد و نزد بزرگان حکومت اسلامی منزلتی عظیم یافت.

شیوخ بزرگی نزد وی به تحصیل پرداختند و از دریای وجود او بهره گرفتند که از جمله آنها می‌توان به شیخ غرس الدین حسینی و شیخ محمد میرزا دمشقی صوفی و شیخ محمد مکی مدنی و سید محمد ابن ابی‌بکر قعود اشاره کرد. مرادی در کتاب سلک الدرر فی اعیان القرن الثانی عشر یوسف خطیب مدنی حنفی را از جمله شاگردان عبدالله افندی معرفی کرده است. ابن غزی نیز در کتاب دیوان الاسلام مفتی احناف مدینه منوره، سید شریف عبدالکریم بن عبدالله خلیفتی (۱۰۷۰-۱۱۳۳ هـ)، را از جمله شاگردان وی دانسته است، اما سید شریف عبدالکریم ۱۶ سال بعد از وفات عبدالله افندی بوسنوی (د. ۱۰۵۴ هـ) زاده شده است، بنابراین نمی‌توانسته است که شاگرد عبدالله افندی باشد.

او دارای تألیفات بسیاری بود که مهم‌ترین وشریفترین آنها کتاب شرح علی الفصوص از محیی الدین ابن عربی و شرح بر التائیة از ابن فارض و شرح علی نظم مراتب وجود که نظم از غرس الدین حسینی و مراتب الوجود از جبلی بود و رسالة فی تفضیل البشر علی الملک.