کتاب جمهوری کنیا

کتاب جمهوری کنیا نوشته احمد علامه فلسفی است که به معرفی ویژگی‌های طبیعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و جاذبه‌های گردشگری کشور کنیا می‌پردازد و روابط ایران با این کشور را بررسی می‌کند.

 درباره جمهوری کنیا

جمهوری کنیا که در شرق قاره آفریقا قرار گرفته‌است، با مساحت ۵۸۲۶۴۶ کیلومتر مربع، و پس از ماداگاسکار، چهل و هفتمین کشور وسیع دنیاست. که از مقدار مساحت مذکور '۵۶۹۲۵۰ کیلومتر مربع آن خشکی و مابقی را آب‌های داخلی از جمله دریاچه‌های ویکتوریا و رودلف را تشکیل داده‌است.

همسایگان آن شامل کشورهای تانزانیا در جنوب، اوگاندا در غرب، سودان در شمال غربی، اتیوپی در شمال، سومالی در شمال شرقی می‌باشند و اقیانوس هند نیز در شرق آن واقع گردیده‌است.

کشور کنیا به هشت استان تقسیم شده  که هر کدام توسط یک استاندار اداره می‌شود. هر استان به ۷۱ منطقه، هر منطقه به ۲۶۲ بخش و هر بخش به ۱۰۸۸ ناحیه تقسیم شده‌اند. دولت بر کار استانداری‌ها نظارت می‌کند. جمعیت کنیا ۵۰ میلیون نفر است . مومباسا، کیسومو و ناکورو شهرهای مهم آن محسوب می‌شوند.

با عبور خط استوا از کمربند میانی کنیا، مناطق مرکزی، شمال و شمال شرقی بسیار خشک و گرم است. اما مناطق ساحلی که در کنار اقیانوس هند قرار دارد آب و هوایی گرم و مرطوب دارد.

کنیا آب و هوایی معتدل دارد. در مناطق ساحلی هوا گرم و مرطوب و در مناطق شمالی و شمال شرقی بسیار خشک و گرم است.

 خواندن کتاب جمهوری کنیا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه‌‌مندانبه کشورشناسی مخاطبان این کتاب‌اند.

 بخشی از کتاب جمهوری کنیا

تاریخ استعمار در کنیا

اغلب تاریخ شناسان اعتقاد دارند که دوران مستعمراتی کنیا از زمان تحت‌الحمایه شدن سلطان زنگبار توسط آلمانها در سال ۱۸۸۵ و تأسیس کمپانی امپراطوری بریتانیا – شرق آفریقا در سال ۱۸۸۸، شروع شده‌است.

بریتانیا اقدام به احداث خط آهن اوگاندا – کنیا کرد که با وجود مخالفت قبایل مختلف، بویژه مردم ناندی به رهبری «اورکویوت» از سالهای ۱۸۹۵ تا ۱۹۰۵، موفق به ساخت آن شد.

با آغاز جنگ جهانی اول در اوت ۱۹۲۴، دولتمردان آفریقای شرقی بریتانیا و تانزانیا، توافقنامه آتش‌بس را امضا کردند که مناطق مستعمراتی دور از جنگ مستقیم باشد. هر چند کلنل پل وان لتو ووربک پس از بدست گرفتن فرماندهی ارتش آلمان، تصمیم گرفت تمامی منابع بریتانیایی را محاصره کند. با شکست دادن نیروی دریایی بریتانیا، آلمانها، تجهیزات بریتانیا را تصرف کردند.

پل وان لتو ووربک به مدت یازده روز در زامبیا بود تا عهدنامه صلح به امضاء رسید. برای خارج کردن وان لتو از سرزمین‌های داخلی، بریتانیا، ارتش هند را به کمک کشتی‌های متعدد به آنجا منتقل کرد. آنها به کارگران بسیار زیادی نیاز داشتند تا تجهیزات و آذوقه را با پای پیاده به مناطق داخلی حمل کنند. سرانجام گروه‌های حمل و نقل شکل گرفتند و بیش از ۴۰۰۰۰۰ آفریقایی، بهای سیاست طولانی مدت را پرداخت کردند.

بدترین استعمارهای امپراتوری بریتانیا

مردم از جنایات و غارت‌هایی که هزینه رونق و انقلاب صنعتی در بریتانیا را پرداخت کرد، آگاهی ندارند. نمی‌دانند که بریتانیا در قرن هجده وارد یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان شد و آن را بعد از دو قرن غارت، به یکی از فقیرترین کشورهای دنیا تبدیل کرد.

در سال ۱۹۲۲امپراتوری بریتانیا در اوج خود قرار داشت و بر یک‌پنجم جمعیت و یک‌چهارم مساحت کل جهان حکومت می‌کرد. طرفداران امپراتوری می‌گویند انگلیس تحولات و توسعه‌های اقتصادی زیادی در مناطق تحت کنترل خود ایجاد کرد، اما منتقدان به قتل‌عام، قحطی و استفاده از اردوگاه‌های کار اجباری توسط امپراتوری بریتانیا اشاره می‌کنند .

انگلستان در طول تاریخ حضور خود در فضای بین الملل به عنوان یک بازیگر، سیاهه‌ای از دخالت‌ها و جنایت‌های فراموش نشدنی به جای گذاشته است که آشنایی با بخش کوچکی از جنایت‌های این کشور علیه مردم کشور‌های مختلف می‌تواند نشان دهنده تلقی و نوع نگرش این کشور در مناسبات بین المللی باشد.

جنایتکاران معمولاً خود را تبرئه می‌کنند؛ اما تاریخ همه‌چیز را روشن خواهد کرد. تاریخ ۴۰۰ ساله استعمارگری انگلستان پر است از جنایات وحشیانه، جنایاتی که اسناد آن در حال رو شدن است. شعار این دولت استعمارگر در طول تاریخ استعمارگری‌اش پیشرفت و رونق اقتصادی در تمام جهان بوده است؛ در پس این شعار زیبا اسناد تاریخی چیز دیگری می‌گوید. این اسناد وقتی اعتبار بیشتری می‌یابد که توسط خود غربی‌ها منتشر شود.

سایت «لیست ورس» ۱۰ مورد از بدترین جنایات انگلستان را بررسی کرده است. البته به لیست زیر موارد دیگری نیز می‌تواند اضافه شود از جمله کشتار ۱۰ میلیونی مردم ایران در اثر قحطی بین سال‌های ۱۹۱۷ و ۱۹۱۹ که به گواه تاریخ، سیاست‌های انگلستان عامل آن بوده است. حال نگاهی به موارد ۱۰ گانه لیست ورس می‌اندازیم توجه شود که تنها اطلاعات و آمار از سایت لیست ورس گرفته شده است؛در اینجافقط در رابطه با کشورکنیا اشاره می شود :

اردوگاه‌های کنیا دهه ۱۹۵۰

مردم کنیا می‌خواستند که منابع کشور خودشان را در دست داشته باشند. هنوز کاری نکرده بودند که دولت استعمارگر انگلستان از ترس شورش مردم 1.5 میلیون نفر را در اردوگاه‌های کار اجباری زندانی کرد. آدم نمی‌داند به این ریاکاری بخندد یا گریه کند. شعار اردوگاه «کارگر و آزادی» بود. تا حد مرگ کارگران مجبور به کار می‌شدند و خیلی‌ها طاقت این کار سخت را نداشتند و می‌مردند. جنازه‌ها را در گورهای دسته‌جمعی می‌ریختند. کارگران به‌صورت رندوم اعدام می‌شدند تا همیشه ترس از شورش در دل بقیه باشد. جنایات این اردوگاه در عقل نمی‌گنجد. چشم‌ها را از کاسه در می‌آوردند. گوش‌ها را می‌بریدند. با سیم خاردار شلاق می‌زدند. مقعد مردها را با چاقو پاره می‌کردند. سینه زنان را می‌بریدند. مردها را با تبر اخته می‌کردند و به آن‌ها تجاوز می‌کردند. زنده‌زنده می‌سوزاندند.