نظرات کاربران درباره کتاب در انتظار گودو

نمایشنامه به شکل بسیار جالبی پوچی و زندگی ابزورد انسان ها رو نشون میده

برخلاف دوستان به نظرم ترجمه خوب و روانی بود. مقاله آخر هم به بررسی تاریخچه تئاتر ابزورد می پردازه و نکات خوبی داره که می تونه به درک این نوع از نمایشنامه ها کمک کنه

اگر به فلسفه علاقه دارید بخونید، چون غیر از این با مفهوم کتاب ارتباط برقرار نمی کنید و براتون ملال انگیز می شود. کتاب هم یک مؤخره جذاب دارد که به تآتر و فلسفه و... می پردازد. ترجمه هم خیلی بد نبود و به نظرم بچه ها کمی زیاده روی کردند. اگر متن اصلی بخونید خیلی خیلی بهتره. اگر تهوع (ژان پل سارتر) را دوست داشته باشید و به فلسفه هم علاقه داشته باشید به نظرم از این کتاب هم لذت کافی رو می بردید.

در انتظار گودو خود را در لباس فلسفه و پوچی پنهان کرده است، اما در عمقش چیزی جز خلأیی بی‌تپش و بی‌جان نمی‌تپد. ساموئل بکت وانمود می‌کند که می‌خواهد تجربه‌ی «انتظار» را به تماشاگر منتقل کند، اما آنچه بر صحنه جاری می‌شود، نه انتظار است و نه اضطرابِ درونیِ انسان در برابر بی‌پاسخ‌بودن هستی؛ تنها تکراری بی‌ثمر از جملاتی بی‌جهت، مکث‌هایی کش‌دار و حرکاتی بی‌معناست. نمایش به‌جای آن‌که ما را در ساحت حس و تجربه غرق کند، در سطح ایده می‌ماند، ایده‌ای که می‌خواهد بگوید: «ما منتظریم، و آن‌چه منتظرش هستیم، هرگز نمی‌آید.» اما این «نگفتن» به‌جای آنکه تأمل‌برانگیز باشد، صرفا تهی است. بکت از پسِ ساختنِ تجربه‌ی انتظار برنمی‌آید؛ چون هیچ اضطراب، هیچ تمنا و هیچ امیدی در نمایش زنده نیست. ولادیمیر و استراگون نه شخصیت‌اند، نه نماد؛ دو سایه‌اند در خلأیی که حتی پوچی هم در آن پژواک ندارد. گفت‌وگوهای‌شان نه مکاشفه است و نه اعتراف، بلکه نوعی پرگوییِ بی‌دلیل است که وانمود می‌کند فلسفی است. بکت می‌خواهد ما را در سکوت و تکرار غرق کند تا معنا از میان برود، اما فراموش می‌کند که حتی بی‌معنایی هم باید حس شود. انتظار، اگر قرار است چیزی باشد، باید در ما اضطرابِ رسیدن و نرسیدن را بیدار کند؛ در گودو اما هیچ نمی‌تپد، هیچ نمی‌لرزد، هیچ انتظاری در کار نیست. در پایان، گودو نمی‌آید، اما نه چون جهان پوچ است؛ بلکه چون «نمایش نتوانسته ضرورتِ آمدنِ او را در ما بیدار کند». ما بی‌تفاوت از صحنه بیرون می‌رویم، نه بُهت‌زده از پوچی، بلکه خسته از خلأیی که خودِ اثر در دامش گرفتار شده است. در انتظار گودو ادعای گفت‌وگو با نیستی دارد، اما در عمل فقط به‌صدای بی‌رمق خودش گوش می‌دهد.

عادت، انتظار، دور باطل... خلاصه ای از این نمایشنامه شاهکار.

ترجمه انگار هذیون های شخصی رو میگفت؛ پراکنده ، بی ربط و گیج کننده. درباره محتوای نمایشنامه پرده اول و دوم شاید در ظاهر شبیه باشن اما محتوایی و درکی که به مخاطب میرسونن متفاوته، باعث میشه ذهنتون خیلی درگیر بشه و به علاقمندای آثار فلسفی پیشنهاد میشه