نظرات کاربران درباره کتاب صبحانه در تیفانی

خب، این کتاب و بخاطر تعریفی که از کاراکتر زنش شنیده بودم خوندم.پرداخت خوب و نثر لذت بخشی داشت.و پر از تشبیهات مطبوع و دیالوگ های هوشمندانه.شخصیت مرد داستان «بازداری هیجانی» داشت که گاهی به «محرومیت هیجانی» هم میرسید. اما هالی،رسما کلکسیون اختلالات روانی بود! از کلپتومنیا بگیر تا انواع طرحواره ها و تروما و آخرشم که شیزوفرنی!با توجه به فضای جنگ, رمان قابلیت های زیادی برای پرداخت جامعه شناسانه داشت که همه بالقوه می مونن و فدای سرگشتگی ها و بوالهوسی ها و افسردگی های یه زن بی هویت، میشن! فساد،تجمل و مصرف گرایی ،اعوجاج جنسی و زوال خانواده بعنوان حقایق غیرقابل گریز، در بستر داستان جریان دارن.هالی، نماینده جامعه ایه که همه میخوان بهش کمک کنن(چه با حسن نیت چه بخاطر نفع و لذت) ولی هیشکی نمی تونه هالی و از دست خودش نجات بده.و نویسنده ناامیدانه و البته بیشتر ساده لوحانه با آرزوی خوشبختی کردن برای هالی و گربه اش، سعی میکنه از تلخی زوال و انحطاطِ محتومِ کاراکترِ پریشانِ قصه اش، کم کنه.

بیشتر نظرات خوندم گفتند که این چی بود!چرا مثلا انقدر معروف شده! باید به این توجه کنید که این کتاب دهه ۶۰میلادی ! یا دهه ۴۰شمسی نوشته شده و زنی بی پروا که خیلی راحت رگ خواب مردا رو پیدا میکرد تو اون دوره زمونه و فضای بسته اون موقع داشته زندگی میکرده و به حرف مردمم توجه نمیکرده و میگفته همینی که هست... میخواید بخواید میخوایدم نخواید ولی مجبورید منو تحمل کنید.. با زنای این دوره زمونه مقایسه نکنید...واسه همینم هالی از شخصیت های ماندگار آمریکا شده و همین طور زندگی من ...با اینکه زن بدکاره بود اما با اینحال به دلت مینشست و اصلا ازش بدت نمیومد... و بعد کتاب باید فیلمشو ببینید که توصیفاتی که تو کتاب از موها و لباس های هالی شده،آدری هپبورن به بهترین شکل اجراش کرده، البته هالی کتاب یاغی تر از فیلمه و چهره ادری چهره ی معصومانه تره... و در آن زمان استایل (مخصوصا لباسی که صبح زود ویترین تیفانی نگاه کرد) و آرایش آدری ( به خصوص رژ سالمونی رنگش ) با همکاری هوبرتو ژیوانشی اونو به اسطوره مد تبدیل کرد...🙂 و نکته جالبه دیگه از این فیلم که قرار بوده مرلین مونرو هالی بازی کنه اما چون دوقطبی بودنش شدت پیدا کرده بود نتونست... با اینکه جفتشونو دوس دارم اما خوشحالم که آدری بازی کرد...

واقعا از قدرت نویسنده لذت بردم داستان کوتاهیه ولی به قول یکی از دوستان داستان تا همیشه گوشه ای از ذهن ادم‌میمونه خیلی خوب بود خیلی

کتاب درمورد زن جذاب و آزاد و بی پرواییه که به طور ناگهانی وارد زندگی یکی از همسایگانش میشه و به طور ناگهانی هم برای همیشه اون جا و اون مرد رو ترک میکنه.. شاید بشه گفت داستان کتاب تا حدی مشابه گتسبی بزرگ فیتزجرالده. ازون کتاباییه که کوتاهن ولی تا همیشه فضا و داستانشون یه گوشه از ذهن باقی میمونه..

یک قصه‌ی کوتاه و در ذهن ماندگار؛ نویسنده خیلی خوب و ماهرانه ریتم داستان رو نگه می‌داره و این کمک می‌کنه با جملات کم و به اختصار شما وارد فضاها بشید و گاه در بک‌سری جزییات دقیق میشه تا خواننده جزییاتو از دست نده؛ از خوندنش پشیمون نیستم.

خیلی رنگی بود کتاب😍حس خوبی هم داد.ولی اگه فیلمو دیدید یا کتابو خوندید این نکته رو مد نظر قرار بدید که پایان های متفاوتی دارن،من پایان کتابو بیشتر دوس داشتم واقعی تر بود.خیلی دوس دارم کتابای شبیه اینو بخونم،کسی پیشنهادی نداره؟

به نظرم کتاب ش چیزی نداشت اشتیاق منو زیاد کنه برای تموم کردنش ترجمه ی جالبی هم نداشت و بسیار کتابی. ضمن این که این کتاب می تونم بگم یه کتاب نیویورکی ه یعنی لوکیشن که نیویورک هست ولی رفرنس های موجود هم مربوط به برادوی و دیگر چیز های مختص نیویورکه که من اصلاً هیچ ایده ای ازش ندارم برای همین زیاد برام جالب نبود بیشتر هدفم از این خوندش این بود که وقتی فیلمشو دیدم با کتابش مقایسه کنم. 😅

این رمان خیلی معروف آمریکاییه و یه فیلم خیلی معروف تر هم به همین اسم ازش ساختن که عکسش روی جلد کتابه. من انتظار خیلی بالایی هم از فیلم و هم از کتاب داشتم و هر دو متوسط و معمولی بودن. نمیدونم چرا انقدر معروف شدن.😕

اول کتابشو خوندم بعد فیلمشو واقعا عالی بود تو فیلمش که با بازی ادری هپبورن بود خیلی جذاب بود فیلمشو بیشتر دوس داشتم واقعا داستان عالی داره وبه خوبی نوشته شده یکی از بهترین رمان هایی بود که خوندم #چاپی

کتاب رو خوندم و فیلم اقتباس شده از روی کتاب رو هم دیدم. فیلم چندان خوبی نبود ، اما از خوندن کتاب لذت بردم

امتیاز م ۳.۵ است. کتاب دوست داشتنی، کوتاه و ساده ای بود. توصیفات نویسنده موجز و گویا بودن و خواننده را از اولین سطور درگیر میکنه. . . داستانِ نویسنده‌ی تازه‌کاری در نیویورک در اواخر جنگ جهانی دومه، که در همسایگی دختری زندگی میکنه که آزاد، زیبا است و رفتارش تا حدی خارج از عرف اون زمانه. . . نویسنده این کتاب گویا دوست کودکی هارپر لی نویسنده کتاب معروف «کشتن مرغ مقلد» بوده. . . از روی این کتاب فیلمی اقتباس شده که نقش به یادماندنی هالی رو‌ آدری هپبورن بازی کرده.( پایان بندی کتاب و فیلم متفاوته ). . . ~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~. . . «من نه. هیچ وقت به چیزی عادت نمیکنم. آدمی که به همه چیز عادت میکند فرقی با مرده ندارد.» . . . «با چشمانی بی حالت نگاهم کرد و دماغش را مالید، انگار که بخارد. بعد‌ها بارها این ژست را دیدم و فهمیدم نشانه‌ی آن است که آدم پا به حریمِ ممنوعه گذاشته، مثل بسیاری از مردم که علاقه‌ی جسورانه‌ای به در میان گذاشتن اطلاعات شخصی‌شان دارند، اما هر جور سوال‌ مستقیم، هر جور سوالی که گیرشان بیاندازد، آن ها را در موقعیت دفاعی قرار میدهد.» . . . «این اشاره‌ی بذله‌گویانه‌ی او‌ به این مصائب هولناک و رقت انگیز بود و به وضوح عیان می‌کرد که او چقدر از درک واقعیت‌های مأیوس‌کننده پیش رویش عاجز است.» . . . «آن هفته های آخر،...،خیلی محو در خاطرم مانده‌اند، شاید به این دلیل که فهمِ متقابلِ ما به آن عمقِ دلپذیر رسیده بود، آن‌جا که واسطه‌ی ارتباطِ میانِ دو نفر بیشتر سکوت است تا کلمه، وقتی سکوتی محبت آمیز جانشینِ درگیری‌ها، گفت‌و‌گو‌ها و رفت‌و‌آمد‌های پرتنشی می‌شود که لحظات پرنمود‌تر و به ظاهر پر‌شور‌تر دوستی را می‌سازند.» . . . «...بالاخره ترسیدم، چون ممکن است تا ابد طول بکشد.تا وقتی چیزی رو دور نینداخته باشی، نمیفهمی مال تو بوده...» . . . «هر بحثی که راه می‌انداخت مثل چوب تر بود؛ دود می‌کرد، اما آتش نمی‌گرفت.» . . . «هرکس تو زندگی بهت اعتماد به نفس داد تا ابد بهش مدیونی.» . . . «چشمان سردش داشتند جراحی‌ام می‌کردند، شکاف‌های تمیزی در وجودم می‌دادند تا درونم را کشف کنند» . . . «شاید او، مثل اغلب ما در کشوری خارجی، نمی‌توانست موقعیت آدم‌ها را تشخیص دهد و قابی برای تصویرشان پیدا کند(کاری که در کشور خودش به راحتی انجام می‌داد)، درنتیجه باید همه‌ی آمریکایی‌ها را به یک چشم قضاوت می‌کرد. ....»

فکر کنم امتیازم به کتاب حدود ۴.۵ باشه. ولی خب واقعاً عالی بود. تجربه‌ای لذت‌بخش که یک‌روزه تمومش کردم. چیزی که من رو مجذوب داستان‌های کاپوتی می‌کنه، قلمشه. انگار می‌دونه باید چه کلمات و جملاتی رو به‌کار ببره تا مخاطب رو دنبال خودش بکشونه. و خود داستان هم نمونه‌ی کامل یک داستان آمریکایی اصیل بود. شخصیت اصلی داستان، با نامی تقریباً نامشخص -که تا آخر داستان فاش نمی‌شه- کاملاً منفعله و بیشتر شبیه یک تماشاچی. و هالی، دختری سرزنده، حرّاف و به‌احتمال قریب به یقین، مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی. اتفاقات متنوعی که رخ می‌دن و هم سرگرم‌کننده‌ن و هم گاهی شگفت‌انگیز.

این کتاب در کلاس داستان نویسی برای یادگیری توصیف شخصیت معرفی شد. کاپوتی در این کتاب به زیبایی به توصیف دختری جوان میپردازه.

یه کتاب بی نظیر! داستان درباره هالی گولایتلی هست که از زبان همسایه طبقه بالاییش روایت شده! دختری جالب که همه خیلی زود جذبش میشن ، با اینکه اوایل کتاب حس میشه که با احساسات بقیه بازی میکنه اما از اواسط کتاب بشدت به هالی علاقمند شدم! بعنوان یه پزشک نظرم اینه که هالی دچار بایپولار دیزوردر وحشتناکی بوده که خب باهوش بودنش هم دور از انتظار نیست با وجود چنین چیزی، افسردگی های گاه گاهش هم که با تیفانی رفتن بهتر میشه ، بیشتر آدمو میبره به سمت اینکه یه مانیک دپرشن وحشتناک باعث تمامی کارهای حساب نشده شخصیت اصلی کتاب شده که خب اصولاً همراه با هوش فوق‌العاده است. با خوندن این کتاب بیش از پیش میفهمم که اصلا ظاهر آدما ملاک قضاوت قلبشون نیست. در کل یک درام تا حدودی عاشقانه و توصیف های بسیار ماهرانه نویسنده که قلمی بسیار بسیار گیرا داره و باعث شد من یکروزه کل کتاب رو بخونم. ترجمه بسیار روان هست و صد البته که ترومن کاپوتی یک نابغه بوده که چنین کتابی رو نوشته!

هالی از اون شخصیت هایی ست که تو وجود هر دختری هست! دختری زیبا، جسور، بی وطن، ناشناس، خیلی باهوش، در عین حال خیلی ترسو، احمق... شخصیت اول از شخصیت های محبوب منه، آدمی با ویژگی های رفتاری ضد و نقیض و مملو از تضاد، اما انقدر خوب نوشته که درکش میکنی. باهاش همراه میشی (مثل شخصیت اول زندگی در پیش رو از رومن گاری) کتاب جذاب و روان نوشته شده ، شخصیت ها خوب در اومدن، داستان قشنگی داره. هوشمندانه روایت شده. از فیلمش خیلی قشنگتره و پایانش فرق داره با فیلم.

کتاب خوبیه

من فیلمش رو دیدم و پیشنهاد می کنم شما هم ببینید چون خانم آدری هپبورن شخصیت هالی رو خیلی خوب بازی کردند .

هالی زنی جذاب هست و این جذابیت رو بیش از همه مدیون شخصیت قوی ای که داره، هست.

از روی تعریف بقیه کتاب رو انتخاب کردم ولی اینقدر هم جذاب نیست که تعریفش کردن .گاها خیلی رویایی و دور از هم بود توصیفاتش

چقدر قشنگ بود چه پایان دلنشینی داشت، لذت بردم

یه توصیه اول کتاب رو بخونید بعد فیلمش رو ببینید آدری هپبورن عالیه، ولی مجموعه فیلم و حتی شخصیت اول مرد فیلم اصلا با کتاب همراه نیست(البته از نظر من) .

رمان کوتاه، روان و جذاب شخصیت هالی شما رو تا اخر دنبال خودش میکشونه از کتاب های کلاسیکیه که به نظر من باید خوند من لذت بردم، تجربه خوبی بود خوندنش

کتاب در مورد دختریه که آزاد و رهاست و در قید و بند نمیگنجه. داستان لایه های پنهان زیادی داره و نمادهای خیلی قشنگی توش جا داده شده. نویسنده بسیار قوی هست. جوری که قفس بدون پرنده نماد عشق یه طرفه راوی شد یا جوری که سیب له شده ای که از پنجره پرت شد بیرون نماد عشق برای هالی بود باعث شد عاشق کتاب بشم. نویسنده عالی بود هیچ تفنگی تو کتاب نبود که شلیکش رو انجام نده.

چهل و دومین کتاب من در طاقچه... شخصیت زن این داستان یک جورهایی فوق العادست! از اونهایی که اگر بخونیدش می‌ره تو ذهنتون و دیگه نمیاد بیرون! چهل و یکمین کتابی که اینجا خواندم و نظرم و نوشتم مربوط به کتاب قلعه حیوانات بود که پاکش کردن!😅

رمان کوتاهی بود و بااین‌که اتفاق شاخ و دور از انتظاری داخلش رخ نداد، و با این‌که پایانش رو می‌دونستم، اما نویسنده به‌خوبی تونست کنجکاوم کنه تا بدونم هالی گولایتلی که بود و چه کرد! می‌شد توی چند ساعت تمومش کرد و حس خوبی توی قلبم به جا گذاشته.

روایت اول شخص و نویسنده آمریکایی منو متقاعد می کنن ی کتابو تا آخر بخونم صبحانه در تیفانی دیگه شاهکار نیست / پایان کتابو نویسنده خوب جمع کرد اینو قبول دارم ولی در زندگی کنونی دیدن چنین خانم هایی دور از ذهن نیست که انگشت شمار کنیم ، همین درک شخصیت به داستان کمک می کنه اما درک نیویورک چند ده سال پیش سخته برام. برای اوقات فراغت می‌تونه خوب باشه / راوی مرده و شخصیت اصلی زن حقیقتا جسورانه است

به نظر من داستان جدیدی نیست. داستانهایی که موضوعشون اینجور خانومهان کلا دیگه یاد گرفتیم امتظار نداشته باشیم سرنوشت خوبی داشته باشن. خیلی بلا سر دختره میاد اما هیچکدوم دور از انتظار نیست ولی واقعا ذره ای دلسوزی و همزادپنداری در آدم ایجاد نمیکنه با این که داری داستان یه قربانی رو میخونی. یکی که از اول زندگی سخت و بدی بهش تحمیل شده و همه ی این مشکلات و سختیها باعث اختلال روانیش شدن. اما با همه ی اینها شخصیت عجیب و غریب هالی جوریه که نمیتونی کتاب رو زمین بذاری انگار دلت برای دیوونگیش تنگ میشه. کتاب خوبیه. نثر خوبی داره خوب هم ترجمه شده. اما خوبه که کوتاهه طولانی بود حوصله سربر میشد.

داستانی تقریباً پرکشش ولی با گره‌های کوچک داستانی.

سرگرم کننده بود ولی خیلی جالب نبود،آنقدرکه ازش تعریف شده بود، شبیه کتاب گتسبی بزرگ بود.

دوستش داشتم

کتاب قشنگی بود و جملات قشنگی داخلش وجود داشت

خیلی خوبه 😍

روایتی دلپذیر ولی نه چندان بلند درباره زنی که سبک‌سرانه در پی تجربه آن چیزی است که به آن زندگی می‌گوییم...

متاسفانه اصلا نتونستم با شخصیت های داستان ارتباطی برقرار کنم چه سوم شخص چه اول شخص که نویسنده ای تازه‌ کار و نوپا بود. ترجمه هم اصلا دلخواهم نبود و در برخی قسمت ها به مشکل برمی خوردم.از لحاظ داستان پردازی هم واقعا حرفی برای گفتن نداشت. شخصیت پردازی بشدت سطحی بود از نظرم و اصلا نویسنده شما را وارد عمق و وجود شخصیت ها نمی‌کرد و تنها به یک برداشت سطحی اکتفا کرد و این اصلا کمکی به خواننده برای همدردی یا تنفر از شخصیتی،نمی‌کرد.و در انتها داستان جذابیت خاصی نداشت و بشدت در یک ضرباهنگ کند و تکراری پیش می رفت. در کل دوستش نداشتم و فیلم اقتباس شده از این کتاب در سال ۱۹۵۶(اگه در سال اش دچار اشتباه نشده باشم) برایم جذابیت بیشتری داشت

از معدود مواقعی که فیلم از کتاب بهتره. کتاب جالب بود اما نحوه ی روایت و ترجمه خوب نبود و داستان گنگ بود اما فیلم به خوبی تونسته این داستان روبه تصویر بکشه با بازی خوب آدری هپبورن (اولین فیلمی بود که من از آدری هپبورن دیدم و واقعا فهمیدم چرا بقیه دوسش دارن بازیش هم خوب بود)

فیلمش بهتر از کتابش بود

چندان جذاب نبود از اون داستان‌هایی که آخرش از خودت می‌پرسی: خب که چی؟

من فیلم این کتابو دیدم اصلا قشنگ نبود، جزو حوصله سربرترین فیلمهاییه ک دیدم

بد نبود

به نظرم کتاب جالبی نبود،یعنی چیزی به دانسته های شما اضافه نمیکنه.صرفا زندگی دختری که خودشم نمیدونه از زندگی چی میخواد رو به تصویر ذهنی میکشه.