نظرات کاربران درباره کتاب مسخ و داستان های دیگر

خود کافکا در روزهای آخر عمرش گفته بود که تنها داستان‌های کامل‌اش از نظر خودش، «مسخ»، «در سرزمین محکومان»، «هنرمند گرسنگی»، «حکم» و «آتش‌انداز» (فصل اول رمان «آمریکا») اند. حالا اینکه شخصیت فوق‌العاده حساس و توانا به شناسایی کوچک‌ترین جزئیاتی که این آدم داره و زندگی نه‌چندان اقبال‌دیده‌اش باعث شده که رمان‌هایی به اون درخشانی و اهمیت رو نیمه‌کاره رها کنه و نامطلوب ببیندشون («محاکمه»، «قصر»، «آمریکا») بحثیه که جاش توی یک مرور کتاب نیست به‌گمان‌ام. خواستم بگم سه داستان از اون «کامل»ها توی این مجموعه موجود اند و ترجمه‌ای هم که ازشون شده بهترین ترجمهٔ فارسی کافکاست. علی‌اصغر حداد واقعاً خودش رو وقف کافکا و کاویدن در دنیا و زبان‌اش کرده، دم‌اش گرم. پیشنهادم (که طاقچه هم فکر نکنم ابداً بدش بیاد!) اینه که قبل از خوندن داستان مهم «هنرمند گرسنگی»، داستان «بارتلبی محرر» از هرمان ملویل رو بخونید که ترجمهٔ خوب آقای کاوه میرعباسی ازش رو هم می‌تونید اینجا پیدا کنید.

اگر کسی مسخ کافکا را چیزی بیش از یک خیال‌پردازی حشره‌شناسانه بداند به او تبریک می‌گویم چون به صف خوانندگان خوب و بزرگ پیوسته‌است. ولادیمیر ناباکوف

شاهکار

شاهکار،شاهکار،شاهکار. من آدمی نیستم که بخوام کافکا رو نقد یا تحسینش کنم،هیچ کسی نمیتونه. فقط میتونم بگم شاهکار،مخصوصا با این ترجمه. داستان درباره ی تاثیر قدرت حرف میزنه،درباره ی خانواده حرف میزنه،درباره ی عشق و ارزش حرف میزنه،اما اگه به مسخ فقط یه داستان تخیلی نگاه کنی هیچکدوم از اینها رو نمی بینی.فقط یه مرد رو میبینی که تبدیل به سوسک شده. شاهکار،شاهکار،شاهکار. تا بعد

من صوتیش رو گوش کردم جالب بود تو سبک خودش

مسخ رو دوست داشتم...

فقط خود داستان مسخ خوب بود و پایان خوبی هم داشت فضا سازی داستان خیلی خوب بود

کتاب سرگذشت کارمندی جزئی را روایت می کند که صبح یک روز هنگام بیدار شدن حس عجیبی را در پشت خود دارد و نمی تواند از جایش بلند شود ، گویی توده ای بشقاب مانند پشتش را سفت کرده!! این داستان با برخورداری از عناصر ادبیات سوررئالیسم ، دست خواننده را در تفسیر چگونگی و علت وضعیت اول شخص داستان باز می گذارد گرچه اساتید بزرگی همچون ولادیمیر ناباکوف نیز بر این اثر کافکا مقاله تحلیلی نوشته اند که برای تقویت فهم استعاره های متن توصیه میشود. کتاب های بیگانه آلبر کامو ، کرگدن از اوژن یونسکو و کوری به قلم ژوزه ساراماگو را از لحاظ مقصود نوشتاری در ردیف این کتاب قرار می گیرند.

کتاب مسخ داستان عجیب و جذابی بود

کتاب خوبی برای خوانندگان که نیاز به فکر کردن داره و بعضی داستان هلش واقعا عالیه

برام متفاوت بود... و جالب...

نحوه ی تمووم شدنش رو دوست نداشتم مثل حقیقت تلخ بود

اصلا خوشم نیامد

بنظرم کافکا ذهن مریضی داشته و اذهان مریض هم درکش میکنن :| چندتا داستان بی سر و ته و پوچ بود، پایان هیچکدوم به دلم ننشست